Αρσέν Βενγκέρ : Merci Professeur

Ήρθε σαν κύριος, αγαπήθηκε όσο λίγοι, στη συνέχεια αμφισβητήθηκε και στο τέλος απαξιώθηκε από τους φιλάθλους της ομάδας. Έκανε λάθη, ιδαίτερα τα τελευταία χρόνια, εξοργίζοντας ακόμη και τον πιο μεγάλο οπαδό του. Όταν όμως ήρθε η ώρα του αντίο, έφυγε πάλι σαν κύριος. Αυτός είναι ο Αρσέν Βενγκέρ.

22 χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή σε έναν πάγκο, με καθημερινή πίεση, όπως άλλωστε συμβαίνει στις μεγάλες ομάδες. Ο Βενγκέρ δεν είχε μάθει να τους ακούει, καθώς γνώριζε ότι αν κάνει το λάθος, τότε δεν θα υπήρχε επιστροφή. Άφησε άλλους να κάνουν δηλώσεις, ενώ όταν μιλούσε, ήξερε πάντα τι ήθελε να πει.

Δεν ήταν ποτέ της μεγάλης δημοσιότητας, ούτε του άρεσε να προκαλεί. Προτιμούσε να δουλεύει σκληρά και να μιλάει στο γήπεδο. Όπως άλλωστε είχε δηλώσει ο ίδιος «Όταν φτάσω στις πύλες του Παραδείσου, ο Θεός θα με ρωτήσει τι έκανα στη ζωή μου. Θα απαντήσω πως προσπαθούσα να κερδίζω ποδοσφαιρικούς αγώνες. Θα με ρωτήσει: Είσαι σίγουρος ότι δεν είναι κάτι άλλο. Αυτή είναι όμως η ιστορία της ζωής μου».

Το παρατσούκλι του είναι «Le Professeur», δηλαδή ο καθηγητής. Ο Βενγκέρ είναι ένας ιδιαίτερα μορφωμένος άνθρωπος, που κατάφερε να συνδυάσει τις σπουδές του με το ποδόσφαιρο. Σπούδασε μηχανικός, ενώ έχει διδακτορικό στην οικονομία. Το μεγάλο του πάθος ήταν όμως το ποδόσφαιρο και όπως έδειξε η ιστορία έκανε τη σωστή επιλογή.

Η μεγάλη του αγάπη ήταν να εξελίσσει ποδοσφαιριστές. Να τους βλέπει να προοδεύουν γνωρίζοντας πως ο ίδιος τους έδωσε την ευκαιρία. Πίστευε πολύ στους νέους καθώς τόνιζε ότι «Οι νέοι παίκτες χρειάζονται ελευθερία έκφρασης για να εξελιχθούν σε δημιουργικούς παίκτες. Πρέπει να ενθαρρύνονται να δοκιμάζουν ικανότητες, χωρίς το φόβο της αποτυχίας».

Οι οπαδοί της Άρσεναλ τον είχαν κατηγορήσει πολλάκις ότι δεν αγόραζε ακριβούς παίκτες δίνοντας συνεχώς ευκαιρίες σε νεαρούς ποδοσφαιριστές. Πολλές φορές, ενώ και ο ίδιος το γνώριζε, δεν ήθελε να αλλάξει το πλάνο του. Έτσι γνώριζε, έτσι έκανε μια ζωή. Δεν θα μπορούσε να το αλλάξει παρά την πίεση της αποτυχίας. Άλλωστε σε δύσκολες εποχές της περασμένης δεκαετίας, λόγω της άριστης διαχείρισης του, ο σύλλογος κάλυπτε και τις βασικές του ανάγκες.

Τον Σεπτέμβριο του 1996, σε ηλικία 46 ετών πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι του ιστορικού Χάϊμπουρι, για να αλλάξει τον ρου της ιστορίας της Άρσεναλ και παράλληλα να γίνει ο μακροβιότερος προπονητής της Premier League, ξεπερνώντας τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Μόλις την επόμενη σεζόν (1997-1998), η Άρσεναλ κατέκτησε το νταμπλ (Πρωτάθλημα και FA Cup) με τον Βενγκέρ να κάνει άμεση απόσβεση και να κερδίζει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των φιλάθλων των Gunners.

Το επιθετικό ποδόσφαιρο που του άρεσε να παίζει ξεσήκωνε τους οπαδούς της ομάδας, με το κλαμπ να διανύει τις καλύτερες μέρες του. Τη σεζόν 2001-2002 κατέκτησε ακόμη ένα νταμπλ με τους κανονιέρηδες, όμως η μεγάλη επιτυχία ήρθε δυο χρόνια αργότερα.

Η ομαδάρα των Invincibles κατάφερε να τελειώσει το πρωτάθλημα αήττητη και να μείνει στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Βενγκέρ στον πάγκο της ομάδας ήταν αδιαμφισβήτητα η συγκεκριμένη σεζόν. Η ομάδα έπαιζε εκπληκτικό ποδόσφαιρο, δημιουργώντας συνεχώς νέους φιλάθλους, όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά ανά τον κόσμο. Η «τριπλέτα» Πιρές, Λιούμπεργκ και Ανρί έκανε θαύματα με την Άρσεναλ να επαναφέρει το «Jogo Bonito» στις ζωές μας. Το 4-4-2 εκείνης της σεζόν, δεν είχε αντίπαλο, με τους Gunners να σκορπούν τρόμο σε οποιονδήποτε αντίπαλο.

Μετά από την εκπληκτική σεζόν του 2004, πολλά πράγματα άλλαξαν στους κανονιέρηδες. Η αρχή του τέλους ήρθε μετά τον χαμένο τελικό Champions League το 2006 από την Μπαρτσελόνα. Μέχρι το 2007, Βενγκέρ έχασε όλα τα βασικά γρανάζια της επιτυχίας του, με την Άρσεναλ να βάζει μεν στα ταμεία της αρκετά εκατομμύρια λίρες, όμως να χάνει την ουσία και να δημιουργεί ένα κενό που όπως φάνηκε δεν αναπληρώθηκε ποτέ.

Ο Αλσατός προπονητής, παρά την απότομη αλλαγή των δεδομένων δε ο έβαλε κάτω. Προσπάθησε να συνεχίσει την σκληρή δουλειά και να οδηγήσει την ομάδα σε νέες επιτυχίες με παίκτες που ο ίδιος θα είχε αναδείξει.

Κατάφερε να αναδείξει παίκτες όπως οι: Βιεϊρά, Μπέργκαμπ, Λιούνγκμπεργκ, Κανού, Κόουλ, Κάμπελ, Έμπουε, Τουρέ, Γουόλκοτ, Τσάμπερλεϊν, ενώ βοήθησε πολύ τους Ανρί και Πιρές να απογειώσουν την καριέρα τους.

Από το Χάιμπουρι στο Έμιρεϊτς 

Το 2006, η Άρσεναλ εγκαινίασε το καινούργιο της γήπεδο, αφήνοντας μετά από 93 χρόνια (1913) το ιστορικό Χάιμπουρι. Ο Βενγκέρ συνέβαλε τα μέγιστα ώστε οι κανονιέρηδες να αποκτήσουν νεόδμητο γήπεδο, καθώς με την άψογη οικονομική διαχείριση όλα αυτά τα χρόνια, τα ταμεία του συλλόγου, με τη βοήθεια και της Emirates κατάφεραν να υποστηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Ο ίδιος χαρακτήρισε ζωτικής σημασίας τη δημιουργία ενός νέου γηπέδου, καθώς έτσι θα μπορούσε η ομάδα να προσεγγίσει μεγάλους ποδοσφαιριστές. Όντως έτσι και έγινε με την ομάδα να καταφέρνει να φέρει στο Λονδίνο τους Οζίλ, Σάντσες, Λακαζέτ, Ομπαμεγιάνγκ, προσεγγίζοντας παράλληλα όλο και περισσότερους χορηγούς.

Από τα πρωταθλήματα και τους Invincibles στο «Wenger out»Η συνέχεια στον πάγκο της Άρσεναλ ήταν πολύ δύσκολη. Η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του όλο και μεγάλωνε με τον ίδιο να βρίσκει πάντα έναν τρόπο να τελειώνει πετυχημένα τη σεζόν, εκτονώνοντας την πίεση. Ήταν ρομαντικός και δεν ήθελε να δεχθεί ότι το ποδόσφαιρο έχει πλέον αλλάξει. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε 22 χρόνια στον πάγκο της ομάδας, ξόδεψε λιγότερα χρήματα από όσα έχει ξοδέψει ο Γκουαρδιόλα σε 22 μήνες (!!). Ο Βενγκέρ το έπαιρνε ως αστείο δηλώνοντας ότι «δεν φοβάμαι να ξοδεψω χρήματα. Αν έρθεις μαζί μου ένα βράδυ θα καταλάβεις».

Είχε δώσει όλο του το είναι στην εξέλιξη νεαρών ποδοσφαιριστών, παρά στους τίτλους. Όμως όταν προπονείς μια ομάδα με υψηλούς στόχους, οι τίτλοι δεν είναι δυνατόν να αποτελούν δεύτερη επιλογή. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο λάθος του σε 22 χρόνια παρουσίας στον πάγκο της ομάδας. Ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να αγοράσει ακριβά, το απέφευγε στηρίζοντας μέχρι τέλους την επιλογή του. Όταν η Λίβερπουλ ξόδευε 75 εκατομμύρια λίρες για τον Φαν Ντάικ, ο Βενγκέρ αγόραζε με 3 τον Μαυροπάνο από τα Γιάννινα, έναν παίκτη με εξαιρετικά προσόντα, όμως άγουρο και ανέτοιμο να προσφέρει. Ο κόσμος δεν ήταν υπέρ της λογικής του, οργανώνοντας ακόμη και συλλαλητήριο με κύριο σύνθημα «η 4η θέση δεν είναι τίτλος».

https://www.youtube.com/watch?v=QJl6Pna63MI

O «Professeur» με την Άρσεναλ κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα Αγγλίας (1997-98, 2001-02, 2003-04), 7 FA Cup (1997-98, 2001-02, 2002-03, 2004-05, 2013-14, 2014-15, 2016-17) και 7 Σούπερ Καπ (1998, 1999, 2002, 2004, 2014, 2015, 2016). Κατάφερε επί 22 συναπτά έτη η Άρσεναλ να συμμετέχει σε Ευρωπαϊκή διοργάνωση και μάλιστα για 19 συνεχόμενες σεζόν οι Gunners να βρίσκονται στους ομίλους του Champions League. Η μεγαλύτερή του Ευρωπαϊκή στιγμή ήταν το 2006, όταν έφτασε στον τελικό του Champions League, όμως ηττήθηκε από την Μπαρτσελόνα (2-1). Παρόλα αυτά, η ανάγκη για ένα πρωτάθλημα μετά από από του 2004 ήταν αυτή που έκανε τον κόσμο να ξεσπάει και τον ίδιο να χάνει την ψυχραιμία του. Φέτος, στην τελευταία του χρονιά στον πάγκο των Gunners, ο Βενγκέρ έχει την ευκαιρία να κατακτήσει το Europa League, καθώς βρίσκεται στα ημιτελικά της διοργάνωσης, όπου θα αντιμετωπίσει την Ατλέτικο.

Τα τελευταία χρόνια, η ευγενική φυσιογνωμία του Βενγκέρ, άρχισε να αλλάζει. Ήταν τόσο μεγάλο το μίσος του για τα ποσά των μεταγραφών, που δεν άφηνε τους παίκτες του να φύγουν. Ο ίδιος μάλιστα δήλωνε πως «Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε μόνο μία μεταγραφική περίοδο που θα κλείνει 48 ώρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, με την επόμενη να ανοίγει μετά το τέλος της σεζόν. Σήμερα οι παίκτες που δεν παίζουν ή όσοι έχουν προσεγγίσεις από τον Οκτώβριο αρχίζουν και σκέφτονται πού θα πάνε τον Iανουάριο. Έτσι όμως δεν μετέχεις σε μια ποδοσφαιρική ομάδα».

Μπορεί ο κόσμος να ζητούσε το «κεφάλι» του, όμως κανείς δεν μπορούσε να διώξει τον Βενγκέρ. Ήταν δεδομένο πως όταν ερχόταν η στιγμή, θα το έκανε ο ίδιος. Έτσι και έγινε. Το μεσημέρι της 20ης Απριλίου, με μια συγκινητική του δήλωση ανακοίνωσε το αντίο από τον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας.

MUST READ

LIVE: Παναθηναϊκός - Μακάμπι Τελ Αβίβ

Ο Βενγκέρ μπορεί να κλείσει την καριέρα του στον πάγκο των κανονιέρηδων με την κατάκτηση του Europa League. Θα είναι το ιδανικό σενάριο για την ομάδα και τον ίδιο. Το τέλος αυτού του μεγάλου ταξιδιού πλησιάζει και ένα είναι το σίγουρο. Ο Αλσατός, με τα καλά το και τα στραβά του, με την ευγένεια και τον εγωισμό του, θα μας λείψει πολύ!

Γράψτε το σχόλιο σας