Ρομελού Λουκάκου : Μια ηλιαχτίδα στο σκοτάδι του Μουρίνιο

Ιούλιος 2017 και τα πάντα είναι δρομολογημένα. Ο Ρομελού Λουκάκου αφήνει το Μέρσεϊσαϊντ και την Έβερτον. Άλλωστε είναι μόλις 23 ετών, έχει κάνει φανταστική σεζόν με τα Ζαχαρωτά και τα μεγαλεία βρίσκονται μπροστά του. Αποχωρεί, λοιπόν, διότι επιστρέφει στην Τσέλσι. Ναι, την Τσέλσι του Αντόνιο Κόντε. Και πάνω που έχει τις βαλίτσες στα χέρια και τη μηχανή αναμμένη στο αμάξι, ο Μίνο Ραϊόλα αλλάζει γνώμη. Μέχρι σήμερα, κανείς δεν ξέρει γιατί. Οι κακές γλώσσες μιλούν ακόμη για… προχειροδουλειές. Παρότι τα πάντα ήταν συμφωνημένα με τους Μπλε, το τηλέφωνο του Βέλγου χτυπάει και βλέπει το όνομα του Ιταλού μάνατζερ. Το σηκώνει, ο δεύτερος κάτι λέει στον πρώτο και ο προορισμός αλλάζει από Λονδίνο σε Μάντσεστερ.

Λίγες ώρες αργότερα η Γιουνάιτεντ ανακοινώνει την απόκτησή του και η Τσέλσι προχωρά την υπόθεση της εναλλακτικής του, του Άλβαρο Μοράτα, μιας και η ανάγκη αντικατάστασης του «αντάρτη» Ντιέγκο Κόστα είναι επιτακτική. Δεν είχε να κάνει με χρήματα η ξαφνική αλλαγή στάσης του Ραϊόλα, αφού τόσο συμβόλαιο του Λουκάκου όσο και το ποσό της μεταγραφής που προσφέρεται στην Έβερτον κινούνται στο ίδιο επίπεδο. Πιο πιθανό αυτό θα ήταν να σχετίζεται με τη σχέση του Ραϊόλα με τον ίδιο τον Μουρίνιο και τους Κόκκινους Διαβόλους, ενδεχομένως και με κάποια προμήθεια προς εκείνον.

Αλληλούια! Ο Ζοζέ Μουρίνιο δεν περίμενε ποτέ ότι θα μπορούσε να αντικαταστήσει ολόκληρο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, αλλά στην πορεία αποδεικνύεται πως ο Λουκάκου είναι αρκετός για το πόστο. Μιλάμε για τη μία και μοναδική δαπανηρή μεταγραφή επί εποχής Μουρίνιο που ταίριαξε όχι μόνο ιδανικά, αλλά και με διάρκεια, με συνέπεια. Την πρώτη σεζόν ο (πλέον) 24χρονος πετυχαίνει κατά μέσο όρο ένα γκολ ανά δύο ματς σε μια Γιουνάιτεντ που ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί. Και παρά το βαρύ κορμί του, δεν παραλείπει να βοηθάει στην κυκλοφορία και στο (πολυαγαπημένο του Πορτογάλου) αμυντικό σκέλος, με μπόλικο τρέξιμο όταν η ομάδα του δεν έχει την μπάλα και παλεύοντας με την έξυπνη χρήση του σώματός του σε κάθε διεκδίκηση. Αυτό το τελευταίο είναι χαρακτηριστικό των συνόλων του Μουρίνιο. Μεταβίβαση προς τον κεντρικό επιθετικό, κοντρόλ, κράτημα και σπάσιμο της μπάλας στον πρώτο ελεύθερο συμπαίκτη που κινείται.

Ο Λουκάκου έχει γαλουχηθεί για να είναι μαχητής. Έτσι έχει μάθει το ποδόσφαιρο, μέσα από τη μάχη που έδωσε για την ίδια του τη ζωή. Έχει μιλήσει ανοιχτά για τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες που βίωσε η οικογένειά του και την υπόσχεση που έδωσε στη μητέρα του, ότι κάποια μέρα θα γινόταν ποδοσφαιριστής για να τη διασώσει μια και καλή από αυτή τη ζωή. Μοιάζει με παραμύθι, αλλά όταν διακυβεύεται κάτι τόσο σοβαρό, αυτόματα εξελίσσεται σε ισχυρό κίνητρο. Και κάπως έτσι, τα παραμύθια γίνονται πραγματικότητα. Ο Μουρίνιο λατρεύει τέτοιου είδους ποδοσφαιριστές.

Αντίστοιχο ρόλο σε ομάδα του Πορτογάλου κάποτε είχε ο Ντιντιέ Ντρογκμπά, στην Τσέλσι. Μετά ο Ντιέγκο Μιλίτο στην Ίντερ, ο Καρίμ Μπενζεμά στη Ρεάλ Μαδρίτης και ο Ντιέγκο Κόστα (ξανά) στην Τσέλσι. Συν τοις άλλοις, δεν υπάρχει καλύτερος επιθετικός από τον Λουκάκου για να επωφεληθεί από τις συνεχόμενες σέντρες στις οποίες αρέσκονται οι ομάδες του Μουρίνιο. Ο Βέλγος δείχνει πως αν βρεθούν τρόποι να τροφοδοτηθεί σωστά, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να λύσει μόνος του το πρόβλημα στο σκοράρισμα. Φέτος έχει ξεκινήσει με τέσσερα γκολ σε μόλις έξι εμφανίσεις στην Premier League. Πέρυσι σκόραρε ανά πέντε τελικές προσπάθειες στην Αγγλία και φέτος έχει ξεκινήσει βρίσκοντας δίχτυα ανά τέσσερις, ενώ το κάνει με όλα τα μέρη του σώματος, είτε με την πρώτη επαφή είτε μετά από ντρίμπλα.

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

Ο Λουκάκου είναι μια από τις δύο ηλιαχτίδες στο σκοτάδι που έχει καλύψει το Ολντ Τράφορντ επί εποχής Μουρίνιο και είναι εκ των λίγων παικτών στο ρόστερ που διατηρεί εξαιρετική σχέση με τον 55χρονο τεχνικό, παρά το γεγονός ότι ο Πορτογάλος ήταν εκείνος που του είχε δείξει την πόρτα της εξόδου από την Τσέλσι το 2014. Η άλλη ηλιαχτίδα ήταν ο Ιμπραΐμοβιτς. Όχι βέβαια πως νωρίτερα, επί Λουίς φαν Χάαλ και Ντέιβιντ Μόγες, δεν υπήρχε σκοτάδι, όμως τότε δεν υπήρχαν και ποδοσφαιριστές που θα λειτουργούσαν ως σανίδες σωτηρίας για τον κόσμο. Πλέον υπάρχει ο Λουκάκου. Μια ελπίδα σ’ ένα σύνολο παικτών που δείχνει χαμένο στην παρωχημένη τακτική του Μουρίνιο. Και το μόνο στήριγμα του ίδιου του Μουρίνιο για να αρχίσει να χτίζει τη Γιουνάιτεντ από την αρχή.

Γράψτε το σχόλιο σας