Τα «μωρά» του Άγιαξ επέστρεψαν μια εικοσαετία αργότερα…

«Γιατί να μη μπορείς να νικήσεις έναν πλουσιότερο σύλλογο; Δεν έχω δει ποτέ ένα τσουβάλι με λεφτά να πετυχαίνει γκολ…». Η χαρακτηριστική ατάκα του Γιόχαν Κρόιφ, η οποία εξηγεί στο ακέραιο τον θρίαμβο του Άγιαξ στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου».

Μια φράση αλήθειας, η οποία ενέπνευσε τα μωρά του Αίαντα να μη δώσουν καμία σημασία στο όνομα, τα λεφτά, ή τα… Champions League που είχαν απέναντι τους. Και με αυτόν τον τρόπο επικράτησαν, παίρνοντας την πρόκριση στους «8». Αλλά η αλήθεια είναι πως το εισιτήριο για την επόμενη φάση ήταν το λιγότερο που αποκόμισε ο Άγιαξ από αυτή τη συνάντηση.

Οι Ολλανδοί, επιτέλους, πήραν πίσω με το σπαθί τους τον όρο «ιπτάμενοι», κυριάρχησαν στο παλάτι της βασίλισσας με το «total football» προτάσσοντας τις δικές τους αξίες και συνεχίζοντας υπερήφανα την κληρονομιά των προκατόχων τους.

Ο χθεσινός Αίαντας ήταν ένα κράμα μεταξύ της υπερομάδας του Κρόιφ το 70′ που σάρωνε τα Κύπελλα πρωταθλητριών αλλά και των μωρών του Φαν Χάαλ τη δεκαετία του 90′. Το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο της μιας εποχής συνδυασμένο με την νεανικότητα και την ελευθερία της άλλης. Η χαμένη αίγλη ήρθε επιτέλους σε επαφή με τον επί χρόνια τρόπο λειτουργίας του συλλόγου.

Γιατί δεν είναι άγνωστο, πως οι Ολλανδοί επενδύουν στα φυτώρια και τις ακαδημίες, ποτίζοντας τους νεαρούς παίκτες με τη φιλοσοφία του κλαμπ. Μπορεί εδώ και μια 20ετία να παρέμεναν στην αφάνεια, στην ανυποληψία, όμως κανένας παράγοντας δεν τους ώθησε να ξεχάσουν ηθελημένα τα ιδανικά τους.

Το χθεσινό βράδυ λοιπόν ήταν η ώρα της επιβράβευσης. Η ώρα που ο Άγιαξ αναδείχθηκε μέσα από τις στάχτες, χάρη στα αμούστακα παιδιά που σου έδιναν την εντύπωση πως πρωταγωνιστούσαν εδώ και χρόνια. Και μάλιστα σε μια παράσταση μέσα στο παλάτι μιας έκπτωτης βασίλισσας.

Ματίας Ντε Λιχτ, Φρένκι Ντε Γιογκ, Φαν Ντε Μπέικ, Ντέιβιντ Νέρες, Κάσπερ Ντόλμπεργκ. Η επόμενη φρουρά. Η γενιά που φέρνει ξανά τους Ολλανδούς στο προσκήνιο. Από την εποχή του Κλάιφερτ, του Όφερμαρς, του Σέεντορφ, του Φαν Ντε Σάαρ, του Νταβίντς, στην δική τους εποχή. Από τον καιρό των «μωρών» του Λούις Φαν Χάαλ, στα παιδιά του Έρικ Τεν Χάαγκ.

Ήδη το άστρο τους έχει λάμψει και οι κορυφαίοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι έχουν σχηματίσει μια δίνη γύρω τους, ώστε να μπορέσουν να τους αρπάξουν. Έτσι και αλλιώς, ο Άγιαξ ήταν πάντα ομάδα που πουλούσε. Και κατά πάσα πιθανότητα, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Είναι και αυτό μέρος της επιτυχίας, της ιστορίας αυτής της ομάδας.

Ώστε να χάνεται για περίπου μια 20ετία μετά την ευρωπαϊκή κυριαρχία του και ύστερα να επιστρέφει με τεσσάρα στο σπίτι της επί σειρά ετών πρωταθλήτριας Ευρώπης. Σαν ένα deja vu. Ήταν το 1995 όταν είχαν επικρατήσει πάλι στο «Μπερναμπέου», αυτή τη φορά με 2-0. Τη χρονιά που στέφθηκαν για τελευταία φορά ευρωπαϊκοί πρωταθλητές.

Μια ημέρα πριν το μεγάλο παιχνίδι, ο Τεν Χααγκ έδειξε στα «παιδιά» του εκείνο το ματς. Τους έβαλε να το παρακολουθήσουν, για να μπουν ακόμη περισσότερο στο πνεύμα. Ήταν ένας τρόπος για να τους κάνει να κατανοήσουν πως μπορούν να το καταφέρουν και εκείνοι. Πως έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητες τους. Πως η έλλειψη κινδύνου μπορεί να καταστεί καταλυτική.

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

Προφανώς και δεν τον απογοήτευσαν. Η νέα γενιά που συμπληρώνει όλες τις προηγούμενες έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα πως ο Άγιαξ και η Ολλανδική σχολή επέστρεψαν. Και θα συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν. Είτε αγωνιζόμενοι στο χορτάρι του «Γιόχαν Κρόιφ Αρένα», είτε διάσπαρτοι αλλά ενθρονισμένοι στις κορυφές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Γράψτε το σχόλιο σας