Οι επενδυτές πάντα θα πηγαίνουν σε κάποιο παράδεισο. Αλίμονο σε σένα

Σίγουρα εντυπωσιακά τα στοιχεία από τα Paradise Papers. Ιδίως όταν μαθαίνεις ότι ακόμη και η… Βασίλισσα της Αγγλίας φυλάει το κομπόδεμά της σε μια off-shore για κάθε ενδεχόμενο. Και προφανώς μεγάλο το ενδιαφέρον για το ποιοι Ελληνες θα περιλαμβάνονται στο σχετικό κατάλογο.

Φυσικά, όλοι τους θα σπεύσουν να υπερασπιστούν το ότι μέχρι στιγμής οι συναλλαγές αυτές είναι νόμιμες και ότι «το έκαναν όλοι». Όντως σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, με εξαιρετικά περίπλοκες και σύνθετες συναλλαγές, που γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού, η δυνατότητα να βρεθούν σε φορολογικούς παραδείσους τεράστια ποσά που κανονικά θα έπρεπε να είχαν φορολογηθεί είναι μεγάλη. Όπως και μεγάλη η πιθανότητα να μην μπορεί να αποδειχτεί η παρανομία. Η ρετσινιά μπορεί να μένει, αλλά από πίσω οι δικηγόροι θα πάνε να καθαρίσουν παρουσιάζοντας έναν κυκεώνα συναλλαγών και διαφορετικών ενδιαμέσων.

Σήμερα στον πλανήτη παράγεται τεράστιος πλούτος. Οι κάτοχοι του όσο μπορούν δεν επιθυμούν να φορολογηθεί ή τουλάχιστον επιθυμούν μειωμένη φορολογία. Θέλουν επίσης γενικά να μην είναι εύκολα εντοπίσιμος. Οι κυβερνήσεις γκρινιάζουν αλλά ταυτόχρονα το αποδέχονται εάν είναι να διευκολύνει τον «επενδυτή». Γιατί όταν για παράδειγμα έρχεται η ώρα για μια μεγάλη επένδυση ή να αγοραστεί ένα «φιλέτο» του δημοσίου κανείς δεν ενοχλείται που το «επενδυτικό σχήμα» περιλαμβάνει ουκ ολίγες off-shore.

Επιπλέον, δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι συχνά τα ίδια τα κράτη που κυνηγούν τις off-shore και τους φορολογικούς παραδείσους, φτιάχνουν τέτοιους στο εσωτερικό τους. Οι ΗΠΑ για παράδειγμα έχουν την Πολιτεία του Delaware όπου μια χαρά μπορείς να φτιάξεις μια εταιρεία με όρους πολύ ανάλογους με κάποιου φορολογικού παραδείσου, ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση όλοι βολεύονταν με το ότι υπήρχε ένα κράτος-πλυντήριο, το Λουξεμβούργο (το τιμήσαμε μάλιστα κάνοντας τον Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ πρόεδρο της Κομισιόν!). Τώρα υποτίθεται ότι ιδίως η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάζει να κάνει «μαύρη λίστα» των φορολογικών παραδείσων για να περιορίσει την έκταση του φαινομένου (βέβαια θα αφήσει απέξω Μάλτα, Ιρλανδία. Λουξεμβούργο). Αλλά και πάλι τα παραθυράκια θα μείνουν.

Όπως επίσης είναι σαφές ότι τέτοιες αποκαλύψεις, ο χρόνος και ο τρόπος που γίνονται –πιθανώς και με τη μεσολάβηση κρατικών υπηρεσιών– εξυπηρετούν κάποιες φορές και πολιτικά παιχνίδια. Για παράδειγμα, η υπόθεση με τις συναλλαγές συνεργατών του Τραμπ με τη Ρωσία, που έρχεται να δέσει με την δικαστική έρευνα που είναι σε εξέλιξη, μια που μερίδα του αμερικανικού κατεστημένου θέλει να απαλλαγεί από τον μεγιστάνα-πρόεδρο. Ή οι αποκαλύψεις για το ότι χρήματα από ρωσικές κρατικές εταιρείες κατέληξαν σε κερδοφόρες επενδύσεις στο facebook και το twitter, όταν οι εταιρίες τους μπήκαν στο χρηματιστήριο, που τώρα παρουσιάζονται ως «αποδείξεις» για την υποτιθέμενη προσπάθεια του Κρεμλίνου να επηρεάσει τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ.

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μάθουμε πολλά από αυτές τις αποκαλύψεις. Και ίσως κάποια μέτρα, έστω και μικρής κλίμακας να ληφθούν. Όμως, η πραγματικότητα είναι ότι εγώ κι εσείς, θα συνεχίσουμε να ζούμε με τον μπαμπούλα της εφορίας, την ώρα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εταιρίες και φυσικά πρόσωπα κάτοχοι τεράστιου πλούτου θα κατορθώνουν να εξασφαλίζουν φορολογική ασυλία.
Ο Παράδεισος ως γνωστόν δεν είναι για όλους…

Γράψτε το σχόλιο σας