Αφού τελικά μας έβγαλε από τα Μνημόνια ο Τσίπρας, γιατί δεν σηκώνεται να φύγει;

Ήταν από εκείνες τις περιπτώσεις που ακούς ή διαβάζεις ένα κείμενο και αναρωτιέσαι για το βαθμό επαφής με την πραγματικότητα αυτών που το συντάσσουν.

Ο λόγος για το διάγγελμα του πρωθυπουργού, που χρειάστηκε να πάει με ελικόπτερο έως την Ιθάκη για να το μαγνητοσκοπήσει, να κάνει μετά έναν σύντομο «μεταμνημονιακό περίπατο», στον οποίο όλως τυχαίως συνάντησε μόνο χαρούμενα πρόσωπα, και να επιστρέψει.

Το ίδιο το περιεχόμενο του διαγγέλματος ήταν μεταξύ έκθεσης ιδεών και ονειροφαντασίας.

Καλογραμμένο για επικό τέλος περιπετειώδους ταινίας, με μεταφορές, λογοτεχνικές αναφορές και καθαρές διαιρέσεις ανάμεσα στους «καλούς» και τους «κακούς», όμως ως κείμενο πολιτικής ήταν στα όρια του παραληρήματος.

Ο πρωθυπουργός πανηγύρισε ότι τελειώνουν τα μνημόνια την ώρα που ξέρει πολύ καλά ότι τελειώνει απλώς μια τυπική φάση των δανειακών συμβάσεων, χωρίς να τελειώνει ούτε η επιτήρηση, ούτε η επιτροπεία από τους «θεσμούς».

Ο πρωθυπουργός μίλησε για «νέα σελίδα», την ώρα που ίδιος έχει δεσμεύσει τη χώρα, σε βάθος δεκαετιών, στην ίδια πολιτικής της λιτότητας, των πρωτογενών πλεονασμάτων και των ιδιωτικοποιήσεων.

Ο πρωθυπουργός κατήγγειλε για άλλη μια φορά όσους κυβέρνησαν πριν από αυτόν, παραβλέποντας ότι βρίσκεται 3,5 χρόνια στην εξουσία και έχει ψηφίσει και εφαρμόσει μέχρι κεραίας ένα μνημόνιο.

Ωστόσο ο πρωθυπουργός δεν απάντησε ένα πολύ απλό ερώτημα:

Ποια σχέση έχουν όσα πέτυχε με την αριστερά, τη δημοκρατία και το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης;

Ποια σχέση έχουν με τα αιτήματα ενός τεράστιου λαϊκού κινήματος που τον έσπρωξε στον αφρό;

Ποια σχέση με το πρόγραμμα με το οποίο έγινε πρωθυπουργός το 2015 ή έστω με τα όσα όριζε ως «παράλληλο πρόγραμμα» το Σεπτέμβριο του 2015;

Και το χειρότερο δεν είναι ότι ο πρωθυπουργός πανηγύριζε για το ότι κατάφερε να υλοποιήσει με επιτυχία την ακριβώς αντίθετη πολιτική από αυτή την οποία πρέσβευε και για το ότι κατάφερε να κάνει την χώρα ένα νεοφιλελεύθερο πεδίο βολής.

Είναι ότι φέρεται ως να πιστεύει ότι υλοποιεί τα μεγάλα οράματα της αριστεράς και της προόδου.

Θέλω να πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός δεν παίρνει τοις μετρητοίς τα επικοινωνιακά αυτά παραληρήματα που τον βάζουν να εκφωνεί, γιατί θα ήταν πραγματικά επικίνδυνο να είχαμε έναν πρωθυπουργός που θα ζούσε μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο.

Ωστόσο εξίσου επικίνδυνη είναι και αυτή η καταναγκαστική επιμονή να κυριαρχήσει ένας λόγος και μία ρητορική που κάνει το μαύρο άσπρο και παρουσιάζει τη διηνεκή παραμονή στα μνημόνια ως έξοδο και «λύτρωση».

Γιατί μπορεί να δίνει την ψευδαίσθηση ότι «ντοπάρει» ένα κομματικό ακροατήριο, ή ότι επιτρέπει μια «πόλωση» προεκλογική ανάμεσα στο «φως και το σκότος» που θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Κουτσόγιωργας, αλλά στην πραγματικότητα απλώς κάνει την πολιτική σκηνή να φαντάζει ένας χώρος όπου κυριαρχούν τα κατασκευασμένα «αφηγήματα» και το ψέμα.

Άλλωστε, ακόμη και στο αγαπημένο πρότυπο του Τσίπρα, το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου, κάποια στιγμή μόνο θυμηδία προκαλούσε η προσπάθεια των στελεχών του να υποστηρίξουν ότι είναι «σοσιαλιστές».

Όσο «σοσιαλιστές» ήταν στο ΠΑΣΟΚ, άλλο τόσο αριστεροί είναι στο σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που σήμερα τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα.

Η κοινωνία έχει υποστεί πάρα πολλές διαψεύσεις και έχει νιώσει υπερβολικά πολλές φορές εξαπατημένη για να την εμπαίζει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, το να αισθάνεται η κοινωνία ότι όλο το πολιτικό σκηνικό στηρίζεται στην εξαπάτηση και τον εμπαιγμό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο γιατί οδηγεί είτε στην παραίτηση είτε στην ακροδεξιά.

Και αυτή είναι η χειρότερη κληρονομιά που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

MUST READ

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης στην Πόλη για το Φενέρ – Ολυμπιακός

Γιατί όχι μόνο δεν γράφει νέα σελίδα, αλλά απλώς προσθέτει και την αριστερά στις πίσω σελίδες ενός αποτυχημένου πολιτικού σκηνικού.

Γράψτε το σχόλιο σας