Όταν λες ότι είσαι, κάτι που δεν είσαι

Διονύσης Δελλής 04.12.2020-20:07

Εκεί που ήμασταν, είμαστε. Ο Ολυμπιακός. Και οι άλλοι. Τα υπόλοιπα είναι μόνο λόγια

Ακόμη μια δύσκολη «ευρωπαϊκή» εβδομάδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Διαδοχικές ήττες. Διαφορετικές, αλλά ήττες. Και κάπως έτσι μια ακόμη άτακτη υποχώρηση: 17^οι με την εντύπωση ότι σίγουρα μπορούμε και χειρότερα.

Φυσικά ήδη γράφονται πολλά για πολλούς. Μεταξύ μας όμως, πολύ φασαρία για το τίποτα. Δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό με τα προηγούμενα χρόνια. Υποστηρίζεται μια παγιωμένη κατάσταση.

Το να μην σου αρέσει είναι κατανοητό. Το να παριστάνεις ότι πέφτεις από τα σύννεφα, υποκρισία.

Η μοναδική ελληνική ομάδα που ξεχωρίζει εδώ και χρόνια στα κύπελλα Ευρώπης είναι ο Ολυμπιακός: To επιβεβαιώνει εκ νέου όντας και ο μοναδικός με πιθανότητες να συνεχίσει με το διαβατήριο έξω από το ντουλαπάκι τουλάχιστον ως τον Φλεβάρη.

Κάνει και φέτος μια έντιμη προσπάθεια στο υψηλότερο επίπεδο. Προκρίθηκε στους ομίλους, όπως και πέρσι. Έδειξε ανταγωνιστικός όπως και πέρσι. Περνά βράδια που κρίνονται στις λεπτομέρειες απέναντι σε μεγάλους αντιπάλους με πολλαπλάσια μπάτζετ κλπ. Όπως και πέρσι.

Του έλειψαν όμως διάφορα και το σημαντικότερο του έλλειψε εκείνο το «απροσδιόριστο» που επικαλούμαστε με την κωδική ονομασία «τύχη». Όχι τόσο γιατί βρέθηκε απέναντι σε έναν κακό διαιτητή την Τρίτη στη Μασσαλία ή γιατί δεν δόθηκε ένα επιθετικό φάουλ πριν από το γκολ της Σίτι στο Καραϊσκάκη.

Η τύχη γύρισε την πλάτη στον Ολυμπιακό με την μισή εντεκάδα του στη διοργάνωση «χτυπημένη» από πιθανά και απίθανα: Ο Καμαρά, ο Ελ Αραμπί, ο Μπα, ο Χασάν: παίκτες κλειδιά με covid. Ο Βαλμπουενά (θλάση). Ο Βινάγκρε και ο Μπρούμα που λογικά θα περίμενε κανείς να βρεθούν στη πρώτη γραμμή, μονίμως απόντες.

Όταν συμβεί ένα ή δύο, ίσως το ρυθμίζεις. Όταν ουσιαστικά συμβαίνουν όλα μαζί τότε προφανώς οι συσχετισμοί αλλάζουν. Ο Μαρτίνς κάθε αγωνιστική έπρεπε να έχει έναν «λαγό» στο καπέλο του. Υπήρξαν στιγμές στις 5 αγωνιστικές που δεξιός μπακ-χαφ ήταν ο Βρουσάι και σέντερ φορ ο Σισέ (!).

Αν περάσει όντως στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ και ο Φλεβάρης δεν εμπεριέχει εκπλήξεις σαν του Οκτώβρη και του Νοέμβρη μπορεί κάλλιστα και φέτος να μας δώσει ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Όπως συνέβη πέρσι με την Άρσεναλ.

Το πρόβλημα δεν είναι όμως η ομάδα του μεγάλου λιμανιού. Εντοπίζεται στους άλλους εκπροσώπους μας.

Ο Άρης και ο ΟΦΗ έφυγαν από την εξίσωση νωρίς όπως συμβαίνει κάθε χρόνο. Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ δεν έφτασαν καν στους ομίλους πέρσι. Το φετινό είναι για εκείνους πρόοδος. Η πρόκριση τους όμως έστειλε λάθος μηνύματα. Η εξαιρετική πορεία στα προκριματικά για τον Δικέφαλο του Βορρά, το κόλπο με τη Βόλφσμπουργκ για την Ένωση δημιούργησαν προσδοκίες που δεν εναρμονίζονται με τη σφαίρα της λογικής. Εικονική πραγματικότητα.

Ο ΠΑΟΚ φέτος είναι σε μια μεταβατική σεζόν που ο πραγματικός στόχος είναι η «εξυγίανση» των οικονομικών του έπειτα από την καταστροφική χρήση που προηγήθηκε. Αυτό επιβεβαιώνεται από την πώληση ως και του προπονητή του. Του προπονητή που είχε στους προκριματικούς. Που θεωρητικά τις δικές του ιδέες υλοποίησε ο τεχνικός διευθυντής για την τρέχουσα σεζόν.

Δόθηκαν πολύ κάτω από την αξία τους παίκτες «κορμού» όπως ο Λημνιός, ο Άκπομ, ο Πέλκας. Έφυγαν ο Μαουρίσιο, ο Μάτος. Έγινε σίριαλ η παραμονή του Βιεϊρίνια που εν το μεταξύ έχασε τις ευρωπαϊκές ημερομηνίες. Κατανοητή η ανάγκη των οικονομικών. Ακατανόητη η ποδοσφαιρική διαχείριση.

Ακόμη και έτσι αν ο Ρέμπε ή τα πολλά media γύρω από τον οργανισμό επικοινωνούσαν την αλήθεια, δεν θα έμοιαζε… κεραμίδα το χθεσινό με την αδιάφορη Ομόνοια. Επιμένουν όμως κάποιοι στον λαϊκισμό. Και το πληρώνουν τοις μετρητοίς.

Νίκησε ο ΠΑΟΚ στη Λαμία, και ο Πάμπλο Γκαρσία θέλοντας να «απαντήσει» στα λάθη της διαιτησίας που του έδωσαν μια εβδομάδα πριν το τρίποντο με τον ΠΑΣ, αλλά και να δικαιολογήσει τα δικά του λάθη στον τρόπο που χάθηκε το ματς στο Αιντχόφεν από το υπέρ του 2-0, ντύθηκε Άγγελος Αναστασιάδης.

Εκτόξευσε ατάκες για… «άλλους που παίζουν φιλικά» ενώ η δική του ομάδα μόνο… τελικούς. Όχι, φίλτατε Πάμπλο. Τελικός θα ήταν με τη Γρανάδα, εν χθες η ομάδα σου έκανε το αυτονόητο απέναντι στους Κύπριους.

Στην ΑΕΚ το καλοκαίρι σχημάτισαν ένα ρόστερ «βαθύτερο» σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Το έκαναν όμως με εκείνο τον δικό τους παράξενο τρόπο που αποτελεί σήμα κατατεθέν. Φόρτωσαν την επιθετική τους γραμμή με καλούς ποδοσφαιριστές (και ίσως τον καλύτερο, τον Λιβάι Γκαρσία να είναι τραυματίας στη φάση των ομίλων) αλλά ανασταλτικά έκαναν τα στραβά μάτια.

Η πώληση του Μπάρκα έκανε βασικό τον Τσιντώτα που δεν έπαιζε ούτε στον Λεβαδειακό κάποτε. Η… μέσω Φαν Σιπ κατοχύρωση του Σβάρνα στην εθνική ομάδα, ανέδειξε τον Έλληνα στόπερ σε κάτι που δεν είναι. Εν το μεταξύ το κενό του Βράνιες καλύφθηκε με κάποιους που μέχρι τώρα σου δίνουν την εντύπωση πως αν αγωνίζονταν στον Ατρόμητο ή τον Αστέρα Τρίπολης θα ήταν το ίδιο. Και βέβαια δεν καλύφθηκε το κενό στους πλάγιους μπακ, παρότι ποσοτικά τα δεδομένα άλλαξαν.

Η ΑΕΚ έχει κάνει μια διαχείριση που παραπέμπει στο «θέλω να διεκδικήσω το πρωτάθλημα. Δεν με νοιάζει η Ευρώπη». «Θέλω να έχω παίκτες που θα βάλουν γκολ για να νικήσουν τον Παναιτωλικό, την Τρίπολη και τον ΠΑΣ». Σεβαστή η επιλογή της. «Μισή» όμως ποδοσφαιρικά.

Ο λογικός Καρέρα υποδέχθηκε τη Ζόρια με 3-5-2. Έχασε 3-0 και ακολούθησε μια ισοπεδωτική κριτική για εκείνον διότι «επέλεξε οκτώ ανασταλτικούς». Χθες τους έκανε το χατίρι και έπαιξε με 4-2-3-1. Έχανε 2-0 πριν συμπληρωθεί δεκάλεπτο.

H ομάδα του δεν έχει δυνατότητες, αλλά την ίδια στιγμή στέλνει «επικοινωνιακά» το μήνυμα ότι διεκδίκησε μέσω της Αγιάς Σοφιάς τον τελικό της νέας διοργάνωσης της UEFA. Έβαλε την ΕΠΟ να το κάνει για εκείνη. Του Κόνφερενς Λιγκ που θα πρέπει να το συνηθίσουμε όλοι μιας και πλέον εκεί θα αγωνίζονται οι 3 από τους 4 εκπροσώπους μας. Μια ιδέα της UEFA όχι για να βολέψει τους… μικρούς, αλλά για να ικανοποιήσει τους μεγάλους που θέλουν και το Τσάμπιονς Λιγκ και το Γιουρόπα Λιγκ για χάρη τους.

Ξέρει κανείς πόσα χρήματα βάζει μια ομάδα στο ταμείο της για μια νίκη στο Γιουρόπα Λιγκ; Ας μάθει. Διότι τα χρήματα είναι περισσότερα από τη συνολική συμμετοχή στη νέα διοργάνωση. Εκείνη που να είστε βέβαιοι ότι σε λίγους μήνες κάποιοι θα λένε πως… μπορούν να την κατακτήσουν. Γιατί όχι; Τα λόγια είναι τσάμπα.