Το Κύπελλο φέτος δεν είναι παρηγοριά ή συμπλήρωμα, είναι επιβεβαίωση κυριαρχίας

Είναι πολύ ξεχωριστός ο φετινός θεσμός του κυπέλλου που παραδοσιακά είχε δυο όψεις, όταν το κατακτούσε ο κερδισμένος κάθε χρονιάς δεν ήταν παρά ένα κυπελλάκι, όταν το σήκωσε κάποιος που η χρονιά δεν του είχε πάει καλά ήταν το χάπι για να μετριαστούν οι κακές εντυπώσεις και να ηρεμήσουν τα νεύρα του κόσμου.

Φέτος, τα πράγματα είναι αλλιώς, το κύπελλο είναι τεκμήριο κυριαρχίας.

Παραδοσιακά βέβαια κυρίαρχος θεωρείται ο πρωταθλητής, κάτι που ισχύει και φέτος, μόνο που αυτή τη σεζόν υπάρχει η ιδιαιτερότητα, πως για πρώτη φορά από σύστασης επαγγελματικού ποδοσφαίρου, το διεκδικούν τρεις ισχυρότατες υπερδυνάμεις.

Δεν έχει ξανασυμβεί αυτό στα χρονικά, ακόμα και οι παραδοσιακές μάχες Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού έκρυβαν πάντα ένα μυστικό.

Πως ποτέ οι δυο τους δεν ήταν το ίδιο ισχυροί, δεν ήταν ποτέ ισάξιοι ως μεγέθη, στις επιμέρους περιόδους που συγκρούονταν.

Οι συγκρίσεις και τα πηχυαία πρωτοσέλιδα είχαν να κάνουν με τη συνολική ιστορική διαδρομή τους, καθώς ήταν οι ομάδες με τα περισσότερα τρόπαια, το μεγαλύτερο όγκο φιλάθλων κλπ.

Στην πραγματικότητα όμως ο παλιός Παναθηναϊκός του Βαρδινογιάννη δεν είχε αντίπαλο, όπως δεν είχε και ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη όταν ο τελευταίος μπήκε στο πετσί του ρόλου του, το ίδιο ισχύει για τον αντίστοιχο του Μαρινάκη, ακόμα και την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς για διαφορετικούς λόγους εννοείται.

Στην ουσία δηλαδή,αυθεντικές γιγαντομαχίες υπήρξαν σπάνια έως ποτέ, η ακμή του ενός συνέπιπτε πάντα με την παρακμή του άλλου.

Απλώς τα ΜΜΕ έπρεπε με κάποιον τρόπο να πουλήσουν το «ντέρμπι που κόβει την ανάσα», κάτι που παρεμπιπτόντως βόλευε τους πάντες, με πρώτους και καλύτερους τους οπαδούς, γιατί απλά η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή, άλλη αίγλη έχει να το κατακτάς κόντρα σε δυνατό αντίπαλο. Όταν το κερδίζεις με αντίπαλο τον κανέναν, είναι σα να μην το πήρες…

Βόλευε και το χαμένο επίσης, αφού ζούσε με την ψευδαίσθηση πως δεν ήταν τόσο χάλια μια και είχε καταφέρει να προβληματίσει τον ισχυρό αντίπαλο του, οπότε ζούσανε αυτοί καλά και οι άλλοι καλύτερα.

Είναι ένα παραμυθάκι που διαχρονικά βλέπουμε παγκοσμίως σε κάθε κοινωνικοπολιτική έκφανση, η ύπαρξη ενός και μόνο ισχυρού πόλου δεν πουλάει, δεν εξυπηρετεί κανέναν, οπότε αν το παραμύθι δεν έχει δράκο, πολύ απλά κατασκευάζουμε έναν. Ο πακτωλός των χρημάτων που ξόδευαν Αμερικανοί για εξοπλισμούς και ανάπτυξη τεχνολογιών δε θα έπειθε τους φορολογούμενους Γιάνκηδες για την αναγκαιότητα του, αν δεν υπήρχε το αντίπαλο δέος των Σοβιετικών που την ίδια στιγμή κατασκεύαζαν πυραύλους που μπορούσαν να καταστρέψουν τη χώρα, αφού κάνουν το γύρο του κόσμου σε μερικά λεπτά και μερικές πιρουέτες στο ενδιάμεσο. Δώστε λεφτά λοιπόν να φτιάξουμε συστήματα αναχαίτισης, δώστε άλλα τόσα να πάμε στο φεγγάρι πριν από αυτούς, συνεχίστε να δίνετε και σήμερα να προστατευτούμε από τους κακούς Τζιχαντιστές που θέλουν να μας ανατινάξουν και πάει λέγοντας.

Επιστρέφοντας στο πρωτάθλημα του σήμερα, είναι η πρώτη φορά που πολεμούν τρία βουβάλια, οι ανερχόμενοι ΠΑΟΚ-ΑΕΚ κι ο Ολυμπιακός που είναι μεν σε πορεία καθόδου, παραμένει ισχυρός όμως και δε θα κάνει τη χάρη σε κανέναν να παραδοθεί. Και μια γρατζουνιά να τους προκαλέσει, κέρδος θα είναι…

Το πρωτάθλημα λοιπόν παραμένει το μεγάλο έπαθλο και η βασική απόδειξη κυριαρχίας, το κύπελλο είναι η πιστοποίηση, αρκεί να συνοδεύεται και από το πρωτάθλημα εννοείται.

Τα χρόνια κυριαρχίας του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού ο πρωταθλητής, ενδεχομένως να το εκλάμβανε και ως απλό συμπλήρωμα, ίσως και να το απαξίωνε εν μέρει, γιατί το ήξερε και αυτός και οι άλλοι πως είναι ασυναγώνιστος.

Φέτος ο δυνατότερος δεν είναι αναμφισβήτητα ξεκάθαρος, οπότε ο καθένας μοιάζει με πυγμάχο που θέλει να ρίξει τον αντίπαλο στα σκοινιά και τον κοπανάει όπου βρει, χωρίς οίκτο, μέχρι να τον ξαπλώσει κάτω.

Γι αυτό και το κύπελλο φέτος είναι κάτι πολύ περισσότερο από τίτλος γοήτρου ή και παρηγοριάς, πόσο δε όταν η μάχη του πρωταθλήματος μαίνεται ακόμα.

Η ΑΕΚ σήμερα θα το χτυπήσει σα να είναι τελικός πρωταθλήματος, το ίδιο και ο Ολυμπιακός.

Η διαφορά με τον αγώνα της Κυριακής είναι πως ο δεύτερος έπρεπε υποχρεωτικά να κερδίσει, σήμερα δεν είναι αναγκασμένος να βγει μπροστά. Από την άλλη, δεν του πάει ως χαρακτήρα ομάδας να κλειστεί και να περιμένει. λες και είναι η Δόξα Βύρωνα.

Ούτε και στην ΑΕΚ ταιριάζει όμως η αμυντικογενής φιλοσοφία που γοητεύει το Χιμένεθ σε παιγνίδια υψηλής επικινδυνότητας, δεν είναι δυνατόν να παίξει με φοβικό τρόπο στην έδρα της, κόντρα σε αντίπαλο που του πήρε τα σώβρακα μέσα στο σπίτι του, τρεις μέρες πριν.

Τα ίδια ισχύουν και για το άλλο ζευγάρι καθώς ούτε ο ΠΑΟΚ είναι τόσο σίγουρος όσο προδιαθέτει το 2-0, δεν είναι και λίγα τα παιγνίδια που ένα γρήγορο γκολ των γηπεδούχων άλλαξε όλα τα δεδομένα, δίνοντας δύναμη στα αουτσάιντερ.

Περισσότερο αξιόπιστη και από το 2-0 του πρώτου αγώνα, θεωρώ τη συνέπεια του ΠΑΟΚ στο σκοράρισμα, στα ρεπορτάζ των τελευταίων μηνών γίνονται συνεχείς αναφορές στα ρεκόρ της άμυνας και του Πασχαλάκη, όχι όσες άξιζαν όμως και στην παραγωγικότητα της επίθεσης.

Παρεμπιπτόντως, έχω την εντύπωση πως οι του Ατρόμητου σκέφτονται περισσότερο το επόμενο παιγνίδι πρωταθλήματος, το ενδεχόμενο να κερδίσουν τον Ολυμπιακό και γιατί όχι να τον περάσουν στη βαθμολογία αργότερα, ίσως προσφέρει μεγαλύτερο κίνητρο, από το να κυνηγήσουν κάτι που μοιάζει με άθλο. Αν και ο Ατρόμητος δε δείχνει ομάδα που παρατάει στόχους.

Όλα δείχνουν λοιπόν πως φετινή «κυπελλική» χρονιά θα είναι ξεχωριστή, οι ομάδες δε θα το διεκδικήσουν απλώς αλλά θα λυσσάξουν για να το κατακτήσουν.

MUST READ

«Πλησιάζει στον Ολυμπιακό ο Ντούσαν Τάντιτς» (vids)

Κι αν δεν υπάρξει ομάδα που να κάνει ντάμπλ, οι χαμένοι του πρωταθλήματος δε θα αρκεστούν στην κατσαρόλα του κυπέλλου, οπότε όπως όλα δείχνουν, φέτος δεν κερδίσαμε μόνο τις Κυριακές μας αλλά και τις Τεταρτοπέμπτες μας..