Απέκτησαν νόημα τα πλέι οφ…

Έπρεπε να χιονίσει στην Αθήνα για να χάσει ο Ολυμπιακός παιχνίδι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Και το χιόνι και η ήττα. Επειδή αυτή ήταν από τον Παναθηναϊκό, δεν χωνεύεται εύκολα και ενοχλεί. Ως έναν βαθμό, γιατί δεν είναι ήττα που στοιχίζει. Γιατί τότε, όντως θα πονούσε. Αυτό είναι σίγουρο.

Ο Πέδρο Μαρτίνς και οι παίκτες του είχαν στο μυαλό τους περισσότερο την αναμέτρηση της Πέμπτης, παρά στο ντέρμπι της Λεωφόρου. Αυτό φάνηκε και από την ενδεκάδα που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ο Πορτογάλος τεχνικός, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο μπήκε η ομάδα στο παιχνίδι (αυτό αφορά περισσότερο τους παίκτες).

Η επιλογή του Τιάγκο Σίλβα δεν βγήκε, ούτε και του Χασάν. Προσθέστε την αποτελεσματικότητα του Παναθηναϊκού, την ατυχία του Σα και την αστοχία των Πειραιωτών σε κρίσιμα σημεία και έχετε την εικόνα του αγώνα.

Μπορεί σε κάποιους να φανεί υπερβολικό, αλλά θεωρώ ότι η ήττα μπορεί να κάνει καλό στην ομάδα. Πριν το παιχνίδι, όλοι λέγαμε ότι το μεγάλο ματς δεν ήταν το ντέρμπι, αλλά η αναμέτρηση της Πέμπτης με τους Ολλανδούς. Αυτό φυσικά εξακολουθεί να ισχύει. Και οι Πειραιώτες πρέπει να σοβαρευθούν, να αναλύσουν και να διορθώσουν τα λάθη τους και φυσικά να προχωρήσουν.

Αν καταφέρουν να αποκλείσουν την PSV – στόχος εφικτός – τότε το 2-1 κόντρα στον Παναθηναϊκό θα μπει στο… ψυγείο. Και θα… βγει, όταν θα ξεκινήσει η διαδικασία των πλεί οφ. Γιατί τότε θα συναντηθούν ξανά οι δρόμοι με τους «πράσινους», εκτός αν αυτό συμβεί στο Κύπελλο.

Σε μια διαδικασία που θα ήταν βαρετή και άχρωμη, τώρα θα έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί οι Πειραιώτες θα έχουν στόχο τη ρεβάνς, έστω και αν η διαφορά στην ποιότητα των ομάδων είναι μεγάλη και φάνηκε ακόμα και στην ήττα.

Υ.Γ. Είναι αστείο αυτό με το αήττητο πρωτάθλημα. Πρώτα απ’ όλα ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει αήττητα πρωταθλήματα. Έξι για την ακρίβεια (1937.1938, 1948, 1951, 1954, 1955). Το ότι αυτά δεν τα μετράνε οι απέναντι, ποσώς με απασχολεί. Πάντα, όπως τους βολεύει. Για την ακρίβεια προσπαθούν να μας πείσουν, πως το ποδόσφαιρο στην χώρα μας, ξεκίνησε μετά τα αήττητα πρωταθλήματα του Θρύλου.

Υ.Γ. (1). Με την διαιτησία σπάνια ασχολούμαι. Απλά συνηθίζω σε τέτοιες περιπτώσεις να λέω, τι θα διαβάζαμε και τι θα ακούγαμε, αν οι αμφισβητούμενες φάσεις γινόντουσαν στην απέναντι εστία.

MUST READ

Η σιγουριά από το πρώτο λεπτό, η ομιλία στα πέναλτι, η αγωνία του Μαρινάκη και η Μίλαν που προτιμούσαν οι ερυθρόλευκοι

Υ.Γ. (2). Είναι εκπληκτικό το πόσο μειώνουν το μέγεθος του Παναθηναϊκού, οι τιμητές των πάντων. Να πανηγυρίζουν μια νίκη σε αδιάφορο ντέρμπι, λες και με το τρίποντο αυτό κατέκτησαν το νταμπλ. Αλλά τι να περιμένει κάποιος, όταν το μόνο που τους νοιάζει στη ζωή είναι να χάνει ο Ολυμπιακός και όχι να κερδίζουν οι ομάδες τους. Οι παίκτες, το τεχνικό τιμ και οι παράγοντες των «πράσινων» καλά έκαναν και πανηγύρισαν. Αλλού είναι το θέμα…

Γράψτε το σχόλιο σας