Καφενείον «Η εμπόλεμη ζώνη»

Ήταν ματς εκτός έδρας, το βλέπαμε σε καφενείο. Στο συγκεκριμένο καφενείο μαζεύονται κυρίως αλλόθρησκοι, αλλά εντάξει κι εμείς οι ΑΕΚτζήδες μια γωνίτσα την πιάναμε. Εν προκειμένω, την ημέρα εκείνη ήμασταν οι πλειοψηφία. Ε τα κασκόλ μας, τα σέα μας, τα μέα μας. Πόσο κουδούνι επρόκειτο να γίνω πριν την λήξη του πρώτου ημιχρόνου…

Μεγάλη Πέμπτη τώρα, μιλάμε η Αθήνα ημιάδεια, ημιτέλεια. Το καφενείο φίσκα, χωρισμένοι οπαδοί -από τη μια εμείς, από την άλλοι οι αντίπαλοι, κάτι μπαρμπάδες καραβόμαγκες- και στη μέση μπύρες και τσίπουρα μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Ημίχρονο πρώτο, σκοράρει ο Αραούχο, σκοράρουν 3 λεπτά μετά, ισοπαλία. Να μας κλαιν οι ρέγκες ήμασταν.

Παύση ημιχρόνου, η ΑΕΚτζήδικη σέχτα έχει παρανοήσει, βρίσκεται σε μία κατάσταση έξαλλη, εγκαλεί τον αντίπαλο, εγκαλεί τους θαμώνες, εγκαλεί και τον καφετζή που έχει μόνο νηστίσιμα, οπότε σκάει χείρα βοηθείας από τους κυανόκρανους -δηλαδή κάτι βάζελους που έβλεπαν το ντέρμπι- και μας δίνουν γαριδάκια.

Κίνηση που θεωρείται εχθρική από το αντίπαλο στρατόπεδο. Κι αρχίζουν οι κακίες. «Κομπρεμί με τους βάζελους, αυτοί είστε» και τέτοια. Εγώ το παίρνω προσωπικά, οι διπλανοί μου το παίρνουν προσωπικά, ένας κύριος στο μπροστινό τραπέζι σηκώνεται αποκαλύπτοντας την γιγαντιαία κοιλιά του και λέει «Εσείς να μη μιλάτε, ρε, γαύροι από την Αθήνα». Πολύ διασκεδαστική μας φάνηκε η ατάκα, σκάσαμε στα γέλια και πάνω που πήγαν να οξυνθούν τα πνεύματα, τσουπ, ξεκίνησε το δεύτερο.

Εντάξει, κοπανούσαν στο ψαχνό κι όσο αυτοί κοπανούσαν, τόσο έπινα εγώ κι όσο έπινα τόσο δεν θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι μόνο ότι χάνουμε μια φάση, έχουμε πεταχτεί όρθιοι κι οι γαύροι απέναντι μας ουρλιάζουν κάτι ακατάληπτα, τα οποία η ΑΕΚτζήδικη πλευρά απάντησε με ααα και ουουου.

Και ξαφνικά, σαν έτοιμοι από καιρό-σαν θαρραλέοι, βλέπουμε την επίθεσή μας να προσπερνά την άμυνά τους και τι τα θες τι τα παθαίνεις, τσουπ το δεύτερο και φλιπάρουμε, 1-2 στον ημιτελικό, ο ένας έσπασε ένα μπουκάλι μπύρα, εγώ έσπασα το ποτήρι μου, οι απέναντι γαύροι έσπασαν τα νεύρα τους κι έρχεται μια ατάκα-φωτιά -που δεν θυμάμαι γιατί ήμουν ήδη ντίρλα- η οποία δεν προοριζόταν για εμένα, αλλά για κάποιον λόγο με έθιξε προσωπικά. Και λέω στον μπάρμπα:

«Το ‘Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη’ το έχετε δει;»
«Ναι», λέει ανυποψίαστος.
«Τη σκηνή που η άλλη σπάει τις καρέκλες στα ξένα κεφάλια, την έχετε δει;»
«Ναι» ξαναλέει
«Κανονίστε να την ξαναδείτε και live!», του απάντησα και κάπου εκεί έληξε, νικήσαμε.

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Στα χρόνια που θα έρθουν, θα ισχυρίζομαι πως δεν είχα πιει σταγόνα και πως οπωσδήποτε πέταξα μια καρέκλα στον κεφάλι του ξένου ανθρώπου.

Γράψτε το σχόλιο σας