Στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος

Βαγγέλης Μπραουδάκης 13.10.2017-17:35

Να κάνεις πρεμιέρα “Παρασκευή και 13” έχει το γούστο του για τους μη προληπτικούς σαν του λόγου μου. Αλλωστε τα περί “κακότυχης” μέρας και οι λοιπές δεισιδαιμονίες συναντώνται κυρίως στις Αγγλοσαξονικές, Γαλλικές, Γερμανικές και Πορτογαλικές περιοχές της ηπείρου μας. Για τη χώρα μας (και την Ισπανία) τον αντίστοιχο ρόλο παίζει, ως γνωστόν, η «Τρίτη και […]

Να κάνεις πρεμιέρα “Παρασκευή και 13” έχει το γούστο του για τους μη προληπτικούς σαν του λόγου μου. Αλλωστε τα περί “κακότυχης” μέρας και οι λοιπές δεισιδαιμονίες συναντώνται κυρίως στις Αγγλοσαξονικές, Γαλλικές, Γερμανικές και Πορτογαλικές περιοχές της ηπείρου μας. Για τη χώρα μας (και την Ισπανία) τον αντίστοιχο ρόλο παίζει, ως γνωστόν, η «Τρίτη και 13”! Παρεμπιπτόντως, ο φόβος της “Παρασκευής και 13” ονομάζεται επισήμως “paraskavedekatriaphobia” (ως συνήθως, ένα ακόμα ελληνικό δάνειο λέξεων στην αγγλική γλώσσα)…

Κι αφού παρέδωσα το… μάθημα (οι άχρηστες πληροφορίες της ημέρας), πάμε στο δια ταύτα: Ξύπνησα δυσάρεστα με την είδηση του θανάτου του τραγουδιστή Γιώργου Σαρρή, του αδελφού της Χαρούλας Αλεξίου, που ερμήνευσε τις “Νταλίκες” των Ρασούλη – Νικολόπουλου. Το -πολυτραγουδισμένο και πολυχορευμένο- τραγούδι μού ερχόταν πολύ συχνά στο μυαλό έπειτα από αγώνες, για τους ηττημένους του εκάστοτε ματς! Συγκεκριμένα ο στίχος “σ’ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος”! Τον έχω συνδέσει με την ψυχική κατάσταση του οπαδού που ψάχνει, όταν χάνει, τα “γιατί”. Ζαλισμένος, απογοητευμένος, μπερδεμένος…

Κι εδώ κολλάει ο “σανός” που έγραψε στο editorial και ο ΛεΧα (πώς λέμε ΛεΠα τον Λευτέρη Πανταζή -ε, καμία σχέση!) ή, η “επικοινωνιακή πολιτική” για τους… athletic correct! Κοινώς, το άλλοτε στιγμιαίο κι άλλοτε διαρκείας παραμύθιασμα που ρίχνουν διοικήσεις και πρόεδροι στους “πελάτες” οπαδούς, οι οποίοι ψοφάνε για επιχειρήματα τα οποία χαϊδεύουν τα αυτιά τους. Για ψευδαισθήσεις. Για “εχθρούς” (και σκοτεινές δυνάμεις) που πολεμάνε τους “αθώους”…

Κι επειδή ο οπαδός (ο κάθε “υγιής άρρωστος”) είναι εντέλει άδολος, σε αντίθεση με τους παράγοντες που τον δουλεύουν, επειδή αισθάνεται αθώος, καταπίνει εύπεπτα το παραμύθι. Μέχρι την ώρα που στο χορτάρι, στο παρκέ, στην πισίνα, στον εκάστοτε αγωνιστικό χώρο, εκείνο θρυμματιζεται. Και τότε προκύπτει η -εσωτερική- ανάγκη δικαιολόγησης: “Οχι, δεν με έπιασαν κώτσο, κάτι άλλο (πρέπει να) συμβαίνει”…

Σαν σκηνές από ταινία “προσεχώς”

μοιάζεις μέσα στις στροφές αυτού του νόστου

δυο γενιές χαμένες πίσω δυστυχώς