Το κόψιμο κ@@@ν και τα αποκαΐδια της αυτοκριτικής

Καταρχάς, κουράγιο και δύναμη σε όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Να είναι γεροί και να θυμούνται τις ευχάριστες στιγμές. Που ήταν δυστυχώς γραφτό με τον πλέον τραγικό τρόπο να μην είναι περισσότερες. Τίποτα περισσότερο. Πρέπει να τους αφήσουμε να πενθήσουν. Αλλά και να νιώσουν ίσως μία γαλήνη στην ψυχή, αν αποφασίσουμε όλοι να βάλουμε ένα τέλος. Γι’ αυτούς που κάνουν μικροπολιτική, ας μας αδειάσουν τη γωνιά.

Δύναμη και σε όλους όσοι έχασαν περιουσίες. Αλλά ας σκεφτούν ότι είναι όρθιοι κι έχουν μία ευκαιρία να ξαναβρούν ό,τι χάθηκε. Αρκεί να έχουν και στηρίγματα. Απ’ όλους. Πολιτεία και κυρίως φίλους ή απλούς ανθρώπους. Πραγματικά κομματιάζεται η καρδιά έπειτα από αυτή τη τραγωδία. Είτε ακούς για παιδιά είτε για ηλικιωμένους, είναι τόση η πίκρα… Άσχημο πράγμα να σκίζεται η καρδιά, να σφίγγει το στομάχι.

Ξεκίνησα το μεσημέρι της Δευτέρας από τον Πειραιά με τον ουρανό πορτοκαλί και μαύρο λόγω της φωτιάς στην Κινέτια κι έφτασα νωρίς το απόγευμα στο Πικέρμι για να δω σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων νέα σύννεφα καπνού. Που να φανταστώ τι συνέβαινε; Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάποια συμφορά θα μας βρει, όταν είδα δηλώσεις ενός δημάρχου ότι έχουν καεί εκατοντάδες σπίτια. Εκεί μονολόγησα «κοίτα να δεις που θα ακούσουμε και για νεκρούς». Βλέποντας τον αέρα να λυσσομανάει χρειάζεται απλά να έχεις ζήσει κάτι ανάλογο για να καταλάβεις που οδηγείται το πράγμα…

Έχω την ευτυχία αν και μεγάλωσα στον Πειραιά, η μισή μου καταγωγή να είναι από τη Μακεδονία (Πιερία) και η άλλη μισή από τη Ρόδο. Στο σμαραγδένιο νησί περνούσα όλα μου τα καλοκαίρια. Μόλις δέκα ετών, το 1987 αντιλήφθηκα τι σημαίνει φυσική καταστροφή… Παίζαμε monopoly όταν ακούστηκαν οι σειρήνες. Οι φίλοι μου μόνιμοι εκεί, ήξεραν…

«Φωτιά», φώναξαν όλοι. «Πάμε να δούμε». Ξεπηδούσε καπνός από ένα σημείο σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από το χωριό. Με την παιδική αφέλεια συνεχίσαμε το παιχνίδι, αλλά έβλεπες την ανησυχία των μεγάλων. Τη νύχτα πια, δεν υπήρχε αφέλεια, αλλά τρόμος. Σε ένα λοφάκι του χωριού όλοι μαζεμένοι λες και είχε θεατρική παράσταση. Τότε έμαθα πως από τα κουκουνάρια (εκτοξεύονταν στην κυριολεξία σαν καπνογόνα, εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ) εξαπλώνεται η φωτιά. Κι από τα ζώα, κυρίως ελάφια, που τρέχουν καψαλισμένα να σωθούν ανάμεσα στα ξερόχορτα. Φυσικά κι ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΡΑ.

Μην τα πολυλογώ, μία εβδομάδα καιγόταν το μισό νησί. Κι αφού έκανε έναν περίεργο κύκλο στην κεντρική Ρόδο, έφτασε πέντε χιλιόμετρα από το χωριό. Πάλι τότε μου είπαν ότι για μία φωτιά, αυτή η απόσταση είναι… παιχνίδι. Όλοι συγκεντρωμένοι στο χωριό έτοιμοι για επιβίβαση σε φορτηγά του στρατού. Το κλάμα ηλικιωμένων και παιδιών, ο τρόμος στο βλέμμα για το τι μπορεί ν’ ακολουθήσει, δεν ξεχνιούνται. Στη Ρόδο, όμως, οι πυροσβέστες είναι πιο έμπειροι. Αντιπυρικές ζώνες, τύχη, φιλότιμο των πυροσβεστών-εθελοντών, κόπασε κι ο αέρας, μας λυπήθηκε ο Θεός… Δεν ξέρω. Δεν χρειάστηκε να μπούμε στα φορτηγά. Δεν θυμάμαι πόσες μέρες μετά έσκασε και πολιτικός. Που αργότερα έγινε πρωθυπουργός… Που να ξέρω τότε από πολιτική…

Λίγα χρόνια αργότερα παρών δεν ήμουν. Το 1995 ξέσπασε φωτιά, αυτή τη φορά κοντά στο χωριό. Αλλά όταν έμαθα ότι περικυκλώθηκε από την πυρκαγιά κι έχασε τη ζωή του ο γραμματέας του χωριού σπάραξα. Μέχρι το 2008 όλοι απολάμβαναν τη φύση. Ηταν 22 Ιουλίου , αν θυμάμαι, που επέστρεφα από την προετοιμασία του Τεν Κάτε. Μόλις ακούω στο ράδιο την είδηση, πάγωσα. Γιατί πλέον γνώριζα. Μία εβδομάδα πάλι καιγόταν το μισό νησί. Ένα από τα πιο όμορφα πευκοδάση στη νησιωτική Ελλάδα χάθηκε. Στο χωριό ίδιες εικόνες με την πρώτη φορά. Αυτή τη φορά κάηκαν και δύο σπίτια κι αρκετοί είδαν τα χωράφια τους κάρβουνο.

Συνωμοσίες

Η φωτιά είχε μπει σε διπλανό χωριό (12 χιλιόμετρα) από παππού που έκαιγε χόρτα στο χωράφι του. Κι επεκτάθηκε λόγω των ανέμων και των λόγων που έμαθα μικρός. Λίγα χρόνια μετά ξεκίνησε πάλι μεγάλη φωτιά, απ’ ό,τι έλεγαν, από μπάρμπεκιου στρατιωτικών σε δασική περιοχή…

Συγγνώμη για τη μεγάλη εξιστόρηση, αλλά την έκανα για να δείξω το εξής. Ο Τύπος της εποχής το 1987 έλεγε για Τούρκους πράκτορες. Ακόμα όταν μπαίνει φωτιά σε νησί, αυτό σκέφτονται στα καφενεία. Στην επόμενη κατηγορούσαν τους κτηματομεσίτες… Όπως γίνεται στην Αττική. Σε άλλη έλεγαν ότι την έβαλε ψυχοπαθής. Δυστυχώς έχει αποδειχθεί ότι υπάρχουν κι αρκετοί Νέρωνες. Την βρίσκουν έτσι… Έλα που τα τελευταία χρόνια μάθαμε και το άλλο στη Ρόδο. Ότι τις φωτιές παίζει να τις βάζουν κι ορισμένοι εποχικοί, επειδή δεν τους προσέλαβε η εκάστοτε κυβέρνηση. Σαφώς κι έχει σημασία ποιος βάζει φωτιά. Ακόμα και αν δεν βάζει άμεσα σε κίνδυνο ζωή ή περιουσία, την υποθηκεύει. Καταστρέφεις τη φύση; Θα το πληρώσω κάποια στιγμή, θα πληρώσεις κι εσύ.

Μετά κι απ’ αυτό που έγινε δεν χωρούν ευχολόγια. Πρέπει να κοπούν κ…λοι. Να επισημάνω ότι δεν μου αρέσει η φράση «μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά». Ας δει κάποιος τι έγινε πέρσι στην Πορτογαλία. Τι γίνεται στην Καλιφόρνια και γενικά στις ΗΠΑ ή στην Αυστραλία. Σε πιο προηγμένες χώρες. Αλλά το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Είμαστε μικρή χώρα και λίγοι σε αριθμό για να θρηνούμε νεκρούς έτσι.

Πρέπει αυτή τη φορά να κοπούν κ…λοι. Δεν με ενδιαφέρει πως θα λέγεται, ποιος θα είναι. Και δεν λέω μόνο για όποιον έβαλε τη φωτιά. Αν αποδειχθεί εμπρησμός. Μπορεί να μην ήταν. Κάπως όμως, ξεκίνησε. Πάλι υπάρχουν ευθύνες. Δεν κοιτάω πως χτίστηκαν τα σπίτια μέσα σε περιοχές που δεν έχουν σχέδια πόλεως. Δηλαδή, αν ο άλλος έχει εκεί οικόπεδο θα του ζητήσω να αγοράσει αλλού για να χτίσει; Με ενοχλεί, όμως, η ασυδοσία. Αν το αγόρασε σε έναν λόφο που είχε καεί 2-5-10 χρόνια πριν, πάλι δεν φταίει αυτός. Αλλά όσοι έδωσαν εντολή να πωλούνται σπίτια σε βουνά και χαράδρες ή ρέματα…

Είναι απαραίτητες οι προϋποθέσεις. Όπως σου ζητούν πενήντα χαρτιά για να ιδρύσεις επιχείρηση, έτσι θα πρέπει να συμβαίνει με τα σπίτια εκτός σχεδίου πόλεως. Δίνω άδεια για κατασκευή, για παροχή ρεύματος, αρκεί να υπάρχουν δρόμοι. Τετραγωνισμένα όλα. Όταν, όμως, απλώνεται ο άλλος στο βουνό σαν αναρριχώμενο, δυστυχώς μία κακή στιγμή θα φέρει την τραγωδία. Αν υπάρχει και δυνατός αέρας… Όσοι έχουν δει φωτιά να στροβιλίζεται, όπως οι ανεμοστρόβιλοι καταλαβαίνει… Ότι έχει πάει από τον Πειραιά στην Αθήνα σε χρόνο ρεκόρ… Παρεμπιπτόντως στην Πιερία πρώην δήμαρχος έχει χτίσει σπίτι με τεράστια αυλή μέσα στο δάσος. Μάλλον δυσκολεύτηκε να πάρει άδεια. Την είδε Δίας… Σου λέει εκείνος γιατί έμενε στον Όλυμπο; Αυτή η βλαχομαγκιά του Έλληνα πρέπει να κοπεί.

Όσοι δίνουν εντολή για πώληση οικοπέδων σε βουνά, λένε «πάρε ρεύμα», χωρίς να υπάρχουν δρόμοι, κενές ζώνες, γενικά έλεγχος οφείλουν να πάνε σπίτια τους. Αν υπάρχουν ανίκανοι αξιωματικοί ή πολιτικοί το ίδιο. Δεν γίνεται να περάσει κι αυτό έτσι. Μην παρεξηγηθώ. Δεν ζητάω ανθρωποθυσία. Να γίνει το αυτονόητο. Να μην είναι πλέον κρυμμένοι σε μία γωνιά οι υπεύθυνοι. Πρέπει να τελειώσει ο «ωχαδερφισμός». Αλλιώς, θα επαναλαμβάνονται τραγωδίες, θα κομματιάζεται η καρδιά μας και θα τα ευχολόγια και οι προσευχές θα παίρνουν και θα δίνουν. Αλήθεια, για τη Μάνδρα ποιος πλήρωσε;

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Και τέλος ας κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του. Ας κοιταχθεί στον καθρέπτη κι ας αναλογιστεί πόσο σέβεται τη φύση. Κύριοι όλοι στο σπίτι τους. Τα πιο καθαρά σπίτια είναι τα ελληνικά. Αλλά μόλις βγει από την πόρτα… Πόσοι δεν έχουν δει σε χωριά μικρές χαράδρες να γίνονται χωματερές; Πόσοι δεν πετούν ό,τι θέλουν στην παραλία ή φυτρώνουν τσιγάρα; Όλοι κοιτάμε να χαϊδέψουμε τα αυτιά μας όταν γίνεται κάτι κακό. Αλλά ποτέ δεν αναρωτιόμαστε τι κάναμε εμείς για να αποτρέψουμε μία τραγωδία.

Γράψτε το σχόλιο σας