Αυτοί που έκαναν περικοπές, ας μη μιλούν για παροχές

Η λέξη κλειδί στην ακήρυχτη προεκλογική εκστρατεία είναι μία: παροχές.

Η κυβέρνηση οικοδομεί ένα αφήγημα, σε διαφορετικούς βαθμούς σοβαρότητας (ας πούμε στην γκάμα ανάμεσα στον Χριστόφορο Βερναρδάκη και τον… Παύλο Πολάκη), σύμφωνα με το οποίο τώρα που δεν έχουμε μνημόνια και έχουμε υπερπλεονάσματα μπορούν να υπάρξουν ξανά κοινωνικές παροχές.

Από τη συζήτηση για την αναστολή της μείωσης των συντάξεων μέχρι την αύξηση του κατώτατου μισθού και την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, αυτή η γραμμή γίνεται η αιχμή του δόρατος της κυβερνητικής πολιτικής.

Too good to be true, που θα έλεγαν και στο χωριό του Τσακαλώτου…

Καταρχάς, επειδή ο διάολος είναι στις λεπτομέρειες, έχει σημασία η ίδια η διατύπωση των «παροχών».

Για παράδειγμα, η κυβέρνηση δεν λέει για κατάργηση της μείωσης των συντάξεων, αλλά για «αναστολή».

Πρακτικά, ζητούν να πάει ένα χρόνο πίσω για να κάνουν εκλογές. Αυτό, όμως, δεν είναι παροχή, αλλά εμπαιγμός.

Και ο εμπαιγμός γίνεται ακόμη μεγαλύτερος όταν αυτή η κυβέρνηση ζητάει να ανασταλεί για έναν χρόνο μια μείωση των συντάξεων, την ώρα που επί των ημερών της έγιναν 21 περικοπές συντάξεων και αυξήσεις εισφορών!

Αντίστοιχα, προσπαθεί η κυβέρνηση να πει ότι θα αυξήσει τον κατώτερο μισθό.

Δεν τολμά βέβαια να πει πόσο θα τον αυξήσει.

Γιατί προφανώς και σκοπός είναι να κάνει μια μικρή αύξηση ώστε να τον πάει από τα 586 ευρώ στα 600 και προφανώς όχι στα 751 όπου ήταν πριν από τα μνημόνια.

Ακόμη χειρότερα είναι εμπαιγμός να μιλάει για αυξήσεις μια κυβέρνηση επί των ημερών της οποίας συνέχισαν να μειώνονται οι μέσες αποδοχές, δηλαδή οι μισθωτοί να παίρνουν ολοένα και λιγότερα.

Το Δεκέμβριο του 2014, ο μέσος (μικτός) μισθός πλήρους απασχόλησης ήταν 1.363 ευρώ, ο μέσος μισθός μερικής απασχόλησης ήταν 470 ευρώ και ο μέσος μισθός 1.164 ευρώ, με βάση τα στοιχεία του ΙΚΑ.

Τον Φεβρουάριο του 2018, ο μέσος (μικτός) μισθός πλήρους απασχόλησης ήταν 1.166 ευρώ, ο μέσος μισθός μερικής απασχόλησης ήταν 378,21 ευρώ και ο μέσος μισθός 929,26 ευρώ.

Δηλαδή, μια κυβέρνηση που ευθύνεται για την απώλεια πάνω από 200 ευρώ το μήνα στο μέσο μισθό ετοιμάζεται να αυξήσει τον κατώτατο μισθό 16 ευρώ. Και εμείς να πανηγυρίζουμε.

Το ίδιο ισχύει και για τις συλλογικές συμβάσεις.

Ένα κόμμα που δεν τηρεί τις συλλογικές συμβάσεις ούτε καν στα κομματικά ΜΜΕ, αλλά έχει επιβάλει στους δικούς του εργαζομένους περικοπές μισθών, δηλώνει ότι επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις.

Και καλά, στα χαρτιά μπορεί να γίνει, αλλά στη σύγχρονη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα, όπου η παραμικρή θέση έχει αμέσως 100 βιογραφικά και όπου το 8ωρο σημαίνει πρακτικά 10ωρο σε ποιο βαθμό μπορεί να εφαρμοστούν οι συλλογικές συμβάσεις;

Όσο για την αύξηση της απασχόλησης, είναι αλήθεια ότι η ανεργία έπεσε κάτω από το 20%.

Μόνο που με τους ρυθμούς που μειώνεται θα χρειαστούν ακόμη 5 χρόνια για να φτάσουμε στα προ κρίσης επίπεδα.

Μόνο που το τίμημα ήταν η συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού και η μαζική έξοδος εργαζομένων στο εξωτερικό.

Μόνο που η όποια αύξηση των θέσεων εργασίας έγινε με σχέσεις μερικής απασχόλησης. 54,7% των νέων θέσεων απασχόλησης το 2017 αφορά θέσεις μερικής απασχόλησης.

Αυτό είναι το μέλλον της «ανάπτυξης»; Εργαζόμενοι των 300 και 400 ευρώ απλώς για να επαίρονται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι έριξαν την ανεργία;

Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει καμιά παροχολογία.

Με ψίχουλα και άφθονη επικοινωνιακή προβολή, προσπαθεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι είναι μια κυβέρνηση που ευθύνεται για την επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων όσο και οι «Σαμαροβενιζέλοι», που δέσμευσε τη χώρα σε μνημόνιο διαρκείας και που εφαρμόζει εξίσου νεοφιλελεύθερη πολιτική που αυτή που θα εφάρμοζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι η κοινωνία με το που δει αυτές τις υποσχέσεις θα αρχίσει να πανηγυρίζει. Πλανάται πλάνη οικτρά.

Η κοινωνία μπορεί να είναι αποκαρδιωμένη και απογοητευμένη, αλλά δεν είναι ηλίθια.

MUST READ

LIVE: Μπαρτσελόνα – Ολυμπιακός

Το δούλεμα το καταλαβαίνει και ξέρει να το πληρώνει σε ανάλογο νόμισμα.

Γράψτε το σχόλιο σας