ΠΑΟΚ : Αν η Ευρώπη είναι τ' όνειρο, η λίγκα είναι η βάση του

Λευτέρης Δούκας 02.09.2018-12:30

Χωρίς νίκες στο πρωτάθλημα, το C.L θα ήταν μερικοί αγώνες, που θα χαζοχαιρόμασταν βλέποντας απλωμένα σεντόνια, σώβρακα και κάλτσες

Μέσα στο ντελίριο χαρμολύπης την περασμένη Τετάρτη με τη Μπενφίκα, εκεί κάπου στο 70, ο κόσμος του ΠΑΟΚ επιδόθηκε σε ασταμάτητο τραγούδι, που συνεχίστηκε και μετά το άκουσμα του τελευταίου σφυρίγματος.

Ένα από τα συνθήματα που συνέθεσαν το ρεπερτόριο ήταν το «διπλό στη Νέα Σμύρνη ΠΑΟΚλε-ολέ», αναδεικνύοντας μια σπάνια οπαδική ωριμότητα.
Ήταν αυτό που έγραφα καθ΄όλη της διάρκεια της Ευρωπαϊκής προκριματικής περιπέτειας, ακόμα και τις στιγμές που η προοπτική συμμετοχής στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ έμοιαζε να πλησιάζει, πως η ζωή έχει συνέχεια, είναι ένα αδιάλειπτος αγώνας γεμάτος χαρές, λύπες, αποτυχίες, επιτυχίες και συναισθήματα.
Η ζωή δε θα άρχιζε με μια πιθανή πρόκριση από τα πλέι οφ, ούτε θα τελείωνε με έναν αποκλεισμό.

Πέρσι τέτοια εποχή, συνειδητοποιούσα πόσο ανώφελο είναι να πληρώνω συνδρομή για ίντερνετ, έμπαινα στις ιστοσελίδες και η οθόνη πλημμύριζε μίρλα, γρίνια και κακομοιριά, πριν καλά-καλά συνδεθώ στο διαδίκτυο.

Ο ΠΑΟΚ είχε αποκλειστεί από την Έστερσουντ, είχε φέρει κι ένα κρύο 0-0 στην πρεμιέρα με τον Λεβαδειακο και η κατάσταση ήταν ανυπόφορη.

Εκείνος ο φουκαράς ο Λουτσέσκου άκουγε τα σχολιανά του, το ίδιο κι ο Σαββίδης για την επιλογή του. Δε γνωρίζω αν ο Ρουμάνος είχε facebook, σε περίπτωση που είχε όμως θα έψαχνε σε αγγελίες για θέση σερβιτόρου, μπας και ησύχαζε το κεφάλι του,

Την προηγούμενη χρονιά, ο ΠΑΟΚ επέστρεφε κυπελλούχος από το Βόλο, μερικές εβδομάδες αργότερα, στην τελευταία αγωνιστική των εγχώριων πλέι οφ, ο κόσμος αποχωρούσε με σκυμμένο το κεφάλι από την Τούμπα, έπειτα από αναπάντεχη ήττα από μια μικτή αναπληρωματικών και παιδιών της Κ20 του Παναθηναϊκού, που τον οδηγούσε στην προτελευταία θέση.

Ποιος θυμόταν τότε το κύπελλο του Βόλου κι αν με κάποιον τρόπο το έφερνε στο μυαλό του, θα μπορούσε να του φτιάξει το κέφι;

Όσο πιθανό ήταν το βράδυ της 12ης του περασμένου Μάη, να σου χαλάσει τη ζαχαρένια η ανάμνηση του αποκλεισμού από κάτι Σουηδούς..

Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός, έτσι είναι και η ζωή γενικότερα. Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου είναι να κολλάς σε πράγματα και να εγκλωβίζεις μέσα τους τα θέλω και τις σκέψεις σου. Απόλαυσε αυτό που κέρδισες και κοιτά μπροστά, αν πάλι αποτύχεις, μη μασάς, αρκεί να σε γεμίζει το γεγονός πως έκανες το καλύτερο δυνατό.

Αν δεν έκανες, γύρνα πίσω και δες τα λάθη σου, μόνο γι αυτό όμως αξίζει να επιστρέφεις έστω και νοερά.

Τέλος πάντων, αρκεί με τις αμπελοφιλοσοφίες, το θέμα είναι πως η ζωή συνεχίζεται και δε θα σταματά ποτέ να συνεχίζεται.

Την Τετάρτη ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να πάρει την πρόκριση, όπως δε θα ήταν και απίθανο να φάει γκολ από τον Αστέρα μερικές ημέρες πριν στην Τούμπα, μετά το 80, όταν η ομάδα έδειχνε κλαταρισμένη.

Αυτό το τελευταίο θεωρητικό ενδεχόμενο, θα μπορούσε να συνδυαστεί με ένα ακόμα κακό αποτέλεσμα στη Νέα Σμύρνη και το όνειρο της συμμετοχής στους ομίλους να γινόταν πραγματικότητα μεν, περιοριζόμενο σε τρεις αγώνες όμως, που θα χαζοχαιρόμασταν βλέποντας στην Τούμπα, απλωμένα σεντόνια, σώβρακα και κάλτσες!
Και μετά, τι;

Όσο κι αν μας συναρπάζει όλους η Ευρωπαϊκή προοπτική, όσο κι αν μας εκστασιάζει η προετοιμασία μιας καλής εκδρομής στο εξωτερικό, όσο κι αν είναι γεγονός πως κάθε Ευρωπαϊκή βραδιά μας φτιάχνει ασύστολα και δίνει την ευκαιρία σε κάθε σύλλογο να μεγαλώσει, η βάση είναι το Ελληνικό πρωτάθλημα.

Γιατί αυτό αποτελεί το εφαλτήριο ακόμα και για τις Ευρωπαϊκές βραδιές, σε περίπτωση που ο ΠΑΟΚ τα παρατούσε πέρσι μετά τα στησίματα των κόκκινων και κίτρινων του Πειραιά,, δε θα είχε την ευκαιρία να μας χαρίσει τις στιγμές που ζήσαμε πρόσφατα.

Το 2015 μετά από ένα ακόμα εφιαλτικό πέρασμα του Αναστασιάδη από τον ΠΑΟΚ, η ομάδα έβγαινε τελευταία στα πλέι οφ, με την κερκίδα να τραγουδά με εμφανή εκδικητική διάθεση προς τους ποδοσφαιριστές «δε θα πάτε φέτος διακοπές, αδερφές-αδερφές», μια και η τελευταία θέση, ανάγκαζε τον ΠΑΟΚ να παίξει τρεις προκριματικούς γύρους στο Γιουρόπα, αρχίζοντας από μέσα Ιουνίου.

Έβαζαν στο ίδιο καζάνι λοιπόν δέκα μέρες χαμένων διακοπών των παικτών, με την υποθήκευση και της επόμενης χρονιάς, που θα ανάγκαζε τους παίκτες να αγωνίζονται ασταμάτητα για 11 μήνες και βάλε.

Κάθε τι καλό η κακό λοιπόν, έχει ως βάση το Ελληνικό πρωτάθλημα, και η χάρτινη ακόμα, επειδή το πήρε στα χαρτιά έπαιξε με τη Λουίς Βιτόν. Άρα, το ζουμί βρίσκεται στη Νέα Σμύρνη και σε κάθε Νέα Σμύρνη που ακολουθεί. Για να φρεσκάρω αυτά που έχω ήδη αναφέρει, δεν τον φοβάμαι τον ΠΑΟΚ, όχι από αλαζονεία ή έπαρση, απλά έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου.

Ο ΠΑΟΚ είναι η επιτομή της σοβαρότητας σε κάθε επίπεδο, θα έλεγα πως η σοβαρότητά του υπερβαίνει θεαματικά τα Ελληνικά στάνταρ. Πριν τον αγώνα με τον Αστέρα, είχα αποκλείσει κάθε πιθανότητα να παίξει ο ΠΑΟΚ με το μυαλό στη Μπενφίκα, και είδατε πως έτσι ήταν.

Η ομάδα ξεκίνησε με κέφι, προσηλωμένη στις απαιτήσεις του αγώνα, δημιούργησε κλασικές ευκαιρίες, το ότι κάποια στιγμή έμεινε από βενζίνη είναι βιολογικό ζήτημα, όχι λάθος εκτίμησης της αναμέτρησης, ούτε αποπροσανατολισμού.

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο άλλωστε το έργο θα πήγαινε ανάποδα, θα ξεκινούσε νωχελικά και θα ξυπνούσε στην πορεία, βλέποντας πως κινδυνεύει να κάνει μαύρη πρεμιέρα…

Για τον ίδιο.λόγο, αποκλείω το ενδεχόμενο, να εμφανιστεί σήμερα η ομάδα καταρρακωμένη και με πεσμένο το ηθικό μετά τον αποκλεισμό, είμαι απολύτως βέβαιος πως θα δούμε τον κλασικό ΠΑΟΚ που αγαπήσαμε και μας συναρπάζει, φρέσκο, γεμάτο αυτοπεποίθηση και δημιουργία.

Αυτός είναι ο δικός μου κανόνας για τη φετινή χρονιά, ο ΠΑΟΚ δε θα κερδίζει παντού και πάντα, θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να συμβεί, οι μετρημένες αποτυχίες του όμως θα συνιστούν είδηση.

Δε θα σε απογοητεύει ποτέ, πάντα θα σε γεμίζει με αυτό που θα σου προσφέρει και δε θα επιτρέπει στο χαμόγελο να σβήνει από τα χείλη.