Και οι ήττες είναι δημιουργικές,  χωρίς δυο δεξιά μπακ

Δεν ξέρω πως ονομάζεται ο τύπος που έκανε την τηλεοπτική μετάδοση στο ΠΑΟΚ-Τσέλσι σήμερα, όποιος και να ΄ναι όμως, αξίζει το βραβείο «Χρυσός Αλέξανδρος Θεοφιλόπουλος 2018».

Από αυτόν που περιγράφει ένα ματς, περιμένεις να ακούσεις κάτι της προκοπής, ένα πράγμα που δεν είναι τόσο ευδιάκριτο κι ο αδαής τηλεθεατής δεν αντιλαμβάνεται, αν δε μπορεί ας γίνει Γερακάρης που έβγαζε 90λεπτο, λέγοντας, ο Α δίνει στον Β κι ο Β πασάρει στον Γ.. Προτιμότερο από καφενειακές αναλύσεις της πλάκας, στοργικά λόγια παρηγοριάς, σα να σου μιλάει η γιαγιά σου. ή εκφράσεις και προσεγγίσεις του γλυκού νερού, που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούν τα όρια της αστειότητας…

Είπε ο τύπος κάποια στιγμή λίγο μετά το ξεκίνημα, πως «οι παίκτες του ΠΑΟΚ πρέπει να πηγαίνουν πρώτοι στη μπάλα»!

Τι λε ρε μεγάλε, κρίμα που δεν περιέγραψες ποτέ Ολυμπιακούς αγώνες, να σχολιάσεις τον τελικό των 100 μέτρων, λέγοντας πως «οι αντίπαλοι του Μπολτ πρέπει να τρέξουν πιο γρήγορα από τον Τζαμαϊκανό, για να πάρουν το χρυσό».

Πόσα παιγνίδια παίζει να έχεις παρακολουθήσει, πόσες διαλέξεις του Μουρίνιο, σε πόσες προπονήσεις του Γκουαρντιόλα πρέπει να έχεις φιλοξενηθεί, για να φτάσεις σε τέτοια επίπεδα ποδοσφαιρικής διανόησης…

Πέταξε και κάτι ακόμα εκπληκτικό λόγο μετά το γκολ που έφαγε ο ΠΑΟΚ, πως οι παίκτες του δεν χρειάζεται να απογοητεύονται επειδή βρέθηκαν πίσω στο σκορ, οφείλουν να πάρουν να πάνω τους ψυχολογικά και να το παλέψουν.

Νόμιζε ο αφελής πως το πρόβλημα του ΠΑΟΚ ήταν ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ, ξεχνώντας πως μερικές εβδομάδες πριν με τη Σπαρτάκ, ο πίνακας έγραφε 0-2 και το γύρισε πριν τελειώσει το ημίχρονο.

Λαμβάνοντας υπόψιν πως πάνω κάτω τα ίδια χαζοχαρούμενα έλεγε χθες ο Σωτηρακόπουλος για τα 3 γκολ σε 4 φάσεις του Άγιαξ, τον οποίο Σωτηρακόπουλο έχω σε μεγάλη εκτίμηση θεωρώντας τον μαζί με Αλέξη Σπυρόπουλο ως την κορυφαία δυάδα των σπορτκάστερ, καταλήγω πως είναι γραμμή των καναλιών που εργάζονται ή δική τους ψευδαίσθηση, πως οι τηλεθεατές δεν πρέπει να ακούν αλήθειες, αλλά εκείνα που τους χαϊδεύουν τ΄αυτιά, αλλιώς θα κόψουν τη συνδρομή και θα μείνουν χωρίς μικρόφωνο.

Το διαπιστώνεις ακόμα και στην κρίση των διαιτητικών αποφάσεων, κάθε φάουλ υπέρ μας είναι καραμπινάτο, κάθε σφύριγμα που παίρνει ο αντίπαλος είναι αυστηρό.

Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ σήμερα ήταν πως δεν μπορούσε, δεν ήταν πως αιφνιδιάστηκε κι απογοητεύτηκε.

Ο τρόπος που αντιμετώπισε ο Λουτσέσκου όλα τα προηγούμενα Ευρωπαϊκά παιγνίδια ήταν πανομοιότυπος, ανελέητο πρέσινγκ από το πρώτο λεπτό και μάλιστα όχι χύμα στο κύμα, αλλά σχεδιασμένο τακτικά με άψογο τρόπο, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Έτσι ξεκίνησε με τη Βασιλεία και την κατάπιε, έτσι δεν ξεκίνησε με την Σπαρτάκ ίσως επειδή ψάρωσε και βρέθηκε με 0-2 πίσω, μέχρι που άρχισε να πιέζει και το γύρισε, έτσι ξεκίνησε και με τη Μπενφίκα και της έβαλε τα συκώτια, μέχρι που της έκανε δώρο δυο χαρίζοντας της σκορ πρόκρισης, χωρίς να κάνει τελική.

Μαγική εικόνα το σκορ εκείνης της βραδιάς το έχω επαναλάβει πολλές φορές, το ίδιο ισχύει και για το σημερινό, αλλά από την ανάποδη. Ένα 0-5 θα ήταν πιο δίκαιο.

Ο ΠΑΟΚ λοιπόν ξεκίνησε με την ίδια φιλοσοφία και κόντρα στην Τσέλσι, με τη διαφορά πως οι Λονδρέζοι, αντιπαρέρχονταν στο πρέσινγκ του ΠΑΟΚ με παροιμιώδη άνεση, λες και έκαναν προπόνηση. Όχι μόνο δεν ανησυχούσαν, αλλά με 2-3 πάσες έφταναν σε χρόνο ρεκόρ γύρω από την περιοχή του Πασχαλάκη και το ίδιο συχνά, απέναντί του.

Αν στη θέση μας ήταν οι χάρτινοι, θα κρύβονταν στ΄ αποδυτήρια ζητώντας να κερδίσουν στα χαρτιά, αφού ο αντίπαλος έπαιζε με περισσότερους παίκτες! Έτσι φαινόταν από την εικόνα του αγώνα…

Το θέμα λοιπόν δεν ήταν ψυχολογικό, αλλά αμιγώς αγωνιστικό. Κι αν πρέπει να εντοπίσουμε με το ζόρι ψυχολογικά ζητήματα, αυτά ήταν απόρροια της πρακτικής αλήθειας, πως ο ΠΑΟΚ δεν μπορούσε. Τόσο απλά.

Είναι σα να βρίσκεσαι σε διακοπές, να παίζεις φουλ  επίθεση με τις τουρίστριες, κάθε βράδυ να ανάβει τσιγάρο μαζί σου όλο το ξενοδοχείο και ξαφνικά να μη σου κάνει κούκου. Να προσπαθείς άλλη μια, τίποτα, αντί για στύση ο Γιακουμής, να κάνει στάση εργασίας.

Και να ΄χεις από πάνω κάναν μ@λ@κα κολλητό σαν το σημερινό σπορτκάστερ, να σου λέει στο τηλ «προσπάθησε ρε, μην απογοητεύεσαι, ψυχολογικό είναι το πρόβλημα».

«Τι ψυχολογικό ρε, μου είναι γαριδάκι σε λέω, ούτε ο γερανός της Εξπρές Σέρβις δεν μπορεί να μου ανορθώσει το ηθικό».

Η ουσία είναι πως ο ΠΑΟΚ το προσπάθησε κι όταν λέω προσπάθησε δεν αναφέρομαι στην επιδίωξη του αποτελέσματος, εννοώ πως αποπειράθηκε να παίξει ποδόσφαιρο.

Κι αυτό στα δικά μου μάτια είναι το πλέον σημαντικό.

Το ότι θα έχανε συγκέντρωνε εξαρχής τις περισσότερες πιθανότητες, το ότι η Τσέλσι ήταν μερικές ταχύτητες πάνω, επίσης γνωστό.

Έμενε να δούμε την αγωνιστική προσέγγιση του ΠΑΟΚ, και ο σχεδιασμός του ήταν όμοιος με τις προηγούμενες φορές.

Να βάλει τη μπάλα κάτω και να δημιουργήσει, παίζοντας ποδόσφαιρο…

Καμμιά σχέση δηλαδή με το έκτρωμα της χάρτινης, που επιδόθηκε σε αντιποδόσφαιρο, προσπαθώντας με ταμπούρι και τακτική φουστανέλας, να κλέψει αποτέλεσμα.

Η ταχύτητα με την οποία οι Άγγλοι έβγαιναν στην κόντρα σήμερα, είχε ως αφετηρία την πρόθεση του ΠΑΟΚ να παίξει ποδόσφαιρο, αν κατασκήνωνε έξω από την περιοχή όπως η χάρτινη, πως να τους έβγαινε το τρανζίσιον;

Για να το κάνω όσο πιο κατανοητό γίνεται, προσομοιάζοντας τα δυο Ευρωπαϊκά παιγνίδια του αετού και του χαρταετού με αγώνα πυγμαχίας, εμείς μπήκαμε να παίξουμε κανονικούς γύρους.

Ο αντίπαλος ήταν τόσο ανώτερος που ίσως πήραμε κάνα δυο σημεία, κατά τα λοιπά όσο προσπαθούσαμε να τον βρούμε κενό, δεν απέκρουε τα χτυπήματα μας ούτε τα απορροφούσε, τα μπλόκαρε με την ίδια άνεση που ο Μάικλ Τζόρνταν χούφτωνε την πορτοκαλί μπάλα.

Καλά καλά δε μπορούσαμε ούτε να τον πλησιάσουμε…

Στις επιθέσεις του ήταν φωτιά, τα ντιρέκτ, τα κροσέ και τα άπερκατ έβρισκαν ψαχνό, ένα από αυτά μας έριξε νοκ ντάουν.

Το ότι δεν χάσαμε με νοκ άουτ οφείλεται περισσότερο στην αστοχία του αντιπάλου, εμείς όπως κάναμε το καλύτερο δυνατό, ήταν απλά πολύ ανώτερος.

Έστω και κατώτεροι πάντως, δείξαμε πως είμαστε κανονικοί πυγμάχοι, ανεβήκαμε στο ρινγκ να παίξουμε ξύλο. Να φάμε όσο αντέξουμε και να δώσουμε ότι μπορούμε.

Στην αντίστοιχη περίπτωση η χάρτινη, μπήκε μέσα κουλουριασμένη με τον αντίπαλο να σφυροκοπά, χωρίς να υποψιαστεί έστω πως υπάρχει περίπτωση να πάρει πόντο. Στο τέλος του αγώνα, αν ρωτούσες τον ηττημένο «τι χρώμα μάτια είχε ο αντίπαλος; πόσο κόσμο είχε στις κερκίδες;»,  δε θα είχε τι να απαντήσει, όντας κρυμμένος μέσα στα γάντια, μόνο το δάπεδο του ρινγκ έβλεπε.

Η διαφορά είναι ξεκάθαρη λοιπόν, ο πρώτος κατεβαίνει για να παίξει το καλύτερο που μπορεί, ο δεύτερος για να φάει όσο λιγότερο ξύλο γίνεται, κάτι που σημαίνει πως ο πρώτος και θα κερδίζει και θα χάνει, ενώ για το δεύτερο το συγκριτικό μέγεθος θα είναι πότε έφαγε το λιγότερο ξύλο.

Όσο κι αν χαλάει μερικούς συνοπαδούς μου που απ΄ότι διαβάζω θα προτιμούσαν αντιμετώπιση κλεφτοπόλεμου κόντρα σε τόσο ανώτερο αντίπαλο, η επιλογή Λουτσέσκου μου άρεσε διότι βγάζει μια δημιουργικότητα, δεν είναι παθητική. Και το πόσο αποτελεσματικό είναι να διέπεται μια ομάδα από αυτή τη νοοτροπία φάνηκε στους προκριματικούς, τους χτύπησε όλους, όχι με την κλασική made in Greece νοοτροπία, ταμπούρι και Άγιος ο Θεός.

Με τέτοια τακτική συρρικνώνεις πάντα τις πιθανότητές σου, ο ΠΑΟΚ δε θα είχε περάσει ούτε τη Σπαρτάκ, που ήταν επίσης ανώτερη. Θα είχε πέσει ηρωικά, όπως η χάρτινη στο Άμστερνταμ.

Ο ηττοπαθής τρόπος αντιμετώπισης, κάνει τον ανώτερο να φαίνεται ακόμα πιο σπουδαίος

Το παθητικό της χάρτινης που απλώς μετράει πόσα τρώει, δεν έχει μέλλον, θα σε κρατήσει εσαεί στη μιζέρια.

Είναι ξεκάθαρο επίσης πως ο Ρουμάνος κατέβηκε σήμερα με το μυαλό στα επόμενα παιγνίδια, κράτησε στον πάγκο τον Λημνιό και άφησε εκτός αποστολής τον Καρέλη, παίκτες με τρεξίματα που θα δυσκόλευαν κάπως το εκπληκτικό τρανζίσιον των Άγγλων.

Ίσως σε κάποια άλλη στιγμή τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, έχοντας το περιθώριο να κατεβάσει 11άδα χωρίς να ακολουθούν τόσο κρίσιμα παιγνίδια.

MUST READ

Ο κρυφός άσος στο… μανίκι του Μπαρτζώκα (vid)

Σε τι μπορεί να ελπίζει ο φουκαράς ο χάρτινος που στο Άμστερνταμ είδε αυτούς που βλέπει κάθε Κυριακή επειδή δεν έχει άλλους, απολαμβάνοντας τον Μπακάκη σε ρόλο -δήθεν- προωθημένου. Έχουμε ακούσει για έντεκα κρεμασμένους στα δοκάρια, για λεωφορείο μπροστά στην εστία, που αποτελούν κατά βάσει σχήμα λόγου, στο Άμστερνταμ είδαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία, να παίζει μια ομάδα με δυο δεξιά μπακ…

Γράψτε το σχόλιο σας