Ποτέ ξανά Κομίνηδες στην Ελλάδα, στείλτε τους για φράουλες στη Μανωλάδα

Ποτέ ξανά Κομίνηδες στην Ελλάδα, στείλτε τους για φράουλες στη Μανωλάδα

Για τον Κόκε που αναρωτιόταν ποιος είναι ο Πρίγιοβιτς, είναι ένα διπλό με απ΄όλα, έξτρα μουστάρδα, κρεμμύδι, που όταν το φας. στουμπώνεις.

Ήταν το πιο ωραίο παιγνίδι ανάμεσα στις δυο ομάδες που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Ίσως να μου διαφεύγει κάποιο, μ΄ένα πρόχειρο φλας μπακ πάντως, δε θυμάμαι να έχω δει αναμέτρηση ανάλογης ομορφιάς. ΚΙ όχι μόνο ανάλογης, έστω και λίγο λιγότερης. Μιλάω και για Χαρίλαο και για Τούμπα…

Μετά το διπλό στον Πειραιά, στάθηκα στο πολύ γεμάτο παιγνίδι που παρακολουθήσαμε ως θεατές πάνω απ΄όλα, κάτι που είχαμε δει και την προηγούμενη αγωνιστική, με αντίπαλο το χαρτί στην έδρα μας. Ίσως είχε φανεί κάπως αυθαίρετο και βιαστικό που είχα συνδέσει το ποιοτικό των αναμετρήσεων, με την παρουσία ξένων διαιτητών, όταν παρατηρείται όμως και σε παιγνίδι με τον «ο Άρης» στο Χαρίλαο όπου παραδοσιακά βλέπαμε κλωτσοπατινάδα και τεχνικές καράτε κιντ, δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανείς πλέον.

Ο διαιτητής σήμερα έκανε κάποια λάθη, με αποκορύφωμα το πέναλτι που έδωσε στους γηπεδούχους, όπως και στον Πειραιά όπου ο ένας βοηθός έχασε μια-δυο φάσεις, τι σημασία έχουν όμως αυτά;

Λάθη γίνονται και στο εξωτερικό, δεν τους φέραμε για να έχουμε αψεγάδιαστες διαιτησίες, αλλά για να απαλλαγούμε από κατευθυνόμενα ανθρωπάκια με σφυρίχτρες, που ήταν ανήμπορα να διαχειριστούν την προκατάληψη, το φόβο, την πίεση. Αναφέρομαι στα πιο ανώδυνα, για να μην πάω σε παράγκες και συναφή.

Το σημερινό λάθος δηλαδή, ξεπερνιέται άμεσα από τη σκέψη πως «αυτό είδε, αυτό έδωσε, συνεχίζουμε».

Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι ο τρόπος που φιλοσοφούν και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές όλο το 90λεπτο, όταν εξ αρχής αντιλαμβάνονται πως το κοράκι δε μασάει από θέατρα και βουτιές, αναγκαστικά θα επικεντρωθούν στο ποδόσφαιρο.

Όταν μυρίζουν το φόβο του άλλου και καταλαβαίνουν πως είναι ευάλωτος, σε κάθε φάση θα γίνονται ένα με το χόρτο.

Έλληνας διαιτητής δε θα έδινε ούτε το πρώτο πέναλτι που ισοφάρισε ο ΠΑΟΚ, δε θα τολμούσε δηλαδή. Κι αν το έκανε, θα γινόταν μύλος, θυμηθείτε το κύπελλο στην Τούμπα όπου το χέρι ήταν…πιο χέρι κι όμως, έπεσαν πάνω στο Σιδηρόπουλο, επειδή τον έλεγαν Σιδηρόπουλο…

Νομίζω πως αν ρωτούσες έναν φίλο του γηπεδούχου «στα ίσια ρε, θα προτιμούσες το τελευταίο αντίστοιχο παιγνίδι που ο Κομίνης κατάπιε τη σφυρίχτρα σε δυο δολοφονικά μαρκαρίσματα και ήρθε ισοπαλία ή να χάσεις όμως έχασες σήμερα, αλλά να ζήσεις δια ζώσης τέτοιο παιγνίδι;».

Φωναχτά μπορεί να επέλεγε το πρώτο, μέσα του όμως θα ήθελε το δεύτερο, αν όχι ο συγκεκριμένος που λόγω εμπάθειας δεν αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα οπαδού, αλλά οποιοσδήποτε άλλος.

Γήπεδο πάμε για να γουστάρουμε βασικά, δε γίνεται να κερδίζουμε πάντα, θέλουμε όμως να ξεδίνουμε, να εκτονωνόμαστε, να ξεφεύγουμε από τη μίζερη πραγματικότητα.

Όταν ένας από τους πιο λαϊκούς και προσβάσιμους πόλους εκτόνωσης, εξελίσσεται σε καταπίεση επειδή κάποιος πρέπει να κερδίσει με το ζόρι, θα επιστρέψεις σπίτι με περισσότερα νεύρα, ακόμα κι αν έχεις κερδίσει, γιατί απλά δε θα έχεις χαρεί το παιγνίδι.

Το είχα αναφέρει και παλιότερα, πως υπήρξαν μπασκετικά ντέρμπι ανάμεσα στις δυο ομάδες τη δεκαετία του 80, όπου τον κόσμο χώρισε ένα σκοινί, μερικοί χωροφύλακες κι όμως δε γινόταν το παραμικρό.

Γιατί απλά σε καθήλωνε το θέαμα, έβλεπες γιγαντομαχίες, παίκτες βουνά, γέμιζες τόσο πολύ με αυτό που γινόταν στο παρκέ, που δεν έμενε χρόνος και χώρος μέσα σου να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο. Ούτε έστω πως λίγα μέτρα πιο πέρα, βρίσκεται κάποιος άλλος με διαφορετικού χρώματος κασκόλ.

Αν αντί για θέαμα παρακολουθείς κακοποίηση, δε θα έχεις ενχές να κακοποιήσεις τον διπλανό σου και αυτό που βλέπεις…

Ξεπερνώντας την οπαδική διάσταση του καθενός και το βαθμολογικό ενδιαφέρον, παιγνίδι ανάμεσα σε «ο Άρης» και ΠΑΟΚ ήταν δύσκολο να συγκινήσει φίλο του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, ακόμα και ως τηλεθεατή.

Αυτό που είδαμε σήμερα, αν γινόταν στο ΟΑΚΑ θα στηνόταν στην ουρά να πληρώσουν 20 ευρώ εισιτήριο, θυσιάζοντας το βράδυ της Κυριακής τους, ακόμα κι αν δεν ήταν οι ομάδες τους.

Είδατε πόσο πόσο εύκολο είναι να γεμίσουν τα γήπεδα, είδατε πόσο απλό είναι τα τηλεοπτικά δικαιώματα να μπαίνουν σε πλειοδοτικό διαγωνισμό, από το το παριστάνει το σωτήρα κάθε απίθανος υπουργός.

Το διαπιστώνετε και από αυτά που ήδη διαβάσατε από μένα, σε μια μέρα που οι περισσότεροι θα περιμένατε να τρολάρω τους αντιπάλους. Κι όμως είμαι τόσο εκστασιασμένος και χορτάτος από αυτό που παρακολούθησα 90 λεπτά, που δε μου έμεινε χώρος στο μυαλό, να κάνω πλάκα στους νεοφώτιστους.

Εμπρός λοιπόν, το απόστημα είναι πασιφανές πλέον, τελειώστε τους Έλληνες διαιτητές από το πρωτάθλημα στην Ελλάδα και στείλτε τους να μαζεύουν φράουλες στη Μανωλάδα.

Φέρτε μας Ελβετούς, Σουηδούς, Κινέζους, Ιρακινούς, Εσκιμώους, ότι θέλετε, αλλά μακριά από Έλληνες…

ΥΓ. Στην αγωνιστική πλευρά του αγώνα θα αναφερθώ αύριο, ο γηπεδούχος δεν άξιζε να χάσει κυρίως λόγω της υπερπροσπάθειας που κατέβαλε, ο ΠΑΟΚ επικράτησε, γιατί είναι ομάδα πρότυπο για τα Ελληνικά δεδομένα.

Για τον Κόκε που αναρωτιόταν ποιος είναι ο Πρίγιοβιτς, είναι ένα διπλό με απ΄όλα, έξτρα μουστάρδα, κρεμμύδι, που όταν το φας. στουμπώνεις.

Αυτή τη γλώσσα, ίσως την καταλάβει ευκολότερα από την ποδοσφαιρική….

ΥΓ. 1. Το περσινό διπλό του ΠΑΟΚ στην Ξάνθη, ο Καραπαπάς το είχε συνδέσει με την παρουσία του Λουτσέσκου στην ακριτική ομάδα, εξ αιτίας ενός αστείου γκολ που είχε φάει ο Ζίφκοβιτς, για να γίνει το 0-2, 0-3.

Τι έγινε, ξέχασε πως ο Γιουνές ήταν πρώην ποδοσφαιριστής του Ρουμάνου και μάλιστα από τους αγαπημένους του;

 

Γράψτε το σχόλιο σας

Ακολουθήστε στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΣΧΟΛΙΑ