Οι του Άγιαξ, θα άδειαζαν τα ράφια των coffee shop

Λευτέρης Δούκας 09.01.2019-19:37

Όσο περισσότερα αστέρια υπάρχουν, τόσο αυξημένες θα είναι οι χαρές, αλλά και οι λύπες του αποχωρισμού. Διαλέγουμε και παίρνουμε...

Τα δεδομένα της σχεδόν τελειωμένης μετακίνησης Πρίγιοβιτς σ΄αυτήν την Αλ Τζαζίρα πως την λένε, περιγράφηκαν κάποτε από τον Φρανκ Σινάτρα, με το τραγούδι Thats life. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται πως στη ζωή, τα θέλω του καθενός δε γίνεται να επισκιάζουν τα αντίστοιχα του άλλου, θα ζει μονίμως στη μιζέρια και θα τρώγεται με τα ρούχα του. Αν βεβαίως κάποιος άλλος, επιχειρούσε να απαγορέψει σε αυτόν που αντιδρά να κάνει πράξη τα δικά του θέλω, ο τελευταίος θα γινόταν Τούρκος.

Κι αυτό δεν αφορά τη στεναχώρια που γεμίζει τον καθένα η φυγή ενός παικταρά από την ομάδα του, το ίδιο θα ένιωθε κάθε οπαδός. Όπως πικράθηκε ο γαύρος όταν κούνησε μαντιλάκι ο Μιραλάς, ο Καστίγιο κι ο Τουρέ, ο χάρτινος όταν έφυγε ο Ντέμης, ο βάζελος όταν χαιρέτησε τον Μπεργκ κι ο Ηρακλειδέας όταν έχασε τον Κωνσταντίνου.

Δεν είναι παρεξηγήσιμο αυτό, ίσα ίσα είναι απολύτως λογικό, με κάτι φίλους λέγαμε να κάνουμε αεροπειρατεία για να χαλάσουμε τη μεταγραφή, αλλά μετά σκεφτήκαμε πως όταν οι Άραβες κούρσευαν αεροπλάνα, εμείς μιλούσαμε ακόμα για σιδερένια πουλιά στους ουρανούς..

Το πρόβλημα είναι όταν δεν αντιλαμβάνεσαι, το περιβάλλον που ζεις.

Ο Πρίγιο ήρθε στον ΠΑΟΚ με 2εκ ευρώ και 700χιλ συμβόλαιο, στο χρόνο πάνω έσκασε πρόταση από την Κίνα που ανάγκασε τον Σαββίδη να του αναπροσαρμόσει το συμβόλαιο, με αύξηση που υπερέβαινε το 50%. Ένα χρόνο μετά, ήρθε πρόταση με σχεδόν πενταπλάσιες αποδοχές για τον ποδοσφαιριστή. Ακόμα κι αν ξεπεράσουμε πως η είσοδος Κινέζων και ειδικά Αράβων στο ποδοσφαιρικό στερέωμα έχει χαλάσει την πιάτσα καθώς τα χρήματα που ξοδεύουν δεν ανταποκρίνονται σε αντικειμενικά κριτήρια, το πιθανότερο είναι πως με τις επιδόσεις του Πρίγιο, θα ερχόταν άλλη πρόταση.

Όχι τέτοιου μεγέθους βέβαια, πως να κρατούσες τον παίκτη όμως αν είχε επιλογή να πάει σε καλύτερο πρωτάθλημα;

Ίσως με μεγαλύτερη καθυστέρηση και πίεση, θα έβρισκε τρόπο να φύγει, είτε για καλύτερες συνθήκες, είτε για καλύτερο συμβόλαιο, είτε και για τα δυο..

Η εναλλακτική για το Thats life του Σινάτρα λοιπόν, θα ήταν αντί για 35 παστέλια με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, να είχε σκοράρει 3.5 γκολ, οπότε δε θα συγκινούσε κανέναν και δε θα τον χάναμε με τέτοιο τρόπο. Θα τον δίναμε δανεικό στον Ακράτητο βέβαια και θα μας έλεγαν «αφήστε μας ένα τηλ και θα σας πάρουμε, αν είναι…»

Θα ήμασταν ευτυχισμένοι σε μια τέτοια περίπτωση, ή θα λέγαμε του Ιβάν «τι είναι τούτη η κρεμάστρα με την κοτσίδα που μας έφερες;»
Μιραλάς, Καστίγιο, Τουρέ, Μπεργκ, Ντέμης, Κωνσταντίνου κι άλλοι τόσοι που δεν ανέφερα στο ξεκίνημα, σκόρπισαν θλίψη με την αποχώρηση τους, αυτούς όμως θυμάται ο κόσμος, επειδή ήταν παικταράδες και του χάρισαν μεγάλες στιγμές.

Γι αυτό ακριβώς πουλήθηκαν άλλωστε, ποιος να πουληθεί, αν όχι ο καλύτερος παίκτης;

Όπως και στον ΠΑΟΚ πουλήσαμε τον Βιεϊρίνια, τον Ροντρίγκεζ που εκτόξευσε τις μετοχές του όταν έκανε γιο-γιο την άμυνα της Φιορεντίνα και τον Μακ που παστέλωσε δυο φόρες την Ντόρτμουντ, αναγκάζοντας τους Γερμανούς αμυντικούς να βλέπουν την πλάτη του! Ποιον να πουλούσαμε άραγε τον Τιάμ ή τον Γιάννη Σκόνδρα;

Έτσι πάνε αυτά, πως να το κάνουμε τώρα;

Στον ΠΑΟΚ όλοι ζουν για το πρωτάθλημα και ονειρεύονται τους ομίλους του C.L. κάτι που αν συμβεί σημαίνει πως η διετία που έμεινε ο Σέρβος, θα μας φαίνεται αιωνιότητα.
Αν είναι όμως να μας φεύγει το μυαλό σε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο που είναι και το πιθανότερο, να μείνουμε 5οι, να γεμίσουμε Τιάμ και Σκόνδρες, ώστε να μην έχουμε άγχος μην ξυπνήσουμε κάνα πρωί και διαβάσουμε πως «η τάδε ομάδα πληρώνει τη ρήτρα και μας παίρνει το αστέρι».

Η εναλλακτική λοιπόν είναι να μην έχουμε αστέρια ώστε να μην κινδυνεύουμε να τα χάσουμε, αυτό προτιμάμε;

Επειδή ο μίζερος πάντα βρίσκει τρόπους να δικαιολογήσει τη μιζέρια του, εδώ στη Θεσσαλονίκη τρελαίνονται επειδή η ομάδα πάει για πρωτάθλημα κι ο Γενάρης είναι δύσκολος μήνας για να αντικαταστήσεις έναν καλό παίκτη.

Αλήθεια είναι, μόνο που αυτό αφορά εμάς, όχι τον αγοραστή που θα πληρώσει τα ωραία του λεφτά, για να αγοράσει όποτε εκείνος θέλει και όχι όταν βολεύει εμάς.
Όπως κι ο αθλητής, τώρα βρήκε την ευκαιρία να πάρει το χρυσάφι, τώρα θα φύγει.

Κι εμείς τον Πρίγιοβιτς άλλωστε Γενάρη τον πήραμε, δεν είπαμε στη Λέγκια «παιδιά μήπως πάτε για πρωτάθλημα και σας κάνουμε άνω κάτω, μήπως παλεύετε να βγείτε στην Ευρώπη και σας χαλάσουμε την ομάδα;». Όχι βέβαια, τον βρήκαμε, μας άρεσε, σκάσαμε δυο εκατομμύρια και τον φέραμε στην Τούμπα.

Το ίδιο ισχύει και για τον Πρίγιοβιτς, αν είναι «προδότης» όπως τον αποκαλούν κάποιοι αφελείς επειδή σηκώθηκε κι έφυγε Γενάρη μήνα, να θυμηθούν πως τέτοια εποχή είχε παρατήσει και την πρώην του, οπότε και τότε προδότης ήταν. Δε μας χάλασε όμως, αφού η προδοσία μας συνέφερε…

Στο «και τι μας ενδιαφέρει τι έκανε ο Πρίγιοβιτς με την πρώην του», αξίζει η απάντηση «τότε γιατί να απασχολεί εκείνον αν η επόμενη πρώην του, πηγαίνει για πρωτάθλημα;»
Θεωρητικά όλα αυτά, γιατί σε κανέναν άνθρωπο που ήταν άψογος σε όλα του κι έφυγε τιμώντας το συμβόλαιό του, δε μπορείς να προσάψεις κάτι! Για τους μίζερους-αφελείς τα λέω.

Thats life λοιπόν, απλά είναι πράγματα, έτσι είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός!

Και το ζητούμενο πάντα, δεν είναι τι πουλάς αλλά τι αγοράζεις!

Ο Σπαλιάρας που έχει πηδήξει 4χιλ δε θα τα έβαφε μαύρα αν κάποια τον παρατούσε, ο μπακούρης που είχε βγάλει γκόμενα την Σούλα στο νηπιαγωγείο και χώρισε 40 χρόνια μετά, θα πέσει σε κατάθλιψη…

Αν για κάθε Βιεϊρίνια αντιστοιχεί μια ομάδα σαν του 2009-10, για κάθε Ροντρίγκεζ-Μακ δυο διπλά με Φιορεντίνα-Ντόρτμουντ και σε κάθε Πρίγιοβιτς δυο κύπελλα, ένα πρωτάθλημα που κλάπηκε στα χαρτιά κι ένα μισό στο +8, όσο πιο πολλούς τέτοιους φέρουμε, τόσο περισσότερες θα είναι οι χαρές που θα πάρουμε και οι στιγμές που θα θυμόμαστε με νοσταλγία.

Αρκεί να έχουμε κατά νου πως το πλέον πιθανό, είναι να διαβάσουμε ένα πρωί πως κάνουν τσεκ ιν στο αεροδρόμιο για άλλες πολιτείες!

Όσο περισσότεροι είναι λοιπόν, τόσο αυξημένες θα είναι οι χαρές, αλλά και οι λύπες του αποχωρισμού.

Διαλέγουμε και παίρνουμε, η άλλη επιλογή αναλύθηκε επαρκώς παραπάνω.

Το να τους κρατήσουμε δεν είναι στο χέρι μας, το να τους βρούμε όμως εξαρτάται από εμάς.

Ο Άγιαξ λειτουργεί έτσι εδώ και δεκαετίες, αν για κάθε καλό παίκτη που πουλούσαν πάθαιναν μελαγχολία, το Άμστερνταμ δε θα ήταν ο ιδανικός προορισμός για ναρκοτουρισμό.