Μια ευχή, στον  Άη Βασίλη των αθλητών

Κατά τη διάρκεια των Χριστουγεννιάτικων γιορτών, εκεί που τα παιδιά εξωτερικεύουν όλη τους την αθωότητα μεταφέροντας διάφορες επιθυμίες στον Άη Βασίλη, μια από τις πιο συνηθισμένες παρακλήσεις είναι να απαλλάξει την ανθρωπότητα από τις σοβαρές και επάρατες ασθένειες.

Αν και το πέρασμα των χρόνων εξατμίζει κάθε υποψία αθωότητας σε όσους δεν είμαστε παιδιά πόσο δε όταν έχουμε ποτιστεί από την γηπεδική καφρίλα, όλοι θα ζητούσαμε από τον ποδοσφαιρικό Άη Βασίλη, να καταργήσει τους τραυματισμούς σαν αυτόν του Φορτούνη.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για κάθε αθλητή.

Ναι μεν η σύγκριση μοιάζει αδόκιμη και υπερβολική αφού στη μια περίπτωση μιλάμε για πιθανή απώλεια ζωής και στην άλλη για τραυματισμούς που….επισκευάζονται, οι διαφορές όμως δεν είναι τόσο απλοϊκές  όσο φαίνονται εκ πρώτης ανάγνωσης.

Η καριέρα των αθλητών έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια και συνήθως τα καλά χρόνια, εκεί που ο παίκτης απολαμβάνει τους αγώνες και δρέπει τους καρπούς των προσπαθειών του, είναι ακόμα πιο περιορισμένη.

Μην το δένετε κόμπο μάλιστα πως όλοι ο τραυματισμοί γιατρεύονται το ίδιο αποτελεσματικά, στην ίδια ηλικία με τον Φορτούνη ήταν και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, που έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό, τον πήρε η κάτω βόλτα και δε μπόρεσε να συνεχίσει στο υψηλό επίπεδο που αγωνιζόταν.

Για τους αθλητές επίσης, η κίνηση και η άσκηση είναι τρόπος ζωής, τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάνε φορώντας αθλητική περιβολή.

Είναι ακόμα πιο επίπονο λοιπόν να μείνουν κλινήρεις, να περπατάνε με πατερίτσες, να προσέχουν πως πατάνε τα πόδια τους ακόμα και βαδίζοντας.

Η λαϊκή ρήση «σαν ψάρι έξω από το νερό» βρίσκει την απόλυτη σημασία της.

Συμβαίνει σε όλους μας να αρρωστήσουμε από μια απλή γρίπη και τα λίγα 24ωρα που αναγκαστικά μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι μας τρελαίνουν, φανταστείτε έναν αθλητή που έχει περάσει τη μισή του ζωή τρέχοντας.

Ακόμα όμως κι αν περιπτώσεις σαν αυτή του Παναγιώτη Βασιλόπουλου αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα, υπάρχει και η ψυχολογική πλευρά.

Θυμάμαι σαν τώρα μια συνέντευξη που είχα κάνει με τον Στογιάκοβιτς όταν ως εν ενεργεία παίκτης είχε έρθει από την Αμερική για λίγες ημέρες, κάποιες εκ των οποίων σκόπευε να τις αφιερώσει για επίσκεψη στο Άγιο Όρος.

Μου είχε κάνει εντύπωση πως αντί να εκμεταλλευτεί τις σύντομες διακοπές του με πιο παραδοσιακούς τρόπους για  αθλητές που θέλουν να ξεδώσουν από τις λογής λογής στερήσεις, είχε επιλέξει τον συγκεκριμένο προορισμό. Μου έδινε και την καλύτερη ασίστ μάλιστα, για να ξεκινήσω τη συνέντευξη.

Ο Πέτζα είχε έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, πολύ χειρότερο από χιαστούς, είχε σπάσει το γόνατό του. Εννοώ αυτό που διαβάζετε, όχι ράγισε, έσπασε στη μέση. Και ήταν παιδί ακόμα, μόλις 19 χρονών.

Μετά από επέμβαση και κατάλληλες θεραπείες το πρόβλημα αποκαταστάθηκε, από ιατρικής πλευράς ήταν 100% έτοιμος, ο ίδιος όμως ήταν κυριευμένος από φοβίες, κάθε φορά που πατούσε το πόδι του ένιωθε πως θα κοπεί πάλι στα δυο.

Δε μπορούσε να μαρκάρει, να πηδήξει για ριμπάουντ, να παίξει δυνατά, ακόμα και να σουτάρει, σκεπτόμενος μήπως προσγειωθεί άτσαλα και πάθει ζημιά.

Λύτρωση βρήκε στο Άγιο Όρος, εκεί επανέκτησε την χαμένη αυτοπεποίθηση ξεπερνώντας τις φοβίες του και από τότε το είχε σαν τάμα να το επισκέπτεται σε κάθε ευκαιρία. Μου έλεγε μάλιστα πως πριν τους αγώνες συνήθιζε να προσεύχεται, σε κάθε γήπεδο του NBA υπάρχουν τα λεγόμενα chapel, κάτι σαν παρεκκλήσια.

Εκείνη την εποχή ο Πέτζα ήταν σταρ του NBA, οι τραυματισμοί και οι ανασφάλειες αποτελούσαν οριστικά παρελθόν για εκείνον, δε θα ξεχάσω ποτέ όμως την όψη του όταν μου μιλούσε για την περίοδο του σοβαρού τραυματισμού του.

Η θύμηση του αρκούσε για να αποτυπωθεί ξανά, σε κάθε του κίνηση και μορφασμό, η αδυναμία, ο φόβος, η απελπισία, η ανασφάλεια.

Το πρόσωπο του είχε αλλάξει έκφραση, τα μάτια του πρόδιδαν όλη την απόγνωση που κυριεύει έναν αθλητή στο άκουσμα ενός σοβαρού τραυματισμού, ακόμα κι αν η λήθη του χρόνου σε συνδυασμό με τις επιδόσεις του στο NBA θα έπρεπε να τα είχαν διαγράψει οριστικά. Αυτό είχε συμβεί, όσο πιο τρομακτικό και ψυχοφθόρο είναι ένα γεγονός όμως, τόσο πιο έντονα το ξαναζείς έστω και σαν ανάμνηση.

Εκείνη η εικόνα χαράχθηκε και στο δικό μου «είναι» κι έκτοτε, όποτε μαθαίνω για αθλητές που έπαθαν σοβαρή ζημιά, νιώθω σα να πονάω κι εγώ μαζί τους.

Από τη στιγμή του τραυματισμού, μέχρι την ώρα που θα γίνει η επέμβαση και το ακόμα μεγαλύτερο ίσως και πιο επίπονο κομμάτι που αφορά την προσμονή μέχρι την επάνοδο, ισοδυναμούν με αργό θάνατο, κυρίως λόγω ανασφάλειας που αναπόφευκτα τους συντροφεύει.

Και είναι ίσως πιο δύσκολο να απαλλαγούν από αυτήν, παρά από όλα τα υπόλοιπα, οπότε μην παίρνετε όρκο πως ο Γολγοθάς τελειώνει με την επιστροφή στη δράση. Ίσως εκεί να ξεκινά…

ΥΓ. Η πιο πρόσφατη εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι του αντίστοιχου τραυματισμού του Βιεϊρίνια στη Λάρισα, μερικούς μήνες πριν. Εκεί που με νίκη εξασφαλίζαμε μαθηματικά το πρωτάθλημα, ο τραυματισμός του Πορτογάλου όμως επισκίασε τα πάντα. Προηγηθήκαμε, μας ισοφάρισαν, παντού τριγύρω όμως έβλεπες πρόσωπα που το μυαλό τους ήταν αλλού.

Θυμάμαι πως τα σχόλια των αντιπάλων στις ιστοσελίδες ήταν σε πνεύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης, όπως σήμερα των οπαδών άλλων ομάδων για τον Φορτούνη.

Καλώς ή κακώς παίζει το ρόλο της και η ποιότητα, αθλητές όπως ο Βιειρίνια ή ο Φορτούνης αποτελούν όαση σε ένα τοπίο που η αμπαλοσύνη αποτελεί κανόνα. Θες δε θες δηλαδή, έρχεται στην επιφάνεια η φίλαθλη πλευρά του εαυτού σου.

Έξω από κάθε λογική όμως, είναι οι ευχές που συνοδεύονται από υπερθεματισμό της οπαδικής προέλευσης.

«Αν και ΠΑΟΚτσής, εύχομαι γρήγορη ανάρρωση στον παίκτη» γράφει ο άλλος, λες και περιμένει βραβείο για τη μεγαλοψυχία του.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην επέτειο της 4ης Οκτωβρίου, με σχόλια όπως «αιωνία η μνήμη των παιδιών! Από έναν Ολυμπιακό..»

Μια ψυχανάλυση του ποδαριού τέτοιων περιπτώσεων, δείχνει ανθρώπους που στο υποσυνείδητο τους είναι χαραγμένη η πεποίθηση πως οι γαύροι πρέπει να εύχονται καλό ψόφο στους αντιπάλους τους, αντίστοιχα ο ΠΑΟΚτσήδες στους δικούς τους και πάει λέγοντας.

Και όσοι επιλέγουν το ανάποδο, το εκλαμβάνουν ως υπέρβαση, ζητώντας νοερά κάτι σαν εύφημο μνεία.

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Ίσως πάλι ενδόμυχα πιστεύουν, πως μετά το σχόλιο τους θα κληθούν από τον Προκόπη Παυλόπουλο, για να λάβουν μετάλλιο το Τάγματος της Ευποιΐας…

Γράψτε το σχόλιο σας