Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου

Θα ήταν πολύ εύκολο να μαζέψω όσα γράφω τόσο καιρό και να κάνω σημαία την ήττα της Εθνικής από τη Βραζιλία, για να δώσω και τροφή στη σκέψη πολλών, ότι «χρησιμοποιώ» το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, στην κριτική κατά του Βασιλακόπουλου. Την πιθανότητα να θέλω κι εγώ, αλλά κι όσοι δεν νιώθουν υποχρέωση το λιβανιστήρι στον εκάστοτε εκλεκτό του προέδρου, να πάει καλά η «επίσημη αγαπημένη» μάλλον δεν την έχουν συμπεριλάβει στη σκέψη τους.

Το καλό είναι πως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Ναι, η ήττα από τη Βραζιλία κάνει λίγο πιο δύσκολη τη ζωή μας, αλλά είχε πει κανείς ότι θα είναι εύκολη; Θα προτιμούσαμε να είχαμε νικήσει και να πάρουμε έτσι ένα ανέξοδο μάθημα, όμως τα μαθήματα (και δη τα φροντιστηριακού επιπέδου) κοστίζουν. Ενίοτε και ακριβά…

Είναι νωρίς για να αποτιμήσουν αν και τι πάθαμε. Πρέπει, όμως, να μάθουμε από αυτή την ήττα. Να μάθουμε ότι δεν μπορούμε να ζητάμε ταυτόχρονα up tempo και να κλείνουμε το ρόστερ. Ή το ένα, ή το άλλο. Δεν μπορούμε να έχουμε μονοδιάστατη αντίληψη για τη μετατροπή σε δεύτερου «κοντού» ενός παίκτη που παίζει κάπου ανάμεσα στο «3» και στο «4». Κι αυτό, θέλοντας παράλληλα να πιέσουμε την μπάλα. Όλα μαζί δεν γίνονται.

Δεν μπορεί να μην βρίσκουμε τρόπους να αξιοποιήσουμε τον MVP του ΝΒΑ. Οι Βραζιλιάνοι έδειξαν σε όλους πώς να τον μαρκάρουν, από τη στιγμή που μπορούν να δώσουν το σουτ στους υπόλοιπους διεθνείς μας. Εμείς πρέπει να δείξουμε στη συνέχεια ότι μάθαμε από το πάθημα και να βρούμε τρόπους να εκμεταλλευτούμε το ταλέντο του.

Δεν μπορεί να παίζει ο Μπουρούσης όταν δεν το θέλει ο προπονητής, αλλά δεν μπορεί και να είναι έξω από το παιχνίδι στα τελευταία λεπτά, που χρειαζόμαστε και το ταλέντο, και την εμπειρία, και τον ζήλο που δείχνει για την Εθνική.

Σε μια ήττα πολλά έχουν πάει λάθος. Αν κάτσουμε να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, χάσαμε την ευκαιρία. Να το πήξουμε και να το κάνουμε γιαούρτι. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να μπορούμε κι αυτή ήταν από την αρχή η αμφιβολία μου. Αν μπορεί ο πάγκος να σταθεί σε αυτό το επίπεδο.

Το ότι ο Θανάσης Σκουρτόπουλος δεν έχει τις περγαμηνές και το βιογραφικό είναι αυταπόδεικτο. Μα, μήπως οι συνεργάτες του έχουν να δείξουν κάτι; Όταν η συμμετοχή στον πάγκο κάποιας Εθνικής (όχι μόνο την «επίσημη αγαπημένη») είναι προϊόν δημοσίων σχέσεων, έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι στο μπάσκετ ο προπονητής δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, αλλά παράγοντας του παιχνιδιού.

MUST READ

Η σιγουριά από το πρώτο λεπτό, η ομιλία στα πέναλτι, η αγωνία του Μαρινάκη και η Μίλαν που προτιμούσαν οι ερυθρόλευκοι

Αντί επιλόγου: Νίκη της Τουρκίας θα μπορούσε να είναι καταστροφική, θα μπορούσε και να μην είναι, καθώς κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί στο παιχνίδι τους με τους Τσέχους. Αν εμείς παίζουμε όπως πρέπει, ελάχιστα μας επηρεάζουν τα άλλα αποτελέσματα. Σίγουρα, όμως, το ζόρι που τράβηξαν οι Αμερικανοί είναι κακό για όλους όσους θα βρεθούν απέναντί τους, γιατί πλέον είναι υποψιασμένοι.

Γράψτε το σχόλιο σας