Ο Ολυμπιακός έγινε πάλι «old school»

Ενας προπονητής ζει και πεθαίνει με την απόδοση των παικτών του. Εάν οι παίκτες αποδίδουν, είναι μάγκας. Εάν ο ίδιος κάνει, εμπνέει τους παίκτες να αποδίδουν, είναι δυο φορές μάγκας. Εάν δεν γίνεται τίποτε από τα δύο και η εικόνα της ομάδας το είναι κακή, είναι… παρελθόν. Όπως ο Ντέιβιντ Μπλατ. Ενας σπουδαίος προπονητής, μια σπουδαιότερη προσωπικότητα, που όμως, ποτέ, σε καμία στιγμή της θητείας του, δεν κατάφερε να συγχρονιστεί με τον οργανισμό «Ολυμπιακός».

Δεν είναι ευθύνη του Μπλατ. Δεν είναι καν ευθύνη των παικτών η αποτυχία του εγχειρήματος. Είναι θέμα χημείας. Θέμα νοοτροπίας. Θέμα μπασκετικής προσέγγισης. Αλλά και άλλων παραγόντων που δεν είναι της παρούσης. Με το αποτέλεσμα να μην αλλάζει: Με τον Μπλατ στον πάγκο ο Ολυμπιακός ήταν μια… άλλη ομάδα. Μια ομάδα που αποφάσισε βιαίως να αλλάξει τη φύση της. Να αλλάξει τον «τρόπο της». Να απαρνηθεί ό,τι την έκανε ξεχωριστή σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ομάδα που άλλαξε εν πολλοίς τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ την τελευταία 10ετία στην Ευρώπη, κλήθηκε να αλλάξει το dna της. Χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος.

Η εικόνα στο παιχνίδι με τη Βαλένθια ήταν… Ολυμπιακός. Μια «old school» παράσταση, που περιλάμβανε όλα τα βασικά στοιχεία της ομάδας που κυριάρχησε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Επιστροφή στο βασικά του μπάσκετ. Στο μπάσκετ που ο Ολυμπιακός έμαθε να υπηρετεί και δίδαξε πώς γίνεται. Ένα μπάσκετ που ταιριάζει στη μενταλιτέ του συλλόγου και μπορούν να το υπηρετήσουν όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου.

Ο Βασίλης Σπανούλης μετά το τέλος του αγώνα εξήρε τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κατάσταση ο Κεστούτις Κεμζούρα. Στα μάτια μου ήταν μια «δήλωση» πως αυτός ο άνθρωπος είναι ο προπονητής που έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός. Έναν προπονητή που θα δώσει συνέχεια σε ό,τι έχει χτίσει η ομάδα του Πειραιά όλα αυτά τα χρόνια και δεν θα προσπαθήσει να γκρεμίσει ό,τι ξέραμε, για να χτίσει κάτι άλλο, που αποτελεί ξένη φύση. Καλές οι αλλαγές, αλλά μόνο όταν γίνονται με μέτρο και όταν δεν αλλοιώνουν το dna. Και αυτό ο Κεμζουρα δείχνει να το καταλαβαίνει.

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος εάν η εικόνα του Ολυμπιακού κόντρα στην αδύναμη Βαλένθια θα έχει συνέχεια. Αλλά αυτό που φαίνεται σίγουρα είναι ότι οι Ερυθρόλευκοι άλλαξαν τσιπάκι. Γύρισαν το κουμπί. Εγιναν πάλι ο… εαυτός τους. Και οι παίκτες που διαθέτει ο σύλλογος, είναι τόσο μεγάλης ποιότητας, τόσο μεγάλες προσωπικότητες, που είναι αδύνατο να μην αντιδράσουν. Να μην βγουν μπροστά. Το επιδιώκουν να βγουν μπροστά. Θέλουν να ηγούνται και να παίρνουν ευθύνες.

Ο Ολυμπιακός έχει στην εμπροσθοφυλακή του τον μεγαλύτερο ηγέτη που έχει γνωρίσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ, Βασίλη Σπανούλη. Εχει υπαρχηγούς παίκτες όπως ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Μιλουτίνοφ. Εχει παίκτες με εμπειρία, αθλητικότητα, δίψα και ταλέντο. Θέλει σίγουρα αλλαγές στο ρόστερ του, αλλά έχει χρόνο μπροστά του να τις κάνει. Κάποτε, με δύο αλλαγές (Λο, Ντόρσεϊ) σάρωσε την Ευρώπη. Δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα, τουλάχιστον υπάρχει χρόνος. Και οι παίκτες που πρέπει, δείχνουν ότι έχουν ακόμη τα κουράγια και την πείνα για μια παράσταση υψηλού επιπέδου.

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

Για πολλά χρόνια, ο Ολυμπιακός ήταν ο «χειρότερος αντίπαλος» για κάθε ομάδα της Ευρώπης. Κανείς δεν ήθελε να τον βρει μπροστά του το «τέρας» που δημιούργησαν οι Αγγελόπουλοι, με το 1/3 του μπάτζετ των ισχυρών του μπάσκετ. Όχι γιατί ήταν η καλύτερη ομάδα, αλλά γιατί ήταν η πιο δύσκολη ομάδα να νικήσεις. Θα σου έβγαζε το λάδι ακόμη και στη χειρότερη μέρα της. Ο Ολυμπιακός του Μπλατ ήταν μια ομάδα που εάν δεν νικούσε, διαλυόταν. Ο Ολυμπιακός κόντρα στη Βαλένθια, ήταν μια ηχηρή υπενθύμιση των βασικών αρχών που καταπάτησε ο Αμερικανός κόουτς. Και οι οποίες δείχνουν να μπαίνουν πάλι στην καθημερινότητα του συνόλου.

Γράψτε το σχόλιο σας