Η διαφορά του Ζοτς με τον μεγάλο Ντούντα

Τόλης Λεούσης 25.06.2020-21:02

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποφάσισε να ξεκουραστεί και να μην δοκιμάσει στα... δύσκολα της νέας μέρας της Φενέρμπαχτσε, ενώ ο Ντούσαν Ίβκοβιτς στο παρελθόν είχε αναλάβει να πάρει το ρίσκο και να οδηγήσει τον Ολυμπιακό το 2012 στην κορυφή της Ευρώπης.

Από το βράδυ της Τρίτης, μία σχέση εφτά ετών έλαβε τέλος. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα ακόμα μπρέικ στην καριέρα του και να αφήσει την Φενέρμπαχτσε, με την οποία πανηγύρισε έναν τίτλο Ευρωλίγκας, 4 πρωταθλήματα, τρία κύπελλα Τουρκίας, ενώ παράλληλα είχε και 5 συμμετοχές σε Final 4 στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Δεν μπορεί κανείς να πει κάτι για το έργο του Ζοτς. Έχει το άγγιγμα του Μίδα, είναι ο προπονητής που έχει στο παλμαρέ του 9 κούπες Ευρωλίγκας και όπου πηγαίνει καταφέρνει να δημιουργεί με τον τρόπο του δυναστείες. Ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό;

Να αναφερθούμε όμως στο έργο του στη Φενέρ και θα ήθελα και τη δική σας άποψη στη συνέχεια του μπλογκ.

Προσωπική μου άποψη είναι πάντως πως η εφτάχρονη παρουσία του στην Τουρκία δεν γίνεται να είναι επιτυχημένη ούτε αποτυχημένη. Ξέρω δεν στέκει όπως το γράφω αυτό, αλλά πιστεύω πως οι Τούρκοι μπορούν να τον ευχαριστούν ότι έβγαλε την ομάδα τους από την αφάνεια. Αλλά ως εκεί…

Να αναπτύξω την σκέψη μου σταχυολογώντας μερικά δεδομένα. Διαχειρίστηκε έναν… πακτωλό χρημάτων για να επαναφέρει την Φενέρμπαχτσε-Ούλκερ στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όμως το ταμείο θα λέει μία μόνο κούπα Ευρωλίγκας. Την οποία την κατέκτησε στην Τουρκία, με το γήπεδο… φίσκα από τον κόσμο της ομάδας του, απέναντι στον Ολυμπιακό. Δεν είναι δικαιολογία για τους Ερυθρόλευκους αυτό. Είναι μία επισήμανση, που έχει τεράστια δόση αλήθειας.

Από τα πέντε Final 4 που συμμετείχε η Φενέρ, τρεις ήταν οι συμμετοχές των Τούρκων σε τελικούς ενώ τις σεζόν 2014-15 και 2018-19 περιορίστηκαν στην τέταρτη θέση. Και δεν μιλάμε για μία ομάδα που εμφανίστηκε ως αουτσάιντερ στα τελικά τουρνουά. Πάντα ήταν εκ των φαβορί για την κούπα και μία φορά γεύτηκε το νέκταρ της κατάκτησής της, με πάρα πολλά λεφτά να επενδύονται επάνω της κάθε χρόνο.

Θεωρώ ότι υπό άλλες συνθήκες και αν δεν ήταν ο αγαπημένος σε πολλούς Ζοτς, θα συμφωνούσε πολύς κόσμος με την παραπάνω διατύπωση. Ταυτόχρονα, όπως έγραψε και ο Γιώργος Κογκαλίδης, είναι από τις περιπτώσεις προπονητών που δεν… γουστάρουν τα ρίσκα. Προτιμάει να έχει μεγάλα μπάτζετ στα χέρια του, να εξελίσσει μεν αθλητές και να δημιουργεί τους επόμενους ηγέτες του ευρωπαϊκού μπάσκετ (ποιος να το αμφισβητήσει αυτό;), αλλά να έχει την ασφάλεια να «χτυπήσει» τους κορυφαίους παίκτες της αγοράς και να τους φέρει στην ομάδα του. Κοιτάξτε την Φενέρ που άφησε… Ντε Κολό, Βέσελι, Σλούκας, Ντέρικ Ουίλιαμς. Μαζί κόστισαν για τη σεζόν που πέρασε όσο το μπάτζετ του Ολυμπιακού. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που έγινε αυτό έτσι; Και τα 7 χρόνια που ήταν στην Κωνσταντινούπολη, ο Ζοτς είχε τεράστιο μπάτζετ να διαχειριστεί.

Ψηφίστε λοιπόν στο παρακάτω poll και εσείς….

Ανέκαθεν ήμουν θαυμαστής της δουλειάς ενός αγαπημένου του φίλου, του μέντορά του, του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Δεν το έκρυψα και ποτέ στην τελική.

Ο λατρεμένος στους φίλους του Ολυμπιακού, Ντούντα, ήταν ανέκαθεν ο προπονητής που δεν φοβήθηκε να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη. Από την εξαιρετική ομάδα που δημιούργησε στον Πανιώνιο από το μηδέν στην δεκαετία του 90, με τους Κυανέρυθρους να παίζουν εκπληκτικό μπάσκετ, να έχουν αξιοπρεπέστατη πορεία στο Κόρατς και να φτάνουν μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης. Τι ομάδα και αυτή. Με τον Καράγκουτη, τον Ντίνκινς, τον Πάσπαλι…

Επιστρέφοντας όμως σε αυτό που έγραψα νωρίτερα, ο Ντούντα αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους φίλους του Ολυμπιακού όχι μόνο για τους τίτλους, αλλά και για την απόφασή του να μην αφήσει την ομάδα του Πειραιά το καλοκαίρι του 2011 και να προσπαθήσει με τους… πιτσιρικάδες των Ερυθρόλευκων να αφήσει μία παρακαταθήκη για το μέλλον.

Μάζεψε μαζί του παιδιά από την χρυσή φουρνιά των 94άρηδων, αγόρασε φτηνούς ξένους που είχαν όλο το μέλλον μπροστά τους, στηρίχθηκε στην εμπειρία και την ποιότητα του Βασίλη Σπανούλη και του Γιώργου Πρίντεζη. Πάνω από όλα είχε ένα πλάνο που του βγήκε απόλυτα, χωρίς να υπολογίζει το τσαλάκωμά του από αυτήν την ιστορία. Γιατί στην αρχή της σεζόν υπήρξε τεράστια ανησυχία και στο παρκέ η ομάδα του δεν έπαιζε και το καλύτερο μπάσκετ.

Το σημαντικότερο όλων; Άφησε έργο στον Ολυμπιακό. Τα παιδιά αυτά, ο Κώστας Παπανικολάου, ο Κώστας Σλουκας, ο Βαγγέλης Μάντζαρη, οφείλουν πάρα πολλά στον Ίβκοβιτς, ακόμα και αν κάποιες φορές ήταν σκληρός μαζί τους. Και με τα στραβά του, και με την προτίμησή του προς τον… Κατσίβελη που άλλαξε όταν είδε ότι ο Σλούκας έχει κάτι ξεχωριστό, με κινήσεις «τομές» όπως εκείνες των Λο και Ντόρσεϊ που έδεσαν 100% με το υπόλοιπο ρόστερ με τα αποτελέσματα όλοι να τα γνωρίζουμε. Τόλμησε, δεν υποχώρησε και πάλεψε μέχρι το τέλος για να δει τον Ολυμπιακό να επιστρέφει στην κορυφή της Ευρώπης και να κατακτάει το πρωτάθλημα μετά από 15 χρόνια, παίρνοντας την σκυτάλη από τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς τελευταία κούπα πρωταθλητή ήταν το 1997, όταν και κατέκτησε η ομάδα του Πειραιά το triple crown.

Έγινε λοιπόν αναγεννητής των Πειραιωτών και ήταν ένας από τους λόγους να δημιουργηθεί μία ομάδα πρότυπο που έβγαζε τα… πνευμόνια του κάθε αντιπάλου με την αυταπάρνησή της στο παρκέ.

ΥΓ1. Είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις με όσα γράφω παραπάνω. Εδώ είμαστε να το συζητήσουμε και εδώ θα είμαστε. Μπορείτε να ψηφίσετε και εσείς στο poll να μου πείτε την άποψή σας.

ΥΓ2. Το θεωρούσαμε δεδομένο από την πρώτη στιγμή ότι θα φύγει ο Ζοτς από την Φενέρμπαχτσε. Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει στους Τούρκους τώρα. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα για τον Κώστα Σλούκα.

ΥΓ3 Τι θα γίνει ρε παιδιά με τα ρεπό μου; Πόσα μπορούν να συμβούν όταν κάθομαι; Φοβερά πράγματα! Καλά κάνει και με… γλεντάει ο κόσμος στο twitter. Καλό το παρεάκι που έχουμε φτιάξει εκεί. Να τα λέμε και αυτά.

ΥΓ4. Ξέχασα προχτές τον κύριο Νίκο. Έφυγε από κοντά μας. Ένας άνθρωπος που ζούσε για τον αθλητισμό. Μεγάλο κρίμα. Από τους αγαπημένους μου και ένας άνθρωπος κοινής αποδοχής από όλον τον κόσμο. Ρίξτους καμιά μπουνίτσα εκεί πάνω ρε Αλέφα. Μάθε τους λίγη μπαλίτσα…