Εγώ είχα τραυματιστεί και ο Γιάννης είχε ένα τραύμα από σφαίρα στο μάτι και δεν θυμάμαι να κινείται. Αργότερα ένας φίλος μου μού είπε ότι τον είχε δει να αναπνέει». Ο Πέτρος είχε δεχθεί τρεις σφαίρες αλλά ζούσε. Από τότε ζει έχοντας στη μνήμη του ότι δίπλα του κείτονταν τα άψυχα κορμιά του πατέρα του και της μάνας του και των τριών αδελφών του, 9, 7 και 3 ετών.
Νεκρό μέσα στις λάσπες και τη λίμνη από το αίμα ήταν και το 12μηνο βρέφος της οικογένειας Λιασή. Η μόνη που γλίτωσε ήταν μια συγχωριανή που κρατούσε στα χέρια της το 10μηνο μωρό της. Ο Πέτρος και ο Κώστας Σουππουρής, που σώθηκαν από τη σφαγή, έγιναν στόχος των Τούρκων γιατί ήταν αυτόπτες μάρτυρες ενός φοβερού εγκλήματος. Κατάφεραν ωστόσο να προσεγγίσουν άνδρες των Ηνωμένων Εθνών και έτσι γλίτωσαν τον θάνατο.
Τα δύο αδέλφια αντάμωσαν και μεταφέρθηκαν από τον ΟΗΕ στις ελεύθερες περιοχές όπου μεγάλωσαν με τους θείους τους. Τα οστά βρέθηκαν το 2009 και θάφτηκαν επιτέλους κοντά τους, εκτός από τον αδελφό Γιάννη που παραμένει αγνοούμενος. Τουρκόκυπριοι συμπολίτες τους συμμετείχαν στην κηδεία, μια πράξη που ο Πέτρος ερμήνευσε ως έκφραση μετάνοιας και ανθρώπινης συμπόνοιας.
Ζωή, σπουδές και δράση
Με τη βοήθεια φορέων όπως το Ίδρυμα Μποδοσάκη, ο Πέτρος σπούδασε στο Ηνωμένο Βασίλειο και έγινε πιλότος των Κυπριακών Αερογραμμών, ενώ ο Κώστας έγινε ειδικός στα συστήματα αποκρυπτογράφησης στην κυπριακή αστυνομία. Ως πρόεδρος της πανκυπριακής συντεχνίας πιλότων (PASYPI), αγωνίζεται για την επαγγελματική ευημερία των πιλότων της εταιρείας, αναδεικνύοντας και παραβάσεις διαχείρισης στον αερομεταφορικό τομέα.

Ο Πέτρος Σουππουρής μαζί με τον Τουρκοκύπριο Huseyin Ankansoy
Ο Πέτρος Σουππουρής μαζί με τον Τουρκοκύπριο Huseyin Ankansoy — ο οποίος βίωσε παρόμοια δολοφονικά γεγονότα εναντίον της οικογένειάς του — συμμετείχαν σε δικοινοτικές εκδηλώσεις ειρήνης, με στόχο την υπέρβαση του πόνου και την ενθάρρυνση της κατανόησης μεταξύ κοινοτήτων.
.Το 2012, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τους βράβευσε με το «Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη» σε αναγνώριση της δράσης τους να μεταφέρουν ένα κοινό μήνυμα αποδοχής, ιστορικής μνήμης και ανθρωπιστικής ενότητας — κάνοντας έμπρακτη τη συνάντηση θυμάτων από την ένταση του παρελθόντος.