Εξακουστίδης : «Για να πετύχεις κάτι, πρέπει να θυσιάσεις πολλά»

Ο Σταύρος Εξακουστίδης, ο 30χρονος πρωταθλητής του Κικ Μπόξινγκ ετοιμάζεται εδώ και λίγο καιρό για να διεκδικήσει μέσα στο 2018 τη ζώνη στο K-1, την οποία κατά το παρελθόν προσπάθησε, αλλά ανεπιτυχώς, να πάρει ο Μιχάλης Ζαμπίδης.

Ο «Nirvana», όπως είναι το παρατσούκλι του, μίλησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) για το αγωνιστικό ραντεβού που έχει τον προσεχή Μάρτιο στην Ιαπωνία, τις πολεμικές τέχνες στη χώρα μας, τα προβλήματα των αθλητών (εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ) όσον αφορά στην εύρεση χορηγών, την οικογένειά του και το… στερητικό σύνδρομο που παθαίνει πλέον όταν φεύγει για το εξωτερικό, αλλά και για τον Πυρρίχιο χορό που τον γεμίζει υπερηφάνεια, δύναμη και θάρρος πριν από κάθε αγώνα.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Εξακουστίδη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:

Nirvana… Ο Έλληνας kick boxer που λατρεύουν στην Ιαπωνία! Αλήθεια, πως προέκυψε το kick boxing στη ζωή του Σταύρου Εξακουστίδη και πως απέκτησες το παρατσούκλι σου;

«Ξεκίνησα από πολύ μικρός, σε ηλικία 14 ετών, διότι ήθελα να μάθω να προστατεύομαι. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι και ο πατέρας μου ήθελε να ασχοληθώ με δυναμικά αθλήματα και έτσι έγινε η αρχή. Το παρατσούκλι προέκυψε ύστερα από μια συνέντευξη με τον Πέτρο Πολυχρονίδη. Με ρώτησε πως γίνεται να είμαι τόσο γελαστός πάντα πριν μπω στο ρινγκ και τόσο επιθετικός όταν αγωνίζομαι και η απάντησή μου ήταν πως είμαι κάποιος άλλος και εκστασιάζομαι! Έτσι έγινε ο… «νονός» μου, αφού από αυτόν προέκυψε το ψευδώνυμο Nirvana».

Μετά από αρκετούς αγώνες στην Ελλάδα, που σε έχουν οδηγήσει σε αρκετές διακρίσεις, ήρθε και η ώρα της διάκρισης στο εξωτερικό. Και μιλάμε για μία χώρα με παράδοση στις πολεμικές τέχνες. Ποια τα συναισθήματά σου τόσο από τους πρώτους αγώνες που έδωσες εκεί, όσο και από την τελευταία εμφάνισή σου, μπροστά σε περισσότερους από 10.000 θεατές.

«Οι αγώνες που έχω δώσει στην Ελλάδα είναι αμέτρητοι. Δεν είναι άλλωστε και λίγοι εκείνοι που έχω δώσει στο εξωτερικό, σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Όμως πραγματικά, όταν παίζεις σε μία χώρα όπως η Ιαπωνία ή η Κίνα, που έχουν παράδοση στις πολεμικές τέχνες και ο κόσμος σε αντιμετωπίζει σαν star ? διότι εκεί το kick boxing είναι το πρώτο άθλημα σε δημοτικότητα ? και αγωνίζεσαι μπροστά σε 10.000 θεατές, τότε αρχίζεις να νιώθεις τη μαγεία από την αγάπη του κόσμου που σε αποθεώνει».

Τον προσεχή Μάρτιο θα επιστρέψεις στον… τόπο του εγκλήματος! Στη Σαϊτάμα. Τι να περιμένουμε; Ποιες οι προσδοκίες του Σταύρου εκεί…

«Έχω βρεθεί ήδη δύο φορές στην Ιαπωνία και έχω αγωνιστεί μπροστά στο κοινό εκεί. Τώρα μου έχει γίνει και πάλι κρούση, ώστε να βρεθώ στην Ιαπωνία και να αγωνιστώ στις 21 Μαρτίου στους αγώνες που θα γίνουν εκεί, δίχως όμως ακόμη να είναι 100% σίγουρο ότι θα βρεθώ εκεί. Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα ξέρω με σιγουριά εάν θα ταξιδέψω και πάλι. Ο κόσμος εκεί με θέλει πάρα πολύ και έχω γίνει πολύ αγαπητός για τους Ιάπωνες. Άλλωστε, ο κόσμος ήταν εκείνος που «ζήτησε» να παίξω για δεύτερη φορά στην Ιαπωνία, μέσω των μηνυμάτων του στα social media. Και τους ευχαριστώ πολύ για αυτή τους την αγάπη και θέλω να επιβεβαιώσω αυτό που είχα δηλώσει σε συνέντευξή μου σε ιαπωνικά Μέσα: «ήρθα για να μείνω». Εκείνο που θα πρέπει να περιμένουν όλοι από εμένα είναι θέαμα».

Κυνηγάς μία ζώνη στο Κ-1, που δεν έχει κατακτηθεί από κανέναν Έλληνα Kick boxer. Ποιο είναι το μυστικό που θεωρείς ότι θα σου επιτρέψει να την φέρεις στην Ελλάδα;

«Αυτή η ζώνη είναι ένα όνειρο ζωής. Ξεκίνησα το Kick boxing βλέποντας και μαθαίνοντας. Παρακολουθούσα τους αγώνες και τις προσπάθειες του Μιχάλη Ζαμπίδη, ο οποίος έχει φτάσει πολλές φορές στα ημιτελικά, αλλά είχε σταθεί άτυχος και δεν έχει καταφέρει να τη φέρει στην Ελλάδα. Το μυστικό που θεωρώ ότι θα μου επιτρέψει να το πετύχω, είναι ότι τη θέλω πολύ. Και όταν λέω κάτι, έχω τόσο αγύριστο ποντιακό κεφάλι που όταν το λέω, θα το κάνω ο κόσμος να χαλάσει»!

Η Ιαπωνία είναι μία χώρα με παράδοση στις πολεμικές τέχνες. Η Ελλάδα όχι… Παρ’ όλα αυτά έχεις πετύχει πολλές και σημαντικές διακρίσεις. Πόσο εύκολα ή δύσκολα έχει επιτευχθεί αυτό;

«Πράγματι είναι μια χώρα με παράδοση στις πολεμικές τέχνες και με πολύ μεγάλη υποδομή στο να βγάζει, αλλά και να στηρίζει αθλητές. Δεν θεωρώ πως η Ελλάδα δεν έχει παράδοση στις πολεμικές τέχνες, καθώς δυναμικά αθλήματα είχαμε από τα αρχαία χρόνια, απλά δεν έχουμε την υποδομή για να στηρίξουμε τους αθλητές μας, ώστε να μπορούν να φτάσουν ψηλά… Δυστυχώς στην Ελλάδα ένας αθλητής πρέπει, εκτός από την προπόνηση που κάνει, να δουλεύει και σε δύο δουλειές για να μπορέσει να συντηρήσει τον εαυτό του, αλλά και την οικογένειά του».

Έχει περάσει ποτέ από το μυαλό σου το σενάριο να… χτυπήσεις την πόρτα της Ιαπωνίας και να μείνεις μόνιμα εκεί;

«Φυσικά και έχει περάσει, καθώς, από όλα τα ταξίδια που έχω κάνει, το Τόκιο είναι η μόνη χώρα που έχω πει πως θα εμένα ευχάριστα. Διότι μου αρέσει τόσο η τάξη, η καθαριότητα, η ασφάλεια και ο σεβασμός που βρίσκεις εκεί. Και πολύ περισσότερο ότι ο κόσμος εκεί σε κάνει να νιώθεις μοναδικός».

Το καθημερινό σου πρόγραμμα είναι ιδιαίτερα δύσκολο – δεδομένου ότι πέραν των προπονήσεων εργάζεσαι κιόλας. Αισθάνεσαι λίγο… ριγμένος ως αθλητής, βλέποντας τα χρήματα που δίνονται σε άλλους αθλητές, σε άλλα σπορ;

«Όπως προανέφερα, στην Ελλάδα κάποιοι αθλητές είναι αναγκασμένοι παράλληλα με τις προπονήσεις να κάνουν μία ή δύο δουλειές για να τα βγάζουν πέρα. Είναι άδικο να υπάρχουν αθλητές Ολυμπιονίκες και Παραολυμπιονίκες που να τιμούν την Ελλάδα με τις εμφανίσεις τους και να είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν για να ζήσουν και την ίδια ώρα να βλέπουμε χορηγίες να δίνονται μόνο σε κάποια σπορ που προβάλλονται πολύ περισσότερο, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Σίγουρα είναι αθλήματα που έχουν μεγάλη απήχηση στο κοινό, όμως, εάν υπήρχε και η ανάλογη προβολή σε άλλα σπορ, τότε ίσως να ήταν πιο εύκολη η εξεύρεση χορηγιών και για εκείνα».

Όταν χτυπάς την πόρτα εταιριών για να ζητήσεις τη στήριξή τους σε αυτό που κάνεις – και με δεδομένο ότι προβάλλεις την Ελλάδα στο εξωτερικό με επιτυχία μάλιστα – ποιά είναι ως επί το πλείστον η αντιμετώπιση που έχεις;

«Είναι πολύ άδικο να αγωνίζεσαι στο εξωτερικό με επιτυχία, να σε αποθεώνουν εκεί, να γνωρίζουν και να μαθαίνουν για την Ελλάδα μέσα από εσένα, να παρακολουθούν την ζωή του αθλητή από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο και μέσα στην χώρα σου να μην σε γνωρίζουν. Να πηγαίνεις σε εταιρείες και να ζητάς να σε στηρίξουν και εκείνοι να μην ανταποκρίνονται. Δεν σου κρύβω ότι αυτό με στεναχωρεί. Αλλά συνάμα με πεισμώνει κιόλας και φυσικά δεν θα με κάνει αυτό να σταματήσω να παλεύω».

Ξεκίνησες το kickboxing έχοντας ως στόχο να μπορείς να αμύνεσαι. Στην πορεία ήρθαν οι διακρίσεις και πλέον προέκυψε και η αναμενόμενη σύγκριση με το Μιχάλη Ζαμπίδη. Πως βλέπεις όλη αυτή την πορεία;

«Είναι μια πορεία πολύ δύσκολη πραγματικά. Και λέω πολύ, διότι πάντα, όταν κάνω κάτι, θέλω να το κάνω καλά. Έτσι, όταν μου μπήκε το «μικρόβιο» του πρωταθλητισμού, μπήκα σε έναν άλλο κόσμο, δύσκολο, που απαιτεί πολλές θυσίες, πολύ κόπο και πόνο. Ξέχασα παρέες, βόλτες, ξενύχτια, διασκέδαση, διακοπές, φαγητό και όλα τα ωραία της τότε ηλικίας μου. Και όπως λέει και ο κουνιάδος μου… eat, sleep, repeat!!! Η σύγκριση με τον Μιχάλη έχει έρθει ίσως γιατί είμαστε στα ίδια «κυβικά», βέβαια αγωνίζομαι στα 60 έως 65 κιλά εγώ, σε αντίθεση με το Μιχάλη που έπαιζε στα 70. Ίσως και στο γεγονός ότι είμαι και εγώ πολύ επιθετικός στο παιχνίδι μου και δίνω αρκετή έμφαση στα χέρια όπως ο Mike».

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία σταδιακή αύξηση των παιδιών που ασχολούνται με τα δυναμικά αθλήματα. Παραμένουν όμως στη… γωνία του ρινγκ όσον αφορά την προβολή τους. Που οφείλεται αυτό;

«Ναι, πλέον το kick boxing είναι ένα άθλημα που έχει κερδίσει πάρα πολύ κόσμο και γίνεται όλο και πιο διαδεδομένο. Έχει οργανωθεί αρκετά, είναι μοριοδοτούμενο και σε αυτό το κομμάτι έπαιξε μεγάλο ρόλο και η ομοσπονδία μας, η Π.Ο.Κ. Το kick boxing είναι ένα άθλημα που γυμνάζει όλο το σώμα, βοηθάει στην απώλεια βάρους και ενδυναμώνει. Είναι μια ολοκληρωμένη γυμναστική που σου προσφέρει συν τοις άλλοις και αυτοπεποίθηση αλλά και γνώση. Γι’ αυτό και έχει κερδίσει πολλούς φαν».

Πόσο σκληρά χρειάζεται να δουλέψει κάποιος για να φτάσει στο επίπεδο το δικό σου, του Ζαμπίδη, αλλά και των άλλων kickboxer του εξωτερικού;

«Πάντα πίστευα και πιστεύω πως εκείνος που αξίζει να διακριθεί, θα το πετύχει. Αργά ή γρήγορα, όποιος δουλεύει ταπεινά, μιλάει μέσα από τους αγώνες και τις πράξεις του. Και αυτό είναι κάτι που προτρέπω και τα νέα παιδιά να κάνουν. Να βάζουν στόχους, να προπονούνται και να ακούνε τους προπονητές τους. Ο Mc Gregor και ο Mayweather είναι στην Αμερική και αγωνίζονται εδώ και 15 χρόνια, δεν ξύπνησαν ένα πρωί με 10 αγώνες και έγιναν παγκόσμιοι με βαλίτσες γεμάτες λεφτά. Το kick boxing είναι ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό άθλημα, θέλει θυσίες και πειθαρχία. Πρέπει να μάθεις να θυσιάζεις κάτι, για να πετύχεις κάτι άλλο».

Έχεις δημιουργήσει τη σχολή σου, στην οποία ήδη οι μικροί kickboxer μαθαίνουν τα μυστικά του αθλήματος. Έχεις εντοπίσει κάποιον ή κάποιους που θεωρείς ότι είναι σε θέση να πάρουν το… χρίσμα και να γίνουν οι δικοί σου διάδοχοι;

«Ναι, πάντα μου άρεσε να μοιράζομαι τις γνώσεις μου και να βοηθάω.  Έτσι έγινα δάσκαλος  και άνοιξα την πρώτη μου σχολή στα Πετράλωνα μαζί με τον κουνιάδο μου, Γιώργο Μουστάκη, το «x fight nation», και τώρα άνοιξα τη δεύτερη σχολή μου εκεί που μεγάλωσα και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Το «exakoustidis fight nation» στον Κορυδαλλό. Τώρα, όσον αφορά τους διαδόχους στο άθλημα, η αλήθεια είναι πως όλα τα παιδιά μας είναι σε πάρα πολύ καλό επίπεδο και είναι δύσκολο να διαλέξω. Σίγουρα όμως όποιος δουλεύει και ακούει ό,τι του λέω θα γίνει καλύτερος από εμένα, γιατί αυτός είναι ο στόχος μου. Να βγάλω καλύτερους αθλητές ακόμα και από εμένα».

Η ανάγκη των αγώνων που δίνεις απαιτεί να διαθέτεις ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου σου σε προπονήσεις και σκληρή προετοιμασία, ενίοτε και με ταξίδια και παραμονή εκτός Ελλάδας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τι είναι εκείνο που σου λείπει περισσότερο σε αυτή τη φάση;

«Κάποτε θα σου απαντούσα πως δεν με ενδιαφέρει τίποτε, διότι διασκεδάζω αυτό που κάνω. Τώρα πλέον, από την ώρα που ετοιμάζω την τσάντα μου για να φύγω στο εξωτερικό, αρχίζει να μου λείπει ο γιος μου και η γυναίκα μου. Θα ήθελα να τους έχω παντού μαζί μου, αν και αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Η γυναίκα μου σε κάθε προετοιμασία μου, επειδή ξέρει το άγχος και τις παραξενιές μου, φροντίζει για όλα και με προσέχει, κάτι που το χρειάζομαι, Ο γιός μου με την σειρά του, κάθε φορά που βλέπω στα μάτια του πως κάνει όταν βλέπει αγώνες μου και λέει «οοο ο μπαμπάς», με τρελαίνει και με δυναμώνει! Η αλήθεια είναι ότι μου δίνουν δύναμη, σαν να είναι εκεί όταν αγωνίζομαι και να τους ακούω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να αγωνίζομαι με έναν Ολλανδό και να έχω και την γυναίκα μου στο μήνα της, να θέλει να έρθει στον αγώνα μου. Όταν λοιπόν μετά από τρεις πολύ δύσκολους γύρους μου δίνουν οι κριτές άλλον έναν έξτρα, πάω στην γωνία μου και λέω στον προπονητή μου: «Δεν μπορώ να συνεχίσω, σταματάω». Βλέποντας το νεύμα μου, η γυναίκα μου που καθόταν από κάτω πετάγεται από το τραπέζι και έρχεται στο ρινγκ και μου λέει: «Τι είναι αυτά που κάνεις; Εμείς για σένα είμαστε εδώ»… Τη συνέχεια μπορείς να την φανταστείς, πέρασα από πάνω του σαν… F16»!

Πυρρίχιος… Ο πολεμικός χορός του Πόντου που σε συνοδεύει στις εμφανίσεις σου. Πως σου ήρθε η ιδέα να κάνεις τις εισόδους σου στο ρινγκ κατ’ αυτόν τον τρόπο;

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

«Όπως προανέφερες, ο πυρρίχιος είναι ο πολεμικός χορός του Πόντου. Άρα, ως Πόντιος που είμαι, δεν θα μπορούσε πριν ετοιμαστώ να βγω για μία μάχη να μην ακούσω κάτι πολεμικό, κάτι που θα με κάνει να ανατριχιάσω, κάτι που θα με γεμίσει περηφάνια, δύναμη και θάρρος να μπω και να πολεμήσω. Μία «μάχη», στην οποία δεν είμαι μόνος μου. Και εδώ θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που βρίσκονται πάντα δίπλα μου και πίσω από εμένα σε όλες τις προετοιμασίες μου και χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να καταφέρω ό,τι έχω κάνει. Πρώτα απ’ όλα τον δάσκαλό μου, Νάσο Αργυρόπουλο, που μου έχει δώσει πολλά καινούργια πράγματα αγωνιστικά, που δεν τα έχω βγάλει ακόμη! Φροντίζει πάντα για μένα ώστε να είμαι έτοιμος με την κατάλληλη προπόνηση, αλλά και μέσα από ένα νέο τρόπο προπόνησης πνευματικής, μέσα από τον διαλογισμό που πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό κομμάτι, αφού, αν μπορείς να δουλέψεις την ηρεμία και την συγκέντρωσή σου την ώρα της πίεσης και της μάχης, τότε θα βγάλεις τον καλύτερο αγωνιστικό εαυτό σου. Τις εταιρείες που με στηρίζουν, γνωστούς και φίλους, την οικογένειά μου και φυσικά την γυναίκα μου που, όπως λέω πάντα, ακόμα με ανέχεται»!

Γράψτε το σχόλιο σας