Ελ Πέπε: Έκανε ό,τι δεν μπόρεσε ο Τσε Γκεβάρα

Παρέμεινε έγκλειστος στην φυλακή 14 ολόκληρα χρόνια ως στέλεχος των Τουπαμάρος, εκ των οποίων τα δυο υπό περιορισμό στον πάτο ενός πηγαδιού. Αποφυλακίστηκε και έγινε πρόεδρος της Ουρουγουάης, ο φτωχότερος στον κόσμο. Αναμόρφωσε την χώρα του, δεν ενσωματώθηκε όμως στην πολιτική κάστα, αφού προτιμούσε “μια φορά αντάρτης, για πάντα αντάρτης”. Χοσέ Μουχίκα, γνωστός ως “Ελ Πέπε” , έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, σε ηλικία 90 χρονών και έμεινε στην ιστορία, ως ο μοναχικός των ευαίσθητων αυτού του κόσμου…

Γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1935 και από νεαρός ήταν για λίγο ενεργός στους κόλπους του Εθνικού Κόμματος. Μεταπήδησε γρήγορα στην αντάρτικη δράση και έγινε μέλος του αριστερού κινήματος Τουπαμάρος στη δεκαετία του 1960, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Το 1972 συνελήφθη και μετά από το στρατιωτικό πραξικόπημα μεταφέρθηκε σε στρατιωτική φυλακή. Το 1985 απελευθερώθηκε με την γενική αμνηστία.

Διαβάστε επίσης: Κοβάτσεβιτς: «Ο Ολυμπιακός έχει αστέρια»

Μαζί με άλλα μέλη των Τουπαμάρος ίδρυσε το Κίνημα για τη Λαϊκή Συμμετοχή και κέρδισε περισσότερους από 300.000 ψήφους στις εθνικές εκλογές του 2004. Μετά την εκλογή του αριστερού προέδρου Ταμπαρέ Βάσκες, διορίστηκε την 1η Μαρτίου 2005 ως υπουργός γεωργίας, κτηνοτροφίας και αλιείας. Ήταν υποψήφιος τις προεδρικές εκλογές του 2009, προηγήθηκε στον πρώτο γύρο, με ποσοστό 47,9% και στον δεύτερο γύρο, εκλέχτηκε με ποσοστό 52,3%

Αρνήθηκε να κατοικήσει στο Προεδρικό Μέγαρο και παρέμεινε στη φάρμα που καλλιεργούσε χρυσάνθεμα για όλη του τη θητεία. Σε ένα μικρό σπίτι, με ένα υπνοδωμάτιο. «Όταν σε εκλέγει η πλειοψηφία για ένα αξίωμα, τότε πρέπει να ζεις σαν την πλειοψηφία, όχι σαν τη μειοψηφία», δήλωσε ο Πέπε.

Κατάφερε να πετύχει όσα δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβε ο Τσε Γκεβάρα. Υλοποιόντας ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης, ανέβασε το ΑΕΠ σε επίπεδα ρεκόρ και έφερε ευημερία νικώντας την φτώχεια, ενισχύοντας του ευάλωτους, αναδιανέμοντας τον νέο παραγόμενο πλούτο. Η Ουρουγουάη, απέκτησε ενεργειακή αυτάρκεια και παράγει πλέον το 95% της ηλεκτρικής ενέργειας που χρειάζεται από ανανεώσιμες πηγές. Δεν είχε ποτέ, χρέη, δάνεια και τραπεζικό λογαριασμό. Το μόνο περιουσιακό του στοιχείο είναι ένα παλιό Βολκσβάγκεν Beatle. Επέστρεφε το 90% του μισθού του στο ταμείο του Κράτους για να διατεθεί σε όσους είχαν μεγαλύτερη ανάγκη. Νομιμοποίησε τις εκτρώσεις, τον γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, την χρήση της κάνναβης. Εθνικοποίησε την παραγωγής της διαλύωντας τα καρτέλ.

«Έχω καρκίνο του οισοφάγου», είπε στην συνέντευξη Τύπου ο Ελ Πέπε και παραιτήθηκε από το αξίωμα του γερουσιαστή τον Οκτώβριο του 2020 με νεφρική δυσλειτουργία. Αυτό τον εμπόδισε να κάνει χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία ή χειρουργική επέμβαση. «Η ζωή είναι όμορφη, αλλά σε φθείρει. Το σημαντικό είναι να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις και όταν νιώθεις θυμό, να τον μετατρέπεις σε ελπίδα» η φιλοσοφία του.

Η ζωή του γυρίστηκε σε ντοκιμαντέρ, από το Netflix, σε σκηνοθεσία Εμίρ Κοστουρίτσα

Αφορά την ιστορία τριών κρατουμένων, όλοι τους σημαντικές προσωπικότητες της Ουρουγουάης. Ο μετέπειτα πρόεδρος της Ουρουγουάης Jose(Pepe)Mujica, ο Mauricio Rosenkof (γνωστός σύγχρονος ποιητής και συγγραφέας) και ο Eleuterio Fernandez-Huidobro «Niato» που αφηγήθηκαν την ιστορία τους στο συγκλονιστικό βιβλίο-μαρτυρία «Τουπαμάρος-Ημερολόγια Φυλακής»

Τους ονόμασαν «ομήρους» με την έννοια ότι εφεξής θα κρατούνταν από το στρατό, ο οποίος διατηρούσε το δικαίωμα να τους εκτελέσει ανά πάσα στιγμή, ως αντίποινα σε οποιαδήποτε απειλητική ενέργεια των συντρόφων τους που παρέμεναν ελεύθεροι. Δεν είχαν καμία οπτική επαφή με τον έξω κόσμο. Δεν γνώριζαν ποτέ σε ποιο ακριβώς μέρος της χώρας κρατούνταν, δεν άκουγαν ειδήσεις. Ξαναείδαν το φως της ημέρας και τον έναστρο ουρανό περίπου μία δεκαετία μετά τη σύλληψή τους. Δεν βρέθηκαν ποτέ στο ίδιο κελί, δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους.

Για μεγάλα διαστήματα έτρωγαν τα έντομα των υγρών και σκοτεινών κελιών τους, τα περισσότερα από τα οποία είχαν τρύπιο ταβάνι, αλλά καθόλου παράθυρα. Έβρισκαν τρόπους να τρέφουν το μυαλό τους και κατάφερναν να επικοινωνούν χτυπώντας κωδικοποιημένα την αλφάβητο στους τοίχους που τους χώριζαν. “Πέρασα δέκα χρόνια μέσα σε μια τρύπα. Επτά χρόνια χωρίς ένα βιβλίο. Αυτό μου άφησε χρόνο να σκεφτώ. Και κατέληξα στο εξής: είτε είσαι ευτυχισμένος με λίγα, ελεύθερος από όλα τα έξτρα μπαγκάζια επειδή έχεις την ευτυχία μέσα σου, είτε δεν πας πουθενά».

Ο Πέπε έζησε μια ζωή αντιλαμβανόμενος την πολιτική ως υπηρεσία και όχι ως επάγγελμα.

“Ο καταναλωτισμός μας απομακρύνει από τα σημαντικά και κάνει τον άνθρωπο να σπαταλά δυνάμεις σε ανούσια πράγματα που ελάχιστα έχουν να κάνουν με την ευτυχία. Πληρώνουμε με ώρες από τη ζωή μας που έπρεπε να ξοδέψουμε, για να κερδίσουμε αυτά τα χρήματα. Η διαφορά είναι πως ένα πράγμα δεν μπορούμε να αγοράσουμε: χρόνο. Η ζωή μικραίνει. Και είναι κρίμα να χάνουμε το χρόνο και την ελευθερία μας έτσι».

Έδινε το 90% του μισθού του σε προγράμματα για τους φτωχούς. Για εκείνον κρατούσε 1.250 δολάρια το μήνα, εξηγώντας πως οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας του καταφέρνουν να ζουν με πολύ λιγότερα, ντυνόταν πολύ απλά, δεν είχε φρουρά.
Για την ανάμιξη των πλούσιων στην πολιτική ήταν πάντα κάθετος: “ Όσοι αγαπούν τα χρήματα πρέπει να απομακρυνθούν από την πολιτική. Αποτελούν κίνδυνο. Θα πρέπει να βγουν εκτός πολιτικής. Αποτελούν κίνδυνο για την πολιτική. Η πολιτική πρέπει να δουλεύει για την ευτυχία όλων”.

Η μουσική του Federico Jusid, άκρως συγκινητική, ξεχωρίζει η διασκευή του πασίγνωστου τραγουδιού «The sound of silence» με τη φωνή της Silvia Pérez Cruz.

MUST READ

Από το Κύπελλο Ιταλίας στο FA Cup: Πόσο αξίζει η κατάκτηση του εθνικού κυπέλλου;

Το φιλμ απέσπασε 44 βραβεία και είχε συνολικά 77 υποψηφιότητες.