Η UEFA και το… όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω του Ισπανού

Κρίμα. Έπειτα από την πιο ποιοτική βραδιά του Ολυμπιακού στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ να κουβεντιάζουμε για οτιδήποτε άλλο πέρα από το ποδόσφαιρο.

Κρίμα και για το ποδόσφαιρο γενικώς, διότι πλέον ακόμη και το «λάθος» έχασε τη γοητεία του.

Δεκέμβρης 2020. Ένα αμιγώς τηλεοπτικό προϊόν. Με τις υπηρεσίες της τεχνολογίας στα… πόδια του. Ούτε έδρες φλεγόμενες με οπαδούς να κρεμιούνται σαν τσαμπιά από σταφύλι στις κερκίδες. Η παραμικρή «πίεση» προς τους διαιτητές που επιπλέον ακόμη και αν καταλάβουν κάτι λάθος έχουν πια, σαν… τηλεπαιχνίδι, δεύτερη ευκαιρία. Το 50%-50%.

Όταν λοιπόν γνωρίζεις όλα τα παραπάνω και τραβάς γραμμή παρονομαστή το υψηλότερο επίπεδο, το Τσάμπιονς Λιγκ: Τότε αυτά που συνέβησαν στη Μασσαλία δίνουν την αίσθηση κακόγουστης φάρσας.

Αν μάλιστα προσθέσεις και τη συνήθεια της Σίτι σε αδιάφορες ισοπαλίες την 5η αγωνιστική (4η τα τελευταία 5 χρόνια) του γκρουπ που ολοκλήρωσαν τη διαδικασία «1-2» παίρνοντας για παρέα την Πόρτο; Τότε η καλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη κάπου μπάζει… νερά.

Τα έλεγε ο Βαγγέλης Μαρινάκης μια εβδομάδα πριν έπειτα από εκείνο το επιθετικό φάουλ από το οποίο ξεκίνησε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης Ολυμπιακός-Σίτι 0-1. Ίσως το «γιατί» τα έλεγε να έχουν δύο φορές αξία πια μετά τα χθεσινά. Δεν τα έλεγε κατόπιν. Τα έλεγε όπως αποδείχθηκε προκαταβολικά.

Η φετινή σεζόν για την UEFA είναι η πρώτη που… πρέπει να βγει με κάθε κόστος. Μια ματιά στο πρωτόκολλο υγείας το επιβεβαιώνει: Παίξε με όποιους να είναι, αρκεί να παίξεις. Αρκεί να έχεις 13 –με έναν τερματοφύλακα- και ας είναι όλοι από την ομάδα Νέων.

Το προϊόν υποβαθμίζεται ούτως ή άλλως με αυτή την επιταγή. Πολλώ δε μάλλον με διαιτησίες σαν τη χθεσινή. Είδα το βίντεο στο περίφημο πέναλτι του Ραφίνια 10 φορές. Δεν υπάρχει παράβαση. Δεν είναι το χέρι του Βραζιλιάνου εντός περιοχής. Δεν χωρά καν συζήτηση. Αν δοθεί σε ματς «τοπικού» θα γελάσεις. Αν σκεφτείς ότι οι διαιτησίες σε αυτά τα παιχνίδια κοστίζουν χιλιάδες ευρώ τότε δεν θα σου φανεί τόσο διασκεδαστικό.

Το τρίγωνο Καμαρά, Φορτούνης, Βρουσάι στο «Βελοντρόμ» έδωσε άλλες δυνατότητες στον Ολυμπιακό. Η εμπειρία του Εμβιλά και η σαφώς βελτιωμένη ψυχολογία του Μπουχαλάκη έδωσαν και άλλες ικανότητες στη μεσαία γραμμή. Μια πεντάδα που έκανε τη Μαρσέιγ να μοιάζει με ομάδα της… σειράς στο πρώτο ημίχρονο. Ο Καμαρά και ο Φορτούνης σουλατσάριζαν στο γήπεδο, ο μικρός στέκονταν μονίμως αριστερά έχοντας συμμετοχή σε κάθε απόπειρα transition. Οι Γάλλοι ένιωθαν τον φόβο κάθε φορά που έχαναν τη μπάλα, σε οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου. Δύο κλασικές ευκαιρίες, ένα καταπληκτικό γκολ και… μηδέν απειλή ήταν τα συστατικά ως την ανάπαυλα.

Τα πρώτα άλλαξαν. Το τελευταίο παρέμεινε. Μηδέν απειλή και στο δεύτερο. Και αυτό το ματς γυρνά από το 0-1 στο 2-1. Για ένα πέναλτι που ο διαιτητής στο live από το δύο μέτρα δεν είδε καμιά παράβαση. Και για ένα που δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερη υπόδειξη φέτος στον θεσμό. Οι δηλώσεις του Ραφίνια, κάποιου που έχει μια ολόκληρη τροπαιοθήκη στο σπίτι του τα λένε όλα. Δεν είναι «παιδάκι» ο Βραζιλιάνος να εκτεθεί. Εξοργίστηκε και αντέδρασε διότι ξέρει καλά τι έγινε. Και κυρίως τι δόθηκε.

MUST READ

Εισιτήριο πρώτης θέσης, στο τρένο της δεύτερης ευκαιρίας

Όπως και να έχει; Τουλάχιστον έμεινε ανοιχτή η υπόθεση της τρίτης θέσης. Και ο Ολυμπιακός έχει και την ισοβαθμία. Αντιμετωπίζει την αδιάφορη Πόρτο. Αλλά ας ρωτήσει κάποιος και την Σίτι: Υπάρχουν αδιάφοροι στο Τσάμπιονς Λιγκ;

Γράψτε το σχόλιο σας