Όσα κανείς δεν λέει για την ΑΕΚ. Και το ιδιοκτησιακό της

Τι, στ’ αλήθεια, συμβαίνει με την ΑΕΚ; Πως προέκυψε αυτή η απεχθής εικόνα της ομάδας να σέρνεται και να «παρακαλάει» να τελειώσουν οι αγώνες της για να αποφύγει τον διασυρμό, να «εκλιπαρεί» για μια νίκη, να προβάλλει την εικόνα της παρατημένης από όλους;

Πως δικαιολογείται η πρωτοφανής αποσύνθεση της ομάδας που το 2018 κατάκτησε το πρωτάθλημα «πιστολίζοντας» τον ΠΑΟΚ, ενώ είχε όλους τους οιωνούς με το μέρος της και πανηγύριζε τη συμμετοχή της στους ομίλους του UEFA Champions League;

Είναι ένα απλό ζήτημα «κακής» διαχείρισης που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει και μπορεί σε κάθε εταιρεία να συμβεί, συνιστά μια εξέλιξη που διαμορφώθηκε από την βαλκανική νοοτροπία όσων την διοικούν ή πρόκειται για μια σχεδιασμένη συνειδητά κατάσταση παρακμής στην οποία οδηγήθηκε η ομάδα, επειδή «δεν έβγαινε» οικονομικά και το project του γηπέδου και η διατήρηση ενός ρόστερ ανταγωνιστικού σε υψηλό επίπεδο;

Η εικόνα της ΑΕΚ στον αγωνιστικό χώρο έχει εξήγηση: είναι το αποτέλεσμα μιας απολύτως συνειδητής επιλογής, που έγινε, όπως όλα δείχνουν, με πλήρη γνώση των προτεραιοτήτων της διοίκησης, στις οποίες δεν περιλαμβάνεται η ισχυρή και ανταγωνιστική ομάδα, τουλάχιστον έως ότου ολοκληρωθεί το γήπεδο και ξεκινήσει η λειτουργία του.

Δεν είναι τυχαία όσα καθόλου κολακευτικά ακούγονται, είτε για τους αφανείς, πλην ισχυρότατους, συνεργάτες στη διοίκηση του κ. Μελισσανίδη, είτε για τις επιλογές προσώπων σε κομβικές θέσεις ( π.χ. Διευθύνων Σύμβουλος), ούτε ότι στους συνεργάτες αυτούς οφείλονται τόσο η απομάκρυνση του Ντούσαν Μπάγεβιτς παλιότερα όσο και η «σφοδρή επιθυμία» του κ. Μηνά Λυσάνδρου πρόσφατα να «αλλάξει εργασιακό περιβάλλον».

Η εταιρεία μοιάζει με δρομέα που κάνει βηματάκια επί τόπου, νομίζει ότι διανύει μεγάλες αποστάσεις και απαιτεί από τους υπόλοιπους να τον χειροκροτούν για τις επιδόσεις του. Αλλιώς ήξεραν την ΑΕΚ οι φίλοι της αλλά και οι αντίπαλοι της.

Η ομάδα κατέληξε να προκαλεί οίκτο και θα συνεχίσει να παραμένει εντελώς αδιάφορη αγωνιστικά έως ότου η ιδιοκτησία ή η διοίκηση της αποφασίσουν ότι ήρθε η ώρα να «πουληθεί» σε κάποιον επενδυτή, για να υπηρετήσει, όπως έχει σχεδιαστεί, την οικονομία του νέου γηπέδου.

Το σχέδιο είναι απλό: το γήπεδο για να είναι λειτουργικό και παραγωγικό χρειάζεται οπωσδήποτε μια ομάδα (την ΑΕΚ), να είναι μονίμως συνδεδεμένη μαζί του, να το χρησιμοποιεί με βάση μια συγκεκριμένη πολυετή, ίσως και ισόβια, σύμβαση, με ένα συγκεκριμένο τίμημα που θα καλύπτει το κόστος λειτουργίας και θα αφήνει ένα ικανοποιητικό κέρδος, το οποίο θα θεωρείται αποδεκτό από την ιδιοκτησία του γηπέδου, η οποία δεν ανήκει στην ΑΕΚ, αλλά σε ένα εντελώς διάφορο σχήμα.

Με άλλα λόγια όσοι (πλην του κράτους και της Περιφέρειας Αττικής) επένδυσαν ιδιωτικά κεφάλαια στην κατασκευή και στην λειτουργία του γηπέδου, άρα έχουν σαφή λόγο στην ιδιοκτησία του, χρειάζονται απαραιτήτως κάποιον να πληρώνει για τη χρήση του, ώστε και τα κεφάλαια να αποπληρωθούν (μαζί με τους τόκους) και ένα ικανοποιητικό κέρδος να προκύπτει κάθε χρόνο από μια δεσμευτική (ίσως και ανέκκλητη) σύμβαση με την ιδιοκτησία της ομάδας, η οποία χρειάζεται να είναι άλλη, εντελώς διαφορετική από αυτή του γηπέδου, αλλιώς δεν έχει νόημα η κατασκευή και η λειτουργία του.

Έως ότου ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός αυτός και ξεκινήσει η επόμενη μέρα για το γήπεδο και την ομάδα η ΑΕΚ θα παραδέρνει στην αγωνιστική ανυποληψία, αδύναμη να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, εκτός κάθε λογικής ανταγωνισμού απέναντι στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟΚ.

Ο Μελισσανίδης φαίνεται ότι έχει ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο στο μυαλό του για το παρόν και το μέλλον της ομάδας. Κάποιοι επιμένουν ότι δεν επιθυμεί να παραμείνει συνδεδεμένος μαζί της, όταν, με το καλό, ολοκληρωθεί το γήπεδο. Για να συμβεί αυτό είναι σαφές πως θα ψάξει σε εύθετο χρόνο αγοραστή για την ΠΑΕ, ώστε να περιοριστεί ο ίδιος στον έλεγχο του γηπέδου, καθώς θεωρείται, οικονομικά μια πολύ ασφαλέστερη από την ομάδα, επένδυση και έτσι είναι, όπως και να το δει κανείς. Έως τότε «παίζει» με τις αγωνίες και τις ελπίδες των οπαδών, προσφέρει ελπίδες και διατηρείται σε ένα ρόλο «παρατηρητή», ώστε να αποφύγει, όσο γίνεται, το κόστος και να διατηρήσει ενεργή την ηγετική του παρουσία στα πράγματα της ομάδας.

Ο σχεδιασμός του ισχυρού άνδρα της ΑΕΚ είναι win – win» για τον ίδιο και την επένδυση του γηπέδου, αντίθετα αποτελεί στοίχημα για την ομάδα, τόσο στο μεσοδιάστημα μέχρι να ολοκληρωθεί το γήπεδο όσο, το κυριότερο, μετά από την έναρξη λειτουργίας του, καθώς οι οικονομικές βεβαιότητες που προκύπτουν από την «ιδιοκτησία» και τη διαχείριση του γηπέδου δύσκολα συναντώνται με τις τεράστιες αβεβαιότητες που χαρακτηρίζουν την ιδιοκτησία μιας ομάδας.

Το ερώτημα, που δεν μπορεί τώρα να απαντηθεί, είναι που θα βρεθεί ο επενδυτής που θα αποφασίσει να αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο της εταιρείας ΠΑΕ ΑΕΚ και θα δεχθεί να συμβληθεί εφ’ όρου ζωής με ένα γήπεδο που δεν θα του ανήκει, ούτε θα μπορεί να έχει λόγο στην ιδιοκτησία ή στη διαχείριση του, απλώς θα πληρώνει για τις υπηρεσίες του.

Το επενδυτικό ρίσκο στην προκειμένη περίπτωση είναι τεράστιο, δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε από τον φανατικότερο των οπαδών της ΑΕΚ, οι άνθρωποι που θα δεχθούν να συζητήσουν την πιθανότητα να καταστούν ιδιοκτήτες μιας ομάδας χωρίς γήπεδο είναι από ελάχιστοι έως κανένας και το ερώτημα « γήπεδο υπάρχει, με την ομάδα τι γίνεται;» θα διατηρείται στην επικαιρότητα και θα μένει διαρκώς αναπάντητο.

Βεβαίως, κανείς δεν αντιλέγει για την αξία της κατασκευής ενός σύγχρονου γηπέδου, ειδικά για τις κορυφαίες ομάδες που επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση των εσόδων τους, άρα την βελτίωση της αγωνιστικής τους εικόνας.

Αρκεί να βρεθεί αυτός που θα πληρώνει. Οι υπάρχοντες δεν δείχνουν διατεθειμένοι να παίξουν αυτό το ρόλο, το «λένε» με κάθε τρόπο, το υπονοούν με κάθε απόφαση τους, το επικοινωνούν με κάθε ενέργεια τους.

MUST READ

Το «κλειδί» της επιτυχίας είναι στο Ρέντη

Κάπου, ανάμεσα σε αυτόν τον κυκεώνα, έχει χαθεί η ΑΕΚ και δεν δείχνει σημάδια ζωής, απλώς συντηρεί την ιστορία της και αναζητεί σε κάθε περιοδική κρίση εύκολα θύματα κάθε φορά στα πρόσωπα προπονητών ή ποδοσφαιριστών, που καλούνται να λειτουργήσουν ως αλεξικέραυνα.

Γράψτε το σχόλιο σας