Εθνική Ελλάδας : Βρήκαμε παπά, θα θάψουμε πεντ’ έξι!

Ο Γερμανός ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Ελλάδας Μίχαελ Σκίμπε είναι εδώ και καιρό στο στόχαστρο των παραγόντων της… εξυγίανσης της ΕΠΟ. Για την ακρίβεια, είναι στο στόχαστρο όπως κάθε τι που συνδέεται με το παρελθόν, χωρίς φυσικά να υπάρχει κάποιο σχέδιο, κάποιο πλάνο, κάποιος στόχος.

Οπως αποφάσισαν τα σαΐνια της ΕΠΟ να αλλάξουν το ξενοδοχείο όπου κατέλυε η αποστολή της Εθνικής, για να επιστρέψουν άρον άρον πίσω μετά από τα φρικτά παράπονα που άκουσαν από τους διεθνείς.

Οπως αποφάσισαν τα ίδια σαΐνια της ΕΠΟ να αλλάξουν την έδρα της Εθνικής και πλέον να συζητιέται και πάλι η επιστροφή της στο μέχρι σήμερα πιο σύγχρονο ελληνικό γήπεδο.

Οπως αποφάσισαν να καρατομήσουν τον συνεργάτη του Μίχαελ Σκίμπε, για να τον προσλάβουν λίγους μήνες αργότερα και πάλι καταλαβαίνοντας τη δυσαρέσκεια του Γερμανού τεχνικού…

Ολα στο πόδι, χωρίς κανέναν σχεδιασμό, χωρίς ανθρώπους που να καταλαβαίνουν από ποδόσφαιρο και όχι από ισορροπίες, συμμαχίες, μάνατζερ και πολιτικές.

Θα ήθελα πραγματικά να ήξερα τι σκεφτόταν ο Μίχαελ Σκίμπε βλέποντας τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο συμπατριώτης του ομοσπονδιακός τεχνικός της Γερμανίας Γιόαχιμ Λεβ μετά το στραπάτσο στο Μουντιάλ της Ρωσίας.

Την ώρα που ο Σκίμπε ενημερώθηκε ότι δε θα έχει τον Τσάνα ως συνεργάτη, ασχέτως αν αργότερα και έπειτα από απαίτηση του Γερμανού επέστρεψε, ο Λεβ σε μια συνέντευξη που μεταδόθηκε σχεδόν από όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας, έχοντας δίπλα του τον τεχνικό διευθυντή της Νατσιονάλμανσαφτ Ολιβερ Μπίρχοφ, εξηγούσε όσο πιο απλά μπορούσε τι έφταιξε για τον αποκλεισμό της Γερμανίας παρουσιάζοντας μια ανάλυση με απίστευτες λεπτομέρειες.

Μια ανάλυση που είχε κάνει προηγουμένως και στο διοικητικό συμβούλιο της ομοσπονδίας και από την οποία μπορεί ο κάθε νοήμων ποδοσφαιρόφιλος να καταλάβει τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η Εθνική ομάδα.

Η ανάλυση του αποκλεισμού της Γερμανίας

Από τα 110 λεπτά που κράτησε εκείνη η συνέντευξη επιλέξαμε κάποια χαρακτηριστικά κομμάτια.

* “Δεν μπορεί να φταίει μόνο ένα πράγμα, αλλά υπήρξε μια σειρά από επιλογές και καταστάσεις που μας οδήγησαν στον επώδυνο αποκλεισμό”.

* “Περιμέναμε έναν μήνα μετά τον αποκλεισμό για να κάνουμε την ανάλυσή μας. Περιμέναμε να τελειώσει η διοργάνωση του Μουντιάλ για να δούμε τι καινούριο εμφανίζεται στο ποδόσφαιρο, αν υπάρχουν και ποιες είναι οι νέες τάσεις και να καταλήξουμε στο ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε”.

* “Μελετήσαμε όλα τα στοιχεία της ομάδας μας και των αντιπάλων και των προηγούμενων διοργανώσεων και εντοπίσαμε κάποιες κομβικές διαφορές”.

* “Το 2006 μετά το Μουντιάλ στη Γερμανία είχαμε θέσει ως στόχο η επόμενη ομάδα που θα δημιουργηθεί σταδιακά να φτάσει στην κορυφή το 2014. Το πετύχαμε”.

* “Το 2010 ήμασταν ομάδα που είχε αρκετούς νέους παίκτες στη σύνθεσή της ωστόσο στηριζόταν στη συνοχή της, στη δεμένη άμυνα και στις υπολογισμένες αντεπιθέσεις. Φτάσαμε ως τον ημιτελικό έχοντας μια εξαιρετική πορεία.  Το 2014 κατακτήσαμε το Μουντιάλ παίζοντας ποδόσφαιρο κατοχής και έχοντας εξαιρετική ισορροπία σε άμυνα και επίθεση.  Για το 2018 θέλαμε να εξελίξουμε αυτό το μοντέλο κυριαρχίας, καθώς οι άμυνες που αντιμετωπίζαμε από το 2014 και μετά ήταν στημένες ολοένα και πιο πίσω”.

* “Στο διεθνές ποδόσφαιρο συλλόγων υπάρχουν οι ομάδες που έχουν επιτυχίες παίζοντας αυτό το ποδόσφαιρο ολοκληρωτικής κατοχής, όπως η Μπάγερν στη Γερμανία, η Παρί στη Γαλλία, η Μάντσεστερ Σίτι στην Αγγλία και η Μπαρτσελόνα στην Ισπανία. Στον αντίποδα βέβαια, δεν πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι πρωταθλήτρια Ευρώπης για τρία συνεχόμενα χρόνια είναι η Ρεάλ Μαδρίτης που είχε μια διαφορετική χημεία στο παιχνίδι της.  Σε ένα πρωτάθλημα, το ποδόσφαιρο κατοχής αναπόφευκτα θα σε οδηγήσει στην επιτυχία. Ωστόσο στις νοκ άουτ διοργανώσεις όπως το Τσάμπιονς Λιγκ και το Μουντιάλ τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Και αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο λάθος μου. Ηταν αλαζονική η επιλογή ότι μπορούσαμε να τελειοποιήσουμε το ποδόσφαιρο κατοχής. Να παίξουμε ακόμη περισσότερο στην κόψη του ξυραφιού φέρνοντας στο ένα τέταρτο του γηπέδου οκτώ και εννιά παίκτες μας. Αυτό φυσικά σήμαινε περισσότερο ρίσκο, έπρεπε να είμαστε τέλειοι για να πετύχουμε”.

* “Ενα δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι ο ενθουσιασμός, η φλόγα που πρέπει να καίει στα σπλάχνα μιας ομάδας. Και μετά την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου το 2014 αποδείχθηκε ότι μας έλλειψε στα γήπεδα της Ρωσίας” .

* “Τα σπριντ των ποδοσφαιριστών μας ήταν πολύ λιγότερα αναλογικά με εκείνα του 2010 και του 2014. Ηταν μάλιστα κατά 22% περιορισμένα σε σχέση με τα προκριματικά του Μουντιάλ 2018, τη στιγμή που τα σπριντ των αντιπάλων είχαν αύξηση κατά 25%!

Επιπλέον τα σπριντ υψηλής έντασης της ομάδας μας ήταν μειωμένα κατά 12% συνολικά και κατά 33% στο μισό του αντιπάλου! Τη στιγμή που η ομάδα έτρεχε περισσότερο από τους αντιπάλους τις και τις περισσότερες ομάδες του Μουντιάλ, υστερήσαμε απελπιστικά στο κομμάτι των σπριντ”.

* “Σε αντίθεση με το 2014, σε αυτό το Μουντιάλ οι παίκτες μας πάσαραν τη μπάλα προς τα εμπρός κατά 13% λιγότερο. Παράλληλα ο κάθε παίκτης κρατούσε τη μπάλα περισσότερο στα πόδια του. Το 2010 η μπάλα έμενε στα πόδια κάθε ποδοσφαιριστή μας 1,2 δευτερόλεπτα, το 2014 στα γήπεδα της Βραζιλίας ο χρόνος κατέβηκε στα 1,18 δευτερόλεπτα, ενώ το 2018 παρατηρήσαμε αύξηση κοντά στο 30% καθώς χρειαζόταν 1,51 δευτερόλεπτα για κάθε πάσα.

Οσο πιο αργά γίνεται η ανάπτυξη του παιχνιδιού, τόσο περισσότερο χρόνο έχει ο αντίπαλος να καλύψει τα νώτα του”.

* “Παράλληλα αυξήθηκαν κατακόρυφα οι τελικές προσπάθειες. Το 2010 ήταν 13 ανά ματς, το 2014 ήταν 14 τελικές ανά ματς και το 2018 ήταν 24, περισσότερες από ποτέ άλλοτε. Ωστόσο η αποτελεσματικότητα ήταν αποκαρδιωτική. Το 2010 και το 2014 χρειαζόμασταν 6 τελικές για να σκοράρουμε, ενώ στη Ρωσία χρειαστήκαμε 36”!

Ο προπονητής και ο ρόλος του

Εντάξει, αυτά συμβαίνουν στη Γερμανία. Στην Ελλάδα τι συμβαίνει τώρα και τι συνέβαινε στο παρελθόν όπου για μια περίοδο 12 ετών υπήρξε ένα σερί επιτυχιών;

Η εποχή του “θαύματος” με τον Οτο Ρεχάγκελ στον πάγκο είχε σύμφωνα με ομολογία του – επίσης Γερμανού – ομοσπονδιακού προπονητή στο διάστημα 2002-2010 ένα και μόνο μυστικό: Ηταν – βάσει συμβολαίου – ο απόλυτος άρχοντας της Εθνικής ομάδας. Εκείνος αποφάσιζε για τα πάντα.

Και από τη στιγμή που είχε όρεξη και η φλόγα έκαιγε μέσα του, ευθείς εξαρχής έδιωξε από δίπλα του και από δίπλα από την ομάδα όσους παρατρεχάμενους θεωρούσε ότι έκαναν κακό. Πολλοί γκρίνιαξαν, περισσότεροι τον επέκριναν, ωστόσο το αποτέλεσμα της κατάκτησης του Euro 2004 και της παρουσίας σε Euro 2008 και Μουντιάλ 2010 τον δικαιώνει διαχρονικά.

Πήρε ένα τσούρμο ταλαντούχων ποδοσφαιριστών και τους μετέτρεψε σε Ομάδα εκμεταλλευόμενος στο έπακρο όσα χαρίσματα είχαν οι παίκτες του.

Ο Οθωνας έδειξε τον δρόμο. Και ο διάδοχός του το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Αριστος γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας και του Ελληνα ποδοσφαιριστή, εκτός από μια ομάδα που έφερε διακρίσεις την τετραετία 2010-2014 οδηγώντας την Ελλάδα στους “16” του Μουντιάλ και στα προημιτελικά του Euro 2012, έστησε και τη βάση για τη δημιουργία μιας σχολής ποδοσφαίρου.

Τα χρόνια της… εξυγίανσης

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, αν μπορούμε να δανειστούμε τον τίτλο του ομώνυμου βιβλίου του Γιάννη Ξανθούλη. Η Εθνική Ελλάδας επέστρεψε στα χρόνια της μιζέριας, στα χρόνια των τσάρτερ της χαράς και των “βλαχοπροέδρων” που περιμένουν το ταξίδι της Εθνικής για να κάνουν τις… δουλειές τους και να δείξουν πόσο “βοηθούν” το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ποιος να κάνει μια ανάλυση για το που βρίσκεται σήμερα το ποδόσφαιρο, προς τα που πάει, ποιοι είναι οι Ελληνες ποδοσφαιριστές και πώς μπορούν να αξιοποιηθούν όσο το δυνατόν καλύτερα; Οι άνθρωποι που αλλάζουν ξενοδοχείο, γήπεδο και τον βοηθό του ομοσπονδιακού τεχνικού επειδή έτσι τους κάπνισε ή έτσι τους είπαν ή έτσι τους ήρθε; Οι άνθρωποι που κοιτούν τι προσλήψεις θα κάνουν και ποιους θα πρωτοβολέψουν στο… ίδρυμα που λέγεται ελληνική ομοσπονδία;

Γιατί, άντε και τον έδιωξαν τον Σκίμπε. Ποιο είναι το κριτήριο με το οποίο θα επιλεγεί ο διάδοχός του; Ποιο είναι το πλάνο, ποιος είναι ο στόχος και ποια είναι τα βήματα προς την επίτευξή του;

MUST READ

‘Εργο Αλαφούζου: Τρανταχτή αποτυχία του Παναθηναϊκού, 14 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και συνεχίζει…

Το παράδειγμα της εθνικής Γερμανίας είναι ακραίο, εντάξει. Ωστόσο εκεί ακόμη κι αν αύριο για τον οποιονδήποτε λόγο απομακρύνουν τον Λεβ από τη θέση του, ο διάδοχός του θα ξέρει προς τα που να βαδίσει, γιατί ο δρόμος έχει αποφασιστεί ποιος θα είναι. Ξέρουν τι παίκτες θέλουν, σε ποιες θέσεις τους θέλουν, ξέρουν πότε θα αρχίσουν να αποσύρουν εκείνους που αρχίζουν να τους “βαραίνουν” τα χρόνια, ξέρουν τι ποδόσφαιρο θέλουν να βλέπει ο μέσος φίλος της Νατσιονάλμανσαφτ. Αλλά είπαμε, αυτά συμβαίνουν αλλού. Οχι εδώ.

Γράψτε το σχόλιο σας