Το ακόνισμα μαχαιριών δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος 10.07.2023-08:47

Η συζήτηση για την ηγεσία εξακολουθεί να μην γίνεται με όρους ουσίας

Παρότι όλες και όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μιλούν, το παράδοξο είναι ότι δεν λένε τίποτα.

Μπορεί να έχουν πάρει φωτιά τα τσατ, οι mail-lists και τα τηλέφωνα σε μια διαρκή «συνεννόηση», αλλά επί της ουσίας λόγος δεν παράγεται.

Διαβάστε επίσης: «Παράθυρο» βελτίωσης των ελληνοτουρκικών η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν

Αποτίμηση του αποτελέσματος επί της ουσίας δεν έχει γίνει.

Αυτοκριτική για το γιατί χάθηκαν τόσες ψήφοι δεν έχει υπάρξει.

Ευθύνη για εσφαλμένες επιλογές και τακτικές δεν έχει αναληφθεί από κανέναν.

Δεν κατατίθενται καν «πλατφόρμες», δηλαδή ολοκληρωμένα κείμενα που να παραπέμπουν σε ένα συνολικότερο πολιτικό σχέδιο.

Αντιθέτως, πέραν των συνεννοήσεων, το μόνο που υπάρχει είναι διάφορα «πλασαρίσματα» με όρους που έχουν να κάνουν περισσότερο με το σταρ σίστεμ παρά την αριστερά.

Ίσως γιατί ορισμένες και ορισμένοι έχουν ξεχάσει ότι όταν λέμε «το προφίλ του υποψήφιου», η έκφραση είναι μεταφορική, όχι κυριολεκτική.

Μέσα σε αυτό το χαμό έχει ξεχαστεί ακόμη και το τι σημαίνει «κάνω πολιτική».

Απόδειξη ότι βγαίνει ο πρωθυπουργός και ανακοινώνει ιδιωτικά πανεπιστήμια χωρίς αναθεώρηση του Συντάγματος και δεν υπάρχουν καν τα στοιχειώδη αντανακλαστικά να το κάνουν παντιέρα, παρότι είναι το κόμμα που άρχισε να κατοχυρώνεται σε ένα ευρύτερο κοινό επειδή το 2006-2007 έπαιξε σημαντικό ρόλο στο κίνημα για να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16.

Το γεγονός ότι σε αυτό το φόντο, σε αυτή την αμηχανία, σε αυτή την αδυναμία να υπάρξει πολιτική συζήτηση και έστω στοιχειώδεις πρωτοβουλίες, κάποιες και κάποιοι ενδιαφέρονταν πρωτίστως να γίνουν «γρήγορα οι διαδικασίες», χωρίς στρατηγική συζήτηση, χωρίς προγραμματική επεξεργασία και χωρίς πολιτική δέσμευση, λέει πολλά για το πώς κυριαρχεί μια λογική απλώς να μιμηθούν τα συστημικά κόμματα.

Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρέθηκε στην εξουσία επειδή ήταν συστημικό κόμμα ή επειδή τα στελέχη έμοιαζαν με το κυρίαρχο πρότυπο «επαγγελματιών της πολιτικής», αλλά γιατί μπορούσε να εκπροσωπεί ένα αίτημα αλλαγής υπαρκτό στην κοινωνία.

Ένα τέτοιο αίτημα δεν καταγράφηκε ίσως σε αυτές τις εκλογές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι υπαρκτό στην κοινωνία, έστω ως αντιφατική διεκδίκηση μιας κοινωνικής συνθήκης με λιγότερη επισφάλεια και περισσότερη δικαιοσύνη.