Ολίγον δάγκωμα, ολίγον γλείψιμο

Κώστας Καίσαρης 15.01.2018-09:13

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΟΣ, Κώστας Καίσαρης, από το γεγονός της παραίτησης του Κ.Ζουράρι, αποδίδει τον πρέποντα φόρο τιμής στον μεγάλο δάσκαλο. Ανασύρει προηγούμενο κείμενό του, στο οποίο περιγράφει τη διαδρομή του σύγχρονου Οδυσσέα της πολιτικής.

ΟΤΑΝ ο Αλέξης Τσίπρας, είχε κάνει τη κίνηση ματ, να υπουργοποιήσει τον Κώστα Ζουράρι, η ταπεινότητα μου, (στις 16/11/2016) με εμπεριστατωμένη και διεξοδική μελέτη , ανέλυσε τον βίο και τη πολιτεία του ανδρός. Την επίπονη διαδρομή, του μέγα διανοητή. Που δεν φοβήθηκε, «τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας» κι ύστερα από βασανιστική περιπλάνηση, κατέληξε στη φιλόξενη αγκαλιά του Πάνου Καμμένου. Κυρίες, κύριοι, αγαπημένα μου παιδιά, ιδού το φαινόμενο Κώστας Ζουράρις:

«ΟΤΑΝ μιλάμε για Κώστα Ζουράρι, η πολιτική του διαδρομή, είναι σαν το ταξίδι του Οδυσσέα για την επιστροφή στην Ιθάκη. Στις αρχές τις δεκαετίας του 80, όταν και εισήλθε εντός του, το μικρόβιο της ενασχόλησης με τα κοινά, τον βρίσκεις στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ Εσωτερικού. Αίφνης, κάνει με τη μία, το άλμα από τον Μαρξισμό στην Ορθοδοξία. Πρωτοστατεί στην πνευματική κίνηση των «Νεορθόδοξων» με συχνές επισκέψεις στο Άγιον Όρος. Όπου και αποφαίνεται; «Διαλέγω να είμαι με τον Θουκιδίδη και τον Χρυσόστομο κι όχι με τον Μαρξ, διότι διαλέγω τη νηφάλια μέθη της αμφιβολίας και όχι την υπνηλία της βεβαιότητας». Ο Κώστας Ζουράρις, είναι όμως, σαν το εκκρεμές: Χωρίς να εγκαταλείψει την Ορθοδοξία, επανέρχεται στον Μαρξισμό και μάλιστα τον ορθόδοξο. Το 1999 και 2000 εντάσσεται στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. Δεν εκλέγεται, αλλά όχι μόνο δεν εγκαταλείπει τη μάχη, αλλά συνεχίζει ακάθεκτος: Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει και κατεβαίνει στο Λασίθι. Υποψήφιος Νομάρχης με την στήριξη της Νέας Δημοκρατίας. Και πάλι τζίφος, αλλά ο ακούραστος καθηγητής, δεν το βάζει κάτω με τίποτα. Τραβάει ντουγρού για το «Πανελλήνιο Παμμακεδονικό Μέτωπο» του Παπαθεμελή. Υποψήφιος Ευρωβουλευτής. Κι αυτή τη φορά τζίφος και επόμενο βήμα, η ίδρυση του κόμματος, «Πυρίκαυστος Ελλάς». Χρίζει πρόεδρο, τον Οικονομολόγο Γεώργιο Καλεάδη. Ο εν λόγο Καλεάδης, γράφει σε 594 σελίδες τη βιογραφία του Ζουράρι. Με καθαρά αντικειμενικά κριτήρια. Κι όχι γιατί του χρωστάει χάρη, επειδή τον έκανε πρόεδρο του κόμματος . Και αποφαίνεται: «Ο Κώστας Ζουράρις, κατατάσσεται, ως εις εκ των σκυταλοδρόμων, στην ομάδα η οποία διαχρονικά -με πρώτο τον Όμηρο- διαμόρφωσε και μεταφέρει την ταυτότητα του ελληνικού πολιτισμού».

Ο ΠΑΝΤΑ ανήσυχος καθηγητής, δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με την μεγάλη αγάπη του. Τον ΠΑΟΚ. Φοράει τη φανέλα με τον Δικέφαλο και κατεβαίνει στις εκλογές του Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ, το 2006. Και πάλι τζίφος, αλλά όπως έχει πει ο Τιπούκειτος, «ο καλός, καλό δεν βρίσκει». Στην όγδοη δεκαετία πλέον της ζωής του, ο Κώστας Ζουράρις, αλλά πείσμων και επίμονος. Ακμαίος και δυνατός, κάνει μία ακόμα μεταγραφή. Τη καλύτερη όλων, θα λέγαμε. Στους ΑΝΕΛ, του Πάνου Καμμέννου, ενώ εξακολουθεί να δηλώνει αριστερός. Για να συναντήσει σπουδαίες προσωπικότητες. Όπως τον Τέρενς Κουίκ και τον Παύλο Χαϊκάλη. Ο πολιτικός του λόγος άλλωστε, έχει φτάσει σε επίπεδο Ιμαλαΐων: Δηλώνει ότι συμφωνεί και με τον Βαρουφάκη και με τον Τσίπρα και χαρακτηρίζει αυτή την τακτική, «συναμφότερον». Και σαν δεύτερος Νίκος Αλέφαντος, «στα λέω καλά στα εξηγάω καλά», διευκρινίζει: «Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, τι το κάνεις; Το γλύφεις, για να το δαγκώσεις μετά. Ολίγον δάγκωμα, ολίγον γλείψιμο. Αυτό λέγεται συναμφότερον, στον ελληνικό πολιτισμό. Και υποχωρούμε και προχωρούμε». Θεός. Ο ελληνικός λαός, παύει να είναι αχάριστος. Αναγνωρίζοντας, το μεγαλείον του ανδρός, τον στέλνει στη Βουλή. Κι έρχεται η 6η Οκτωβρίου, ημέρα Σάββατο. Έρχεται η στιγμή, που όπως έχει πει ο ποιητής, «να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση». Όταν ο Πρωθυπουργός, κάλεσε τους κυβερνητικούς βουλευτές, στο Μαξίμου. Να πιούνε ένα λικεράκι και να ξαλεγράρουνε. Εκεί, ο Αλέξης γνώρισε τον Κώστα. Εκεί, είδε με τα μάτια του, τον Κώστα Ζουράρι να παίζει πιάνο. Από το, «άσε με να φύγω, σε παρακαλώ», με την Έλενα Κουντουρά και τον Τέρενς Κουίκ στα φωνητικά, μέχρι αντάρτικα, τις μικρές πρωινές ώρες. Όταν δε, ο μικρός ( κατά το διαφημιστικό του Καμμένου) Αλέξης, άκουσε τον καθηγητή να του μιλάει, όλη του η ζωή, πέρασε από μπροστά του, σαν κινηματογραφική ταινία, σε κλάσματα του δευτερολέπτου: «Τι κορόιδο ήμουνα, που έφαγα τα καλύτερά μου χρόνια, με τους Αλαβάνους και τους Φλαμπουράριδες; Τι ταλαιπωρία είναι αυτή, να τρώω κάθε μέρα, αυτή τη ξινίλα του Παπά».

Ο ΑΛΕΞΗΣ, απέναντι στον Κώστα Ζουράρι, αισθάνθηκε όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, απέναντι στον Αριστοτέλη. Όπως, οι Μπήτλς ,ο Τζων, ο Πωλ,ο Τζωρτζ κι ο Ρίνγκο μαγεύτηκαν από τον υπερβατικό διαλογισμό του Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, έτσι κι ο Πρωθυπουργός, γοητεύθηκε από τον Καθηγητή Κώστα Ζουράρι. «Μετεβλήθη εντός του και ο ρυθμός του κόσμου», όπως έχει πει ο ποιητής. Το λιγότερο που θα μπορούσε, να κάνει, να τον κάνει Υπουργό. Να του αποδώσει την τιμή που του πρέπει. Έστω και με τόση καθυστέρηση, στα 76 του χρόνια. Με τον αγαπημένο μας καθηγητή, να κάνει την εξής συγκλονιστική δήλωση: «Αισθάνομαι σαν τον Άρη Βελουχιώτη. Η Ελλάδα, είναι υπό Κατοχή. Αισθάνομαι Υπουργός, σε μία χώρα υπό Κατοχή. Όπως ο Άρης Βελουχιώτης. Ο αρχηγός του μεγαλύτερου στρατού που ελευθέρωσε την Ελλάδα από τη Κατοχή» . Με το ημερολόγιο να δείχνει Νοέμβριο. Σκέψου, τι έχει να γίνει το καλοκαίρι, όταν θα έχουνε σφίξει οι ζέστες.

ΚΑΙ για του λόγου του αληθές, στις 6 Απριλίου 2017 ( και πριν σφίξουν οι ζέστες) ο Ζουράρις πήγε στην εκπομπή του Μπογδάνου κι άρχισε τα «βουντού βουντού και μία καρφίτσα μαύρη στη πούτς@ μου καθόντουσαν, δέκα χιλιάδες μαύροι».

Στη μουσική επιλογή οι od Ebro do Dunava (ένας Ιταλός, ένας Σέρβος, ένας Γάλλος, ένας Ουκρανός, η τραγουδίστρια από την Καταλονία κι ο Στέλιος Τόγιας στα κρουστά).