Ας ζήσουμε στη μιζέρια μας

Ήταν η Ζαλγκίρις του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους που πέρασε χαλαρά από τη Βαρκελώνη, ήταν το ταξίδι στο Μιλάνο που αποδείχθηκε αν όχι καταστροφικό (βαριές κουβέντες), σε κάθε περίπτωση ατυχές κι ήρθε η Μούρθια να αναδείξει πως η παρέα του Σίτο Αλόνσο δεν έχει βρει το βήμα της, άρα δεν είναι έτοιμη για… παρέλαση.

Σε ένα… παράλληλο σύμπαν, αν ο προπονητής του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού (αλλά μην ντρέπεστε, πάμε και παρακάτω) έκανε ακριβώς τις ίδιες ήττες, δεν θα είχε απλά απολυθεί. Θα είχαν γίνει λαϊκά δικαστήρια, θα του είχαν ξεριζώσει τα νύχια, θα τον είχε χωρίσει η γυναίκα του, ενδεχομένως να τον αποκλήρωναν οι γονείς του και οι συγγενείς να έλεγαν στο χωριό «δεν είναι δικός μας, απλή συνωνυμία».

Όχι πως οι Καταλανοί είναι τόσο μπροστά που… δεν μας βλέπουν. Έχουν κι αυτοί τα χούγια τους, πηγαίνουν στο γήπεδο με άσπρα μαντίλια κι αν χρειαστεί τα κουνάνε, όμως έχουν τον κοινό μέσο νου. Γνωρίζουν ότι απαιτείται κάποιο χρονικό διάστημα για να παρουσιάσει ένας προπονητής τη δουλειά του, για να «δέσει» μια ομάδα, ότι στο μπάσκετ (στον αθλητισμό γενικότερα) δεν υπάρχουν μαγικά, αλλά πολλή και σκληρή δουλειά.

Πόσο πίσω είμαστε; Δεν χρειάζεται καν να ανατρέξετε σε αθλητικά παραδείγματα, εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια σκοτωνόμαστε για το ποιος θα σηκώσει τη σημαία στη μαθητική παρέλαση. Είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον, για θέματα που (ενδεχομένως) δεν μας αφορούν (αλλαγή ταυτότητας για ανθρώπους από την κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ) και που οι περισσότεροι εξ αυτών που εκφέρουν γνώμη δεν γνωρίζουν.

Για να γυρίσουμε στα του οίκου μας, είναι τυχαίο που η Μπαρτσελόνα θέλει είκοσι τρεις Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς στην καθισιά, όντας το μεγαλύτερο κλαμπ στον πλανήτη; Θυμάμαι σαν χθες, ήμουν στο Παρίσι, στον τελικό του φάιναλ φορ και ξαφνικά η εξέδρα των Καταλανών (και μαζί τα 2/3 του γηπέδου) σηκώθηκε στον αέρα.

Η μπάλα παίζονταν στο κέντρο, αρχή ήταν ακόμα, τίποτα δεν έγινε που να δικαιολογεί έκρηξη. Ήταν η στιγμή που έμπαιναν στο γήπεδο ο Μέσι κι η παρέα του, η οποία μόλις είχε προσγειωθεί κι ήρθε να δει το μπασκετικό τμήμα του συλλόγου. Φανταστείτε να γίνονταν το ίδιο με τον Ανατολάκη, τον Τοροσίδη και δεν ξέρω ποιον άλλον (τυχαία τα ονόματα, με σεβασμό στην πορεία αμφοτέρων). Ή αντίστοιχα παικτών του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού.

Το πιθανότερο ήταν να μην τους άφηνε ο πορτιέρης να περάσουν χωρίς εισιτήριο. Μεγάλα κλαμπ δεν σημαίνει πολλά λεφτά, αλλά και αθλητική κουλτούρα. Σημαίνει φίλαθλοι που πηγαίνουν στο γήπεδο, αναγνωρίζοντας ότι στα σπορ υπάρχουν περισσότερα του ενός αποτελέσματα. Σημαίνει διοικήσεις που δεν αναζητούν ενόχους και προπονητές που έχουν τον χρόνο να δουλέψουν.

Για να τα λέμε όλα, σημαίνει και δημοσιογράφοι που κάνουν τη δουλειά τους στα γραφεία και τα δημοσιογραφικά έδρανα κι όχι στα κάγκελα, ως κοινοί χούλιγκαν. Σημαίνει διαιτητές που δεν θα νιώσουν να πνίγονται αν ο «μικρός» νικήσει τον «μεγάλο».

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Όταν (και αν) αποκτήσουμε όλα αυτά, ίσως να μπορέσουμε να πάμε στο γήπεδο και να χειροκροτήσουμε τη Μούρθια. Ίσως να μπορέσουμε να πάμε στο γήπεδο και να υπάρχουν φίλαθλοι (ακόμα κι οπαδοί) των δύο αντιπάλων. Ίσως να μπορέσουμε να δούμε προπονητές να ολοκληρώνουν το έργο τους και να μην κρίνονται κάθε Σαββατοκύριακο. Μέχρι τότε ας ζήσουμε στη μιζέρια μας.

Γράψτε το σχόλιο σας