Οι Θεοί δεν εμφανίζονται πολύ…

Πέρασαν 34 χρόνια. Καλοκαίρι 1986, στα 11 μου χρόνια. Μπάλα στη γειτονιά από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ατελείωτα ματς, κόντρες λες και δεν υπήρχε αύριο. Πριν την σέντρα, συζητήσεις και τσακωμοί για τα παιχνίδια που βλέπαμε στη τηλεόραση. Το Μουντιάλ ήταν ο δικός μας παράδεισος. Στο σπίτι δεν υπήρχε περίπτωση η Telefunken να άλλαζε κανάλι. Μπάλα, μπάλα, μπάλα.

Ρουφούσα τα ματς από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, έστω και αν η μάνα μου φώναζε για τα ξενύχτια και μου ζητούσε επιτακτικά να πάω στο κρεβάτι μου. Όταν έπαιζε ο Θεός τα πάντα σταματούσαν. Δεν κουνιόμουν.

Ήθελα μία κάμερα να ήταν πάνω του. Να μην ακολουθούσε την μπάλα. Κάθε του ενέργεια, ακόμα και η πιο απλή φάνταζε στα μάτια του, μαγική. Ακόμα και η κλωτσιά στο ματς με την Βραζιλία, τέσσερα χρόνια πριν, στο Μουντιάλ της Ισπανίας. Μέχρι και τις καρατιές, ο άτιμος τις έκανε με στιλ.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ήταν ο ήρωας μου. Μετά τα παιχνίδια της Εθνικής Αργεντινής, μαζευόμασταν στο δρόμο και όλοι προσπαθούσαμε να τον μιμηθούμε. Αν η μπάλα μας έκανε το χατίρι και έπιανε μια ντρίπλα ή ένα φάλτσο, ήμασταν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά του κόσμου. Λες και μας τον είχαν χαρίσει!

Καλά, είναι δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματά μου όταν κέρδισε στον τελικό την Γερμανία. Όταν τον είδα να σηκώνει το τρόπαιο. Όταν το άγγιξε, το φίλησε και το πήρε αγκαλιά. Το δικό του όνειρο έγινε πραγματικότητα και θα είχε επαναληφθεί και στο Μουντιάλ της Ιταλίας, αν δεν δινόταν το πέναλτι στους Γερμανούς…

Στο άκουσμα της τραγικής είδησης, οδηγούσα. Μείωσα ταχύτητα, άναψα τσιγάρο και από τα μάτια μου πέρασε σαν ταινία η παιδική μου ζωή. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έσβησε, θάφτηκε. Έτσι ξαφνικά. Στο ύψος των ΚΤΕΛ, στο δρόμο για το Καραϊσκάκη. Ένα απόγευμα Τετάρτης, που στο μυαλό μου ήταν μόνο το ματς του Ολυμπιακού με την Σίτι.

Ο Θεός δεν μπορεί να πέθανε. Ο «αλητάκος» όπως τον έλεγε ο συγχωρεμένος πατέρας μου. Ατελείωτοι τσακωμοί με τον κυρ Παύλο, για τον Μαραντόνα. Δεν του άρεσε η άλλη του πλευρά. Η ανθρώπινη, αυτή με τα ελαττώματα, τα λάθη, τα σκάνδαλα, τα ναρκωτικά. Αυτά τα ρημάδια, που καταστρέφουν ζωές, διαλύουν οικογένειες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μας επέτρεψαν να τον απολαύσουμε περισσότερο.

MUST READ

LIVE: Παναθηναϊκός - Μακάμπι Τελ Αβίβ

«Ξέρεις τι παίκτης θα ήμουν χωρίς την κοκαΐνη. Τι παίκτη χάσαμε;», αναρωτήθηκε στην εκπληκτική ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα. Και όντως έτσι έχουν τα πράγματα. Τον Μαραντόνα τον είδαμε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Με τις τιμωρίες, τους αποκλεισμούς στερηθήκαμε πολλά. Η καριέρα του θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη, αλλά οι Θεοί βέβαια δεν εμφανίζονται για πολύ…

Γράψτε το σχόλιο σας