Σ’ ευχαριστούμε για την περηφάνια, που μας χάρισες

Ήταν εκείνο το βράδυ της 13ης Μαΐου του 2012, που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Όσοι το ζήσαμε, όσοι ήμασταν εκεί, θα θυμόμαστε με περηφάνια την παρέα του Ντούσαν Ίβκοβιτς, να κατακτά την… «κούπα του αιώνα», όπως κάποιοι τη χαρακτήρισαν. Κι αν έπρεπε να κρατήσω μια ανάμνηση από τον «σοφό», αυτή η βραδιά θα ήταν.

Νωρίς το απόγευμα, πριν πάμε στο γήπεδο, βρεθήκαμε για φαγητό στο «Μπεϊτί», από τα κλασικά στέκια μας, οσάκις η αποστολή μάς έβγαζε στην Κωνσταντινούπολη. Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. «Καλά φάγαμε, πάμε να φάμε και στο γήπεδο μια 20άρα και να γυρίσουμε» είπαμε με πικρή δόση χιούμορ…

Απεσταλμένος του «Αδέσμευτου Τύπου», είχα να διαχειριστώ δύσκολη δημοσιογραφική αποστολή. Κι αυτό, λόγω του ότι με τη λήξη, έπρεπε να στείλω το κείμενο. Σε διαφορετική περίπτωση θα βγαίναμε δίχως τον τελικό. Οι οδηγίες σαφείς: «Με τη λήξη». Έχοντας εμπειρία σε φάιναλ φορ (από το 1993 στο ΣΕΦ, μέχρι την Πόλη είχα χάσει μόνο τον τελικό στην Μπολόνια) ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Στο ημίχρονο είχα γράψει το παιχνίδι και περίμενα να συμπληρώσω μια παράγραφο. Το νόημα ήταν πως ο Ολυμπιακός, με αρχιτέκτονα τον Ίβκοβιτς, έχτιζε μια ομάδα, που έχει μέλλον. Έφτασε ως τον τελικό, αλλά το μέγεθος της ΤΣΣΚΑ ήταν τεράστιο. Το ότι πήγε στον τελικό ήταν επιτυχία. Κάπως έτσι πήγαινε το έργο…

Όταν ξεκίνησε η αντεπίθεση, άρχισα να το σκέφτομαι. Τη στιγμή που έμοιαζε πως το πάλεψε, αλλά ως εκεί, άλλαξα το κείμενο. Έκανα λόγο για περηφάνια, για απίστευτη εμφάνιση. Μόνο το τρόπαιο έλειψε από τον Ολυμπιακό κι άλλα επικά. Έμενε μόνο να βάλω το τελικό σκορ, να πατήσω το κουμπί και να είμαι… on time.

Τη συνέχεια την καταλαβαίνετε. Το «πεταχτάρι», οι Έλληνες να πανηγυρίζουμε σαν τρελοί, ποιο κείμενο και ποιο χρονικό όριο. Δευτερόλεπτα σαστιμάρας, σφιγμένες γροθιές και μετά έσβησα ό,τι είχα γράψει και φτου κι απ’ την αρχή. Είχα ζήσει κι αξιώθηκα να ζήσω όλες τις μεγάλες στιγμές των ελληνικών ομάδων. Δια ζώσης! Εξαιρείται το φάιναλ φορ της Μπολόνιας και του Λονδίνου, σε όλα τα άλλα φώναξα «παρών». Και με την ΑΕΚ στη Λωζάνη, και με το Μαρούσι στη Βαρσοβία, και με τον Μακεδονικό στο Σαρλερουά.

MUST READ

Έξαλλοι στη Μακάμπι: «Λέει ψέματα ο Αταμάν»

Δεν υπάρχει αδιάφορος τίτλος. Καθένας είχε τη σημασία και την αξία του. Καθένας πανηγυρίστηκε δεόντως. Η Ευρωλίγκα της Πόλης δεν συγκρίνεται με τίποτα. Ο τρόπος, το μέγεθος του αντιπάλου, το ότι είχαμε συμβιβαστεί με την ιδέα της ήττας… Όλα μαζί, ίσως. Γι’ αυτό και μόνο, δίχως να παραγνωρίζω πόσο μπάσκετ μάς έμαθες, Ντούντα δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ…

Γράψτε το σχόλιο σας