Μια απάντηση στην ανισότητα

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Στο πρόσωπο του Γιώργου Μπαρτζώκα, η Euroleague δεν αναγνώρισε απλώς το πετυχημένο έργο ενός προπονητή, αλλά και το πρότζεκτ ενός ολόκληρου οργανισμού. Ο coach B ψηφίστηκε από τους συναδέλφους του (εκεί βρίσκεται η πραγματική αξία του βραβείου του), διότι καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν εμφάνισε στο παρκέ μια ομάδα σύγχρονη, θελκτική και αποτελεσματική, μα πάνω απ’ όλα «γήινη» ως προς τη στελέχωσή της.

Κι αυτή ακριβώς είναι η διαφορά του Ολυμπιακό με τους άλλους τρεις διεκδικητές του τίτλου εδώ στο Βελιγράδι. Οτι πρόκειται για ένα σύνολο που στα χαρτιά και τη θεωρία ούτε ξεχωρίζει, ούτε λάμπει, ούτε κοστίζει μια περιουσία, όμως στην πράξη αποδεικνύεται τουλάχιστον ισάξιο με τις πανίσχυρες δυνάμεις της διοργάνωσης.

Κοιτώντας τα ρόστερ πριν από την έναρξη της σεζόν, κανείς δεν θα τολμούσε να προβλέψει ότι οι ερυθρόλευκοι θα ολοκλήρωναν την regular season στη δεύτερη θέση της κατάταξης και θα έφταναν στο Final Four, ενώ αντίθετα θα έβλεπαν εύκολα εκεί την Μπαρτσελόνα, την Ρεάλ και φυσικά την πρωταθλήτρια Εφές. Ομάδες γεμάτες ποιότητα και μεγάλα ονόματα ως την άκρη του πάγκου τους, αλλά πάνω απ’ όλα σύνολα που έχουν δομηθεί και πατήσει σταθερά στα υψηλότερα ευρωπαϊκά πατώματα από τα προηγούμενα χρόνια.

Η Εφές διανύει ουσιαστικά την τέταρτη χρονιά ενός πολύ επιτυχημένου κύκλου, η πανάκριβη Μπαρτσελόνα του Σάρας έφτασε και πέρυσι μέχρι τον τελικό, ενώ και η Ρεάλ με τον Πάμπλο Λάσο στο τιμόνι της για μια δεκαετία, έχει πάντα τον τρόπο -και τα χρήματα- να διατηρείται στην ελίτ.

Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, προερχόμενος από στείρες σεζόν με αλλεπάλληλες αλλαγές στο ρόστερ και αναγκασμένος να διαχειριστεί μια ολοκαίνουργια κατάσταση μετά την απόσυρση του του Σπανούλη, είχε σαφώς το δυσκολότερο έργο. Γι’ αυτό, άλλωστε και τα όνειρά των ανθρώπων του δεν έφταναν πέρα από την επιστροφή στα πλέι οφ.

Τελικά, ο Ολυμπιακός ξεπερνώντας κάθε προσδοκία τόσο ως προς την ουσία, όσο και ως προς τις εντυπώσεις έβγαλε τον μαραθώνιο με αξιοθαύμαστη σταθερότητα και υψηλό τέμπο. Παρουσίασε ένα μείγμα που συνδύαζε ταλέντο και μαχητικότητα, φιλοδοξίας κι εμπειρία, αθλητικότητα και νοημοσύνη.

Ξεκάθαρος σταρ δεν υπήρχε (ακόμα και ο πολύς Κώστας Σλούκας ήταν μέρος του συνόλου), ο MVP του είναι ο ορισμός του παίκτη ομάδας και οι πρωταγωνιστές του εναλλάσσονταν από παιχνίδι σε παιχνίδι. Το ροτέισον του Μπαρτζώκα ήταν ασυνήθιστο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα παραπέμποντας περισσότερο στο ΝΒΑ, αφού οι παίκτες έπαιρναν εύλογο χρόνο παρκέ ακόμα κι αν δεν βρίσκονταν στην καλύτερη τους μέρα.

Γεγονός που μπορεί εκείνη τη στιγμή να ξένιζε, όμως σταδιακά έχτισε αυτοπεποίθησή τους και τους βοήθησε να νοιώσουν σημαντικοί για την ομάδα μέσα από τον ρόλο τους.

Δυστυχώς στην Ευρώπη δεν ξεκινούν όλοι από την ίδια αφετηρία, ούτε με τα ίδια εφόδια. Η απάντηση των ερυθρόλευκων στην ανισότητα και τα πλεονεκτήματα που διατηρούν ορισμένα κλαμπ, ήρθε μέσα από την τακτική, την τόλμη και την προσεκτική επιλογή του κάθε κομματιού που τοποθετήθηκε στην φετινή ομάδα. Ηταν μια απάντηση εντυπωσιακή, αλλά και μια πρόταση, που δεν γινόταν να μην παρασημοφορηθεί.

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

Κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας, περισσότερο ήρεμος από ποτέ -ακόμα και μετά από κάποιες ερωτήσεις κατώτερες της περίστασης- δεν ένιωσε ότι παρέλαβε ένα αυστηρά ατομικό βραβείο, αλλά την επιβράβευση μιας προσπάθειας, της οποίας ηγήθηκε δίνοντας περιθώριο σε όλους να αναδείξουν την αξία τους.

Γράψτε το σχόλιο σας