Αντί επικήδειου, μια ωδή στον οπαδισμό…

Με την ιδέα του θανάτου είμαι συμβιβασμένος σε γενικές γραμμές, είναι κάτι που δε με συγκλονίζει τόσο και κυρίως δε μου προκαλεί φόβο. Πρόκειται για την αναπόφευκτη κατάληξη κάθε έμβιου όντος του πλανήτη, υπάρχουν άνθρωποι που μεγαλούργησαν, άλλοι που έζησαν στην αφάνεια, κάποιοι πέθαναν πριν καλά καλά ανοίξουν τα μάτια τους κι άλλοι είδαν τρισέγγονα. Πλούσιοι, φτωχοί, πετυχημένοι, ρεμάλια, καλοί, κακοί, όλοι είχαν την ίδια κατάληξη. Ακόμα και με τη θεολογική θεώρηση του θανάτου, το γεγονός πως ούτε οι Άγιοι που θυσίασαν την ύπαρξή τους υπηρετώντας τους υπόλοιπους έζησαν αιώνια, αποτελεί ένα σημάδι όχι απαραίτητα τυχαίο. Ούτε καν Ο Χριστός…

Όσοι έχετε παρακολουθήσει ντοκιμαντέρ ή ακούσατε εμπειρίες ανθρώπων που έζησαν μεταθανάτιες εμπειρίες, όλες συνηγορούν στο ότι ουδείς από εκείνους που έφυγαν και γύρισαν, ήθελε να επιστρέψει πίσω.

Προφανώς είναι ωραία εκεί ψηλά, οι άνθρωποι που αφήνουν πίσω τους οι νεκροί κλαίνε, δε γνωρίζουμε όμως τι κάνουν και πως είναι, εκείνοι που φεύγουν. Ένα από τα πιο παράδοξα πράγματα της ανθρώπινης ύπαρξης που ίσως και να δίνει ένα στίγμα της ζωής μετά το θάνατο, είναι πως κάθε νεογέννητο που έρχεται στον κόσμο, γίνεται δεκτό με χαρές και πανηγύρια από τους οικείους του, το ίδιο κλαίει όμως. Όταν έρθει η ώρα να φύγει από αυτόν τον κόσμο, οι οικείοι του κλαίνε, οπότε το πιθανότερο είναι πως ο νεκρός χαίρεται…

Όπως έχω αναφέρει και κατά το παρελθόν, σε τέτοιες περιπτώσεις ο πραγματικός πόνος ανήκει κυρίως στους γονείς και κατά δεύτερο λόγο στους συγγενείς και στους φίλους των νεκρών, οπότε οι επικήδειοι όλων ημών που συνεχίζουμε κανονικά τη ζωή μας, είναι μάλλον υποκριτικοί και στην καλύτερη περίπτωση έπεα πτερόεντα…

Τέτοιες μέρες στη Θεσσαλονίκη, συνηθίζουμε να λέμε πως «τα παλικάρια δεν τα κλαίμε, τα τραγουδάμε», οπότε αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να γράψω με αφορμή την επέτειο συμπλήρωσης 19 ετών από το δυστύχημα των Τεμπών, είναι μια ωδή στον οπαδισμό. Αυτή η ιδιότητα άλλωστε οδήγησε έξι παιδιά στον τάφο.

Στο πρώτο κείμενο γνωριμίας μας εδώ στο to10 ξεκαθάρισα πως είμαι οπαδός. Όχι μόνο του ΠΑΟΚ, ο οπαδισμός είναι φιλοσοφία, τρόπος σκέψης και αντίληψης της καθημερινότητας, είμαι οπαδός της ζωής, του έρωτα, της χαράς, του φαγητού, του ύπνου, του ξύπνιου, του καφέ, του καυγά, της ομόνοιας, της θάλασσας, της διασκέδασης, της γαλήνης, αυτού που κάνω σε αυτόν τον ιστότοπο, κάθε έκφανσης της ύπαρξης γενικότερα.

Η λέξη οπαδός έχει τις ρίζες του στο αρχαίο ρήμα οπάζω που σημαίνει, δίνω, ακολουθώ, ταυτίζομαι, σε τελική ανάλυση, ζω.

Αυτός είναι λοιπόν ο οπαδός, ένας άνθρωπος που αφιερώνει κάποιες ώρες από τη ζωή του σε κάτι, άρα ζει έντονα κάποια συναισθήματα που δεν είναι ποτέ τα ίδια..

Κατά μια έννοια, στην αντιπέρα όχθη βρίσκεται το φυτό και υπάρχουν άνθρωποι φυτά, τους ξέρουμε όλοι, ζουν ανάμεσα μας! Είναι όσοι νομίζουν ότι ζουν, στην ουσία όμως απλώς σπαταλούν οξυγόνο αναπνέοντας μόνο. Ότι άλλο κάνουν, το κάνουν είτε μηχανικά, είτε επειδή το σύστημα τους έμαθε πως έτσι πρέπει.

Το ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας μπερδεύει τον οπαδισμό με το χουλιγκανισμό δεν μας αφορά, δικό του πρόβλημα, όχι όλων ημών που νιώθουμε εκείνα που εκείνοι αγνοούν.

Ακόμα όμως κι αν τα δυο άκρα ήταν ο οπαδός κι άνθρωπος-φυτό, θα επέλεγα αναφανδόν το πρώτο. Προτιμότερο να έχω κάποιον που ακόμα κι αν παρεκτρέπεται ώρες ώρες έχει μάθει και είναι τρόπος ζωής για εκείνον να οπάζει, να πιστεύει σε ιδέες και να μάχεται γι αυτές, παρά αυτόν που είναι προέκταση ενός καναπέ και το χασμουρητό δεύτερη φύση του..

«Ιδέα, ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός;» θα αναρωτηθεί κάποιος εξυπνάκιας, «και ιδέες να μην είναι, κάποιος που πολεμά για τα παραπάνω, θα κάνει το ίδιο και για τα υπόλοιπα», θα απαντήσω.

Πριν από πολλά χρόνια, μια φίλη της μάνας μου την επισκέφτηκε έντρομη, ώστε μέσω εμού, να βρει λύση στο τι θα κάνει με το παιδί της που είχε μπλέξει με συνδέσμους, οπαδούς, τα Σαββατοκύριακα χανόταν στις εκδρομές, περνώντας τις περισσότερες ώρες σε λεωφορεία, πορείες και κερκίδες.

Το αρχικό μου μειδίαμα ήταν αναπόφευκτο, «έπεσε στην περίπτωση, εμένα βρήκα να ρωτήσει;» σκέφτηκα…

Όταν τη συνάντησα, της είπα λίγα πράγματα και μετρημένα.

Πρώτον πως ο γιος της δε θα γίνει π@@στης, το οπαδηλίκι είναι συνυφασμένο με τον ανδρισμό.

Το δεύτερο είναι πως θα μάθει καλύτερα τη ζωή κι απ΄την καλή κι απ΄την ανάποδη, αν το φιλοσοφήσετε κι εσείς μια στάλα, η ζωή του καθενός είναι όπως ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, με εναρκτήριο λάκτισμα και σφύριγμα λήξης. Στο ξεκίνημα όλοι έχουμε δυνάμεις και τρέχουμε, όσο φτάνουμε προς το τέλος, οι αντοχές μειώνονται. Έχει νίκες, ήττες, χαρές, απογοητεύσεις, κινδύνους. Όλα αυτά τα βιώνεις στην πράξη, μαθαίνεις να υπομένεις τις στραβές και να διαχειρίζεσαι τις επιτυχίες, όπως επίσης και ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Βάζεις δυο γκολ, νομίζεις πως κέρδισες το ματς και στο τέλος το ταμπλό γράφει 2-3.

Σημαντικότερο όλων όμως πως μέσω του οπαδισμού περνά στη φλέβα η σημασία της φιλίας, της αλληλεγγύης, ίσως και της θυσίας για τον άλλον, έννοιες που η αυθεντικότητα τους χάνεται στο χρόνο.

Τις 10ετίες του 70 και του 80 τότε που ο λαός του ΠΑΟΚ δίδαξε οπαδισμό σε όλους τους υπόλοιπους, ένα από τα δόγματα του Θωμά Μαυρομιχάλη, του ηγέτη και εμπνευστή εκείνης της εποχής, ήταν «όσοι πάμε, τόσοι γυρνάμε».

Δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει ένας και το πούλμαν να επιστρέψει χωρίς εκείνον

Όπως δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχει κάποιος λεφτά για να φάει ή να αγοράσει εισιτήριο και να μην κάνουν οι υπόλοιποι ρεφενέ.

Στις μέρες μας, το αλληλέγγυος αποτελεί κατά κόρον επάγγελμα, ειδικά μέσω του φρούτου των ΜΚΟ, που ποτέ δεν κατάλαβα πως είναι ΜΚ ενώ χρηματοδοτούνται από κυβερνήσεις.

Υπάρχουν οπαδοί του Κούλη και του Αλέξη, όπως παλιότερα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στη συντριπτική πλειοψηφία τους όμως είναι οπαδοί της τσέπης τους, προσβλέπουν στο βόλεμα, στις άκρες για να κάνουν πάσης φύσεως δουλειές.

Ο οπαδός της ομάδας είναι ο ορισμός του αισθηματία, προσβλέπει μόνο στη χαρά, την τρέλα του κάνει, αυτή θέλει να εκτονώσει και δεν έχει οικονομικό όφελος.

Συνεπώς, είναι ότι πιο αγνότερο υπάρχει και σίγουρα δεν είναι τυχαίο, πως όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις της χώρας, έχουν βαλθεί να αφανίσουν κάθε ίχνος οπαδισμού, με απαγορεύσεις εκδρομών, φακελώματα κλπ.

Τους αγνούς φοβούνται που συν τοις άλλοις δεν έχουν μάθει να κάθονται στ΄αυγά τους, τους υπόλοιπους τους φέρνουν βόλτα μ΄ενα ρουσφέτι, ακόμα κι ένα ενδιαφέρον τηλεοπτικό σίριαλ…

Για να τα λέμε όλα, στον οπαδισμό υπάρχει βία, ναρκωτικά, δεν είναι όλα ρόδινα.

Πείτε μου όμως που δεν υπάρχουν αυτά, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, παντού τα βρίσκεις.

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Αν είναι, να τα αναθεματίσουμε όλα, καταργώντας τα μαζί με τους συνδέσμους….

Γράψτε το σχόλιο σας