Τον ΠΑΟΚ τον φοβάται ο αντίπαλός του, όχι ο οπαδός του

Η χαλαρότητα και η σιγουριά με την οποία περιμένουμε το σημερινό παιγνίδι κόντρα στη Βίντι, είναι παροιμιώδης. Έτσι συμβαίνει και θα συμβαίνει με τον ΠΑΟΚ από δω και στο εξής και δεν είναι σχήμα λόγου. Όποιος αμφιβάλλει, μπορεί να ανατρέξει στις προαναγγελίες των φετινών αγώνων που ήταν must win, όπως ονομάζονται εις την Βαρβαρικήν.

Για μια στοιχειωδώς σοβαρή ομάδα, όλες οι αναμετρήσεις είναι must win, υπάρχουν ορισμένες όμως που δεν έχουν επιστροφή, χάνεις και τελειώνεις. Σε όλα τα παιγνίδια που παιζόταν κάτι περισσότερο από τρεις βαθμοί, ο ΠΑΟΚ ήταν ο ορισμός της ομάδας κι εννοείται πως στα υπόλοιπα δεν είχε άλλη εικόνα.
Απλώς είναι λογικό κάπου να την πατήσει, να μην του πάει το παιγνίδι, να ξυπνήσει στραβά το πρωί ή να χάσει κάπως την αυτοσυγκέντρωση του. Είναι ίδιον όλων των Ελληνικών ομάδων αυτό, κυρίως επειδή αντιλαμβάνονται την Ευρώπη ως συμπλήρωμα, προκρίνεται μια ομάδα στους ομίλους μιας διοργάνωσης κι εκεί τελειώνει η ζωή της. Λογικό μέχρι ενός βαθμού, άντε να περάσει από τους ομίλους, να προχωρήσει ένα γύρο, άντε δυο, παραπέρα δεν έχει.

Γνωρίζοντας εκ των προτέρων λοιπόν πως η πορεία έχει ημερομηνία λήξης, είναι αδύνατον να ανταποκριθεί εγκεφαλικά στις απαιτήσεις που είναι μάλιστα αυξημένες. Η κυρίαρχη σκέψη είναι «ας χάσουμε μ΄ένα τιμητικό σκορ κι ας κερδίσουμε τον Τύρναβο την Κυριακή, πάλι ήρωες θα είμαστε…». Όχι ότι τα παίρνουν στο χαβαλέ και στην πλάκα, αυτό μας έλειπε, οι ομάδες στην Ευρώπη είναι δυνατές ως επί το πλείστον και θα σε λιανίσουν.

Η ψυχολογία όμως είναι περίπου όπως αυτή με την οποία θα έρθει ο Παναιτωλικός στην Τούμπα, ή θα πάει η Λάρισα στο Καραΐσκάκη, «να προσπαθήσουμε για το καλύτερο δυνατό και τέλος». Θα το παλέψουν βέβαια, ακόμα και για να ανεβάσουν την ατομική αξία τους αφού μια καλή εμφάνιση μπορεί να τους εκτοξεύσει,  μέχρι εκεί όμως, δε θα σκέφτονται το ματς, ολημερίς κι ολονυχτίς, ούτε θα προσαρμόσουν κάθε λειτουργία τους, σε αυτό.

Θεωρητικά ο ΠΑΟΚ δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τον παραπάνω κανόνα, έχει ξεφύγει όμως από τα Ελληνικά δεδομένα. Η οργάνωση του ποδοσφαιρικού τμήματος και το μέταλλο της ομάδας που φτιάχνει ο Λουτσέσκου, υπερβαίνουν κατά πολύ τα ποδοσφαιρικά στάτους της χώρας, κάτι που επαναλαμβάνω από το καλοκαίρι.

Ακόμα είμαστε στην αρχή βεβαίως και σίγουρα δεν είναι τόσο απλό, για μια ομάδα που στην καθημερινότητά της αναπνέει τον αέρα της μιζέριας του Ελληνικού πρωταθλήματος, όπου το βασικό ζητούμενο για κάθε σύλλογο είναι να φτιάξει ομάδα με τα ψέματα και να βρει άκρη με τους πλαϊνούς.

Ο ΠΑΟΚ θέλει να παίξει ποδόσφαιρο κι η Ευρώπη αποτελεί την πιο ασφαλή διέξοδο. Η εγχώρια νοοτροπία σε καθηλώνει υποχρεωτικά, η αντίστοιχη του ΠΑΟΚ είναι πως προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, πρόκειται για ένα στοίχημα που δεν έχει όρια, ούτε ταβάνι.

Κατ΄αυτόν τον τρόπο, ισοσκελίζεται κι η έλλειψη σοβαρού αγωνιστικού κινήτρου που ανέφερα προηγουμένως, κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα από την καλοκαιρινή περιπέτεια στα προκριματικά.
Πρακτικά αν το σκεφτείς, για κάθε ομάδα που θα είχε να δώσει τρεις διπλούς αγώνες με αντιπάλους ανώτερους έως ανώτατους, η λογικότερη προσέγγιση θα ήταν, το κλασικό «που πας ρε Καραμήτρο».
Κι όμως, ο ΠΑΟΚ δεν το πάλεψε απλά, αλλά το έφτασε μέχρι τέλους και τα αποτελέσματα που πήρε είναι το λιγότερο.

Το σημαντικότερο είναι ο χαρακτήρας και η νοοτροπία που ανέδειξε, ούτε ταμπούρι έπαιξε, ούτε προσπάθησε να κλέψει κάποιο παιγνίδι, όπως θα έκανε κάθε φτωχός συγγενής. Ούτε αρκέστηκε στο «έπεσε ηρωικά μαχόμενος», επωδός που συντροφεύει τη φετινή πορεία του χαρτιού, που αντί για ανερχόμενη Ευρωπαϊκή δύναμη σύμφωνα με τον προπονητή της, κατέληξε να γίνει το αντίπαλο δέος της Κιμ Καρντάσιαν, χαρίζοντας οργασμούς στο φιλοθεάμων κοινό…

Ο ΠΑΟΚ μπήκε κι έπαιξε μπάλα, κοιτώντας τον αντίπαλο στα μάτια και όχι στην πλάτη, όπως το χαρτί που κόντρα σε ισχυρούς αντιπάλους, έμοιαζε με σάκο του μποξ. Ακόμα και με τη Μπενφίκα ή την Τσέλσι, προσπάθησε να παίξει το καλύτερο δυνατό, δεν είχε την εικόνα του κλασικού Έλληνα φουκαρά.
Η Βίντι δεν είναι κάτι της προκοπής, λόγω της συγκυρίας του αγώνα όμως, ο ΠΑΟΚ θα βγάλει κάτι από εκείνο που καθήλωσε τους πάντες το καλοκαίρι, αναγκάζοντας ακόμα κι εχθρούς, να υποκλιθούν.

Δε γράφω «πρέπει να, οφείλει, ελπίζουμε» και τέτοια σαλιάρικα, αυτά είναι για τους ανασφαλείς, που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Ο ΠΑΟΚ έχει, γι αυτό δεν πρέπει να τον φοβάσαι, αν είσαι οπαδός του. Μόνο αν είσαι, αντίπαλος του…

MUST READ

Ο κρυφός άσος στο… μανίκι του Μπαρτζώκα (vid)

ΥΓ. Παρακαλούνται, όσοι θελήσουν να σχολιάσουν, να το κάνουν πριν τον αγώνα. Όπως ακριβώς κάνω εγώ.
ΥΓ 1. Παρακαλείται επίσης ο Ιβάν Σαββίδης, να σηκώσει πλακάτ «εδώ είναι σουίτα», μην και τυχόν την ξαναπατήσει κάνας Μαμουζέλος…

Γράψτε το σχόλιο σας