Ο μάγος της φυλής των Μπέμπηδων

Σαν μάγος της φυλής, που εμφάνισε στο Παρίσι άγνωστα ξόρκια. Που πήρε μαζί του από το μουντό Μάντσεστερ μέχρι και τον… καιρό. Εκείνη την εκνευριστική βροχή που έκανε τη μπάλα να γλιστρήσει από την στιβαρή αγκαλιά του Μπουφόν στο 1-2. Την ίδια που δεν επέτρεψε στον Μπαμπέ να κρατήσει την ισορροπία του εκεί προς το φινάλε όταν του στρώθηκε πιάτο η ισοφάριση που θα έδινε στην Παρί εκείνο που άξιζε. Την πρόκριση.

Εκείνη που της άρπαξε, όχι το VAR και η εκτέλεση πέναλτι του Ράσφορντ στις καθυστερήσεις, αλλά ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ. Ο ευλογημένος γιος του Σερ Άλεξ που έτσι ξαφνικά μοιάζει να έχει και την ικανότητα αλλά και το «άστρο» για να ξυπνήσει έναν κοιμώμενο γίγαντα.

Φυσικά και δεν ήταν καλύτερη η Μάντσεστερ. Η βραδιά ήταν άντρες απέναντι σε παιδιά. Αλλά αυτό δεν έφτασε για να την κάνει «εορταστική» και ας ξεκινούσε από την ασφάλεια του 0-2 της πρώτης αναμέτρησης.

Φλύαροι οι γηπεδούχοι. Σχεδόν αυτοκαταστροφικοί αν το καλοσκεφτεί κανείς. Λες και δεν ήξεραν όλους εκείνους τους τρόπους με τους οποίους κατέβηκαν από το τρένο του Τσάμπιονς Λιγκ τα προηγούμενα χρόνια. Λες και δεν κατάλαβαν ότι απέναντι με αυτές τις σχεδόν ροζ φανέλες έπαιζαν κάποιοι που φορούσαν τον κόκκινο διάβολο στο στήθος.

Ας πρόσεχαν. Και μέχρι την επόμενη φορά ας κοιτάξουν να πληροφορηθούν περισσότερα για τον ΜακΤόμινι, τον Περέιρα, τον Νταλότ, τον Γκρίνγουντ και τον Τσονγκ. Εκείνους που τους έκλεισαν τα σύνορα.

Ο Σόλσκιερ είναι της εποχής που οι Μπέμπηδες δεν… ένιωθαν κανέναν. Πάνω σε αυτή τη λογική έστησε το σενάριο του απόψε. Χωρίς φόβο. Με σεβασμό στην διαφορά δυναμικότητας, με κατανόηση στις ελλείψεις, αλλά δίχως να μετατρέψει αυτή τη ρεβάνς σε εκπαιδευτική εκδρομή.

Παρουσίασε μια ομάδα που μπήκε δυνατά και πέτυχε τον τέλειο αιφνιδιασμό. Την ίδια ομάδα που άντεξε την αντίδραση της Παρί και που με λίγη τύχη κράτησε το ματς εκεί που το ήθελε. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν σεμινάριο. Ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε με το ρολόι. Η υπομονή που έδειξε πίσω από τη μπάλα. Δεν ρίσκαρε το παραμικρό. Δεν άνοιξε ποτέ τις γραμμές, ακόμη και όταν ο χρόνος πλέον πίεζε ασφυκτικά.

Ένιωθε απλά ότι αν κρατήσει το ματς στο 1-2 θα έβρισκε με έναν τρόπο μια ευκαιρία. Την βρήκε, από ένα σουτ απελπισίας του Ερέρα που χτύπησε στο χέρι του Κιμπεμπέ. Τύχη. Αλλά ποιος ξαφνικά είναι εκείνος που θα βαφτίσει το κλείσιμο του ματιού της μπάλας, σε ποινικό αδίκημα; Μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές της Ιστορίας συνέβη απόψε στο Παρίσι. Ποιος… άτυχος στα αλήθεια θα την κατάφερνε καλύτερα;

Στον απέναντι πάγκο ο Τούχελ θυμήθηκε τον Καβάνι στο 93΄. Μπερδεμένος και εκείνος στα μάγια του Σόλσκιερ. Αποδείχθηκε το τέλειο θύμα. Όταν είσαι καλύτερος δεν παριστάνεις τον ακροβάτη σε μια τέτοια ισορροπία. Γιατί καμιά φορά θα κοιτάξεις στο κενό και θα βουτήξεις να το πιάσεις.

MUST READ

Έξαλλοι στη Μακάμπι: «Λέει ψέματα ο Αταμάν»

ΥΓ. Ο Άγιαξ και η Τότεναμ. Η Πόρτο και αυτή η εκδοχή της Γιουνάιτεντ. Το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ μοιάζει ένα από εκείνα που συμβαίνουν μια φορά στα δέκα χρόνια. Που… σπάει αυγά, και ξαναμοιράζει την τράπουλα διαφορετικά. Καιρός ήταν…

Γράψτε το σχόλιο σας