Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Βγήκαν οι βάσεις και γέμισαν τα social media με… περήφανους γονείς, που έσπευσαν να ενημερώσουν τον ντουνιά για τα επιτεύγματα των παιδιών τους. Παλιότερα, προ facebook, τα έπαιρναν αγκαλιά, καλούσαν συγγενείς στο σπίτι, ή έβγαιναν έξω για φαγητό, το διασκέδαζαν βρε αδερφέ. Τώρα αρκεί μια ανάρτηση, για να δηλώσουν «περηφάνια», η οποία ανάρτηση συνοδεύεται με δακρύβρεχτα λόγια, που θα μπορούσαν να τα πουν ιδιωτικά, αλλά πάμε παρακάτω…

Το ότι σε μεγάλο βαθμό αυτοί οι γονικοί πανηγυρισμοί δεν έχουν να κάνουν με το παιδί, αλλά με το «θέλω» που εκείνοι δεν πέτυχαν, με τις ανεκπλήρωτες δικές τους επιθυμίες, με τη ζωή που πιστεύουν ότι θα ζήσουν μέσα από τα παιδιά τους, είναι θέμα προς συζήτηση και ανάλυση, αλλά θα το αφήσουμε για την ώρα πίσω. Άλλωστε, εμείς με μπάσκετ ασχολούμαστε.

Πόσο εύκολο είναι να παίζει κανείς μπάσκετ και να σπουδάζει ταυτόχρονα; Εξαιρετικά θα απαντούσα μονολεκτικά και μην σπεύσετε να παρουσιάσετε 1-2 παραδείγματα, που αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Για να πετύχει ένας αθλητής χρειάζεται διπλές προπονήσεις, στοχοπροσήλωση. Θέλει χρόνο…

Το ίδιο χρόνο, ίσως και περισσότερο, χρειάζεται ένα παιδί για να τελειώσει ένα λύκειο που δεν του προσφέρει τίποτα, να πάρει βαθμούς (ενίοτε και παπαγαλίζοντας), για να έχει ανοιχτό δρόμο για το πανεπιστήμιο. Κι όταν πλησιάζει η ώρα των τελικών εξετάσεων, πολλές ομάδες βλέπουν τα αντίστοιχα ηλικιακά τμήματα να αδειάζουν κι οι προπονήσεις γίνονται μετ’ εμποδίων.

Οι γονείς καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στο «θέλω» του παιδιού και το «πρέπει», ακόμα κι όταν δεν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Κι είναι μπερδεμένοι, καθώς καμία επιλογή δεν είναι ασφαλής. Το πτυχίο δεν συνεπάγεται επαγγελματική αποκατάσταση, στον αθλητισμό τα πάντα κινούνται σε μια λεπτή οριογραμμή.

Πολλοί από αυτούς που επιλέγουν να στρέψουν το παιδί στο μπάσκετ, φορτώνονται και μεταδίδουν άγχος, θεωρώντας πως το παιδί τους είναι κράμα Τζόρνταν και ΛεΜπρον, πιέζοντας τους προπονητές, κυρίως πιέζοντας το ίδιο το παιδί, που χάνει το παιχνίδι και βλέπει το μπάσκετ ως… δουλειά, την οποία γρήγορα σιχαίνεται.

Ομηρικοί καβγάδες, οικογενειακό σχίσμα, για το αν το παιδί πρέπει να διαβάσει ή να κάνει προπόνηση. Αυτά τα αδιέξοδα, πολλά θα σας είναι γνώριμα, δημιουργεί ένα σύστημα παιδείας, ανίκανο να απαντήσει στα σύγχρονα ερωτήματα. Δίχως μέριμνα για αθλητές (για εκείνους που δείχνουν ότι το έχουν), δίχως πρόταση, δίχως δυνατότητα σύνθεσης.

Το «μάθε παιδί μου γράμματα» μοιάζει τόσο παλιακό, αλλά παραμένει σταθερή αξία. Ακόμα κι αν έχει χάσει την αξία της και σε γνώση, και σε χρήματα. Αυτό μάθαμε, αυτό μεταδίδουμε. Πομποδέκτες, ανίκανοι να αποκωδικοποιήσουμε μηνύματα και να προσφέρουμε στα παιδιά μας ευκαιρίες να κάνουν αυτό που θέλουν.

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

Ο Γιάννης Γιοκαρίνης επίκαιρος όσο ποτέ: Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Γράψτε το σχόλιο σας