Ένα χαρισματικό παιδί σε μια υποκριτική κοινωνία

Ο Γιάννης Παπαστεφανάκης μπήκε στις καρδιές μας στον περσινό τελικό κυπέλλου του Βόλου και όποτε εμφανίζεται από τότε, ρίχνει ολοένα και πιο βαθιά θεμέλια. Είναι πάντα ωραίο να βλέπεις την πραγματικότητα μέσα από τα αθώα και απονήρευτα μάτια ενός παιδιού, ο συγκεκριμένος βέβαια έχει και χάρισμα.

Έβλεπα στο youtube συνέντευξη του σε περιφερειακό κανάλι, ο παρουσιαστής μιλούσε με τον κλασικό τυποποιημένο τρόπο λες και ήταν κουρδισμένος κι ο μικρός παρέδιδε μαθήματα ευφυΐας, σκέψης και έκφρασης.

• Διαβάστε επίσης: Ολυμπιακός: Η μεγάλη αλήθεια για την επίθεση της ομάδας του Μπαρτζώκα

Τα λόγια του στην πρόσφατη εκδήλωση για τα βραβεία ΠΣΑΠΠ «να μην φοβούνται οι φίλαθλοι να πάνε γήπεδο φορώντας τα χρώματα της ομάδας τους» προκάλεσαν αποθεωτικά σχόλια.
Αναρωτήθηκε κάποιος από όσους αναπαρήγαγαν τα λεγόμενα με τα παραδοσιακά μελιστάλαχτα σχόλια, αν η ουσία του προβλήματος είναι τελικά οι ομάδες, τα χρώματα, το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός;

Είναι απλό για μια κοινωνία να κάνει σημαία τα λόγια ενός χαρισματικού παιδιού, όταν μένει εκεί όμως χωρίς να εμβαθύνει, φανερώνει όλη την υποκρισία της.
Ας δεχτούμε ότι ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός ή ο ΠΑΟΚτσής με τον ΑΕΚτσή δεν μπορούνε να πάνε στο γήπεδο παρέα διότι είναι κωλόπαιδα, τσογλάνια και περιθωριακά όντα που το κράτος θα έπρεπε να χώσει φυλακή.

Ο Κασσελάκης θα μπορούσε να παραστεί σε Δημοτικό συμβούλιο του Βόλου, χωρίς να ακούσει…χοντράδες για τα γούστα του;

Ο Μπέος αντίστοιχα, θα μπορούσε να πάει σε συνεδρίαση κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και να αποχωρήσει χωρίς να φάει πέσιμο;

Μιλάμε για Δήμαρχο, αρχηγό και βουλευτές τώρα, όχι για οπαδούς-μιάσματα…

Θα ήταν άραγε εφικτό για τον Άδωνι να περάσει σε ακτίνα πέντε χιλιομέτρων από εκδήλωση του ΚΚΕ ή ο Κοτζιάς από αντίστοιχη εθνικιστικής παράταξης;

Θα μπορούσε έστω να πιεί καφέ ο Λιάγκας με την Καινούργιου και η Καινούργιου με την Σκορδά, χωρίς να μαλλιοτραβηχτούν;

Ακόμα και το κράτος που ανέφερα παραπάνω, τα ΜΑΤ αμολάει να ραντίζουν με δακρυγόνα για ψύλλου πήδημα.

Οι μισοί βλέπουμε με συμπάθεια κάποια από τα πρόσωπα που προανέφερα και αντιπαθούμε τους υπόλοιπους.

Σε περίπτωση που οι υπόλοιποι έτρωγαν φάπες ή έστω bullying, θα στήναμε ολονυχτία στα social.

Κι αμέσως μετά, θα αποθεώναμε τον Γιάννη Παπαστεφανάκη…

Η πραγματικότητα είναι πως ζούμε σε έναν κόσμο που θρέφει και θρέφεται από το μίσος.

Από συμφέρον, από συνήθεια, η ουσία δεν αλλάζει.

Ούτε ο Παλαιστίνιος μπορεί να περπατήσει δίπλα δίπλα με τον Ισραηλινό, ούτε ο Ουκρανός με τον Ρώσο, ούτε παλιότερα ο Τούρκος με τον Έλληνα ή ο Ινδιάνος με τον κοκκινομάγουλο εισβολέα.
Και μάλλον όχι ανεξήγητα.

Ανατρέχοντας στην παγκόσμια ιστορία, οι στιγμές που κάποιος δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα στον άλλον είναι αναρίθμητες, οι αντίθετες περιπτώσεις ελάχιστες κι αυτές προσχηματικές και με ημερομηνία λήξης.

Φτάνοντας στο σήμερα και στις πιο «εξελιγμένες» και «ανθρώπινες» κοινωνίες, διαπιστώνουμε πως όχι μόνο δεν έχει αλλάξει το παραμικρό, αλλά τα προσωπεία της βίας έχουν πολλαπλασιαστεί και μεταλλαχθεί επικίνδυνα.

Στα σχολεία, στις γειτονιές, στις οικογένειες, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στην μουσική, παντού τριγύρω μας προάγεται και εξυμνείται η βία.

Που ΔΕΝ υπάρχει βία λοιπόν, ώστε να εξοβελιστεί από την μπάλα και να ζήσουμε στο ιδεώδες περιβάλλον του John Lennon τραγουδώντας αγκαλιασμένοι το Imagine, αντί για συνθήματα για μανάδες Τούρκους, Βούλγαρους και νεκρούς;

Μακάρι να περπατούσε μαζί ο πράσινος κι ο κόκκινος, είναι ανέφικτο όμως και γι αυτό δεν ευθύνονται ούτε οι πράσινοι και οι κόκκινοι, ούτε το άθλημα.

Αν κάνεις σημαία το μακάρι, θα μείνεις εκεί. Αν θελήσεις να ασχοληθείς με τους λόγους που το καθιστούν ανέφικτο, ίσως κάποια στιγμή γίνει εφικτό.

Ο Γιάννης Παπαστεφανάκης είναι η όαση σε μια σάπια και Φαρισαϊκή κυρίως κοινωνία, που αντί να προβληματιστεί έστω και να κάνει την αυτοκριτική της ερμηνεύοντας τα λεγόμενα του, τα αναμασά τυφλά και υποκριτικά λες και αφορούν εξωγήινους…

Δεν είναι τόσο κακό να είσαι σάπιος, γιατί αν έχεις επίγνωση της σαπίλας σου μπορεί να απαλλαγείς από αυτήν.

MUST READ

«Μίλησε» πρώτος και τελευταίος (2-2)

Κάκιστο είναι να είσαι σάπιος και να προσποιείσαι πως λάμπεις, οικειοποιούμενος τα λόγια ενός χαρισματικού παιδιού, που σε τελική σε φωτογραφίζουν…