Rocket science Part1 (vids)

Οι Houston Rockets χρειάστηκαν τελικά πέντε παιχνίδια για να ξεμπερδέψουν με τους μαχητικούς Utah Jazz και πλέον, έχουν στη διάθεση τους ορισμένες επιπλέον ημέρες ξεκούρασης για να προετοιμαστούν κατάλληλα για την επικείμενη μονομαχία του δευτέρου γύρου.

Ο επόμενος αντίπαλος τους θα είναι λογικά οι πρωταθλητές Golden State Warriors, σε μια επανάληψη των περσινών φοβερών τελικών της Δυτικής περιφέρειας. Μέχρι τότε βέβαια, μεσολαβεί αρκετός καιρός. Κατά συνέπεια μας δίνεται νομίζω μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, να μελετήσουμε αναλυτικά τα σημεία μετασχηματισμού της επίθεση των Rockets, ώστε να αντιμετωπιστούν τα καινούρια τακτικά αμυντικά εμπόδια που συναντά διαρκώς στο διάβα της.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο οργανισμός του Houston επέλεξε να διαφοροποιήσει για ακόμα μια φορά την προσέγγιση του, σχετικά με τις μεθόδους επιθετικής ανάπτυξης που μεταχειρίζεται. Ο σπουδαίος Daryl Morey συνειδητοποίησε ότι τα συνεχή screens του εκάστοτε ψηλού στον James Harden, εμπεριέχουν ένα σημαντικό μειονέκτημα: παραχωρούν το δικαίωμα στον αντίπαλο να παγιδέψει τον Μούσια με δύο παίκτες στην περίμετρο, υποχρεώνοντας τον ουσιαστικά να πασάρει την μπάλα. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά επιζήμιο για τους Τεξανούς, καθώς αδυνατούσαν συστηματικά να εκμεταλλευτούν στο έπακρο το σπάνιο ταλέντο του αμερικανού super star. Για να εξαλείψει το συγκεκριμένο φαινόμενο, ο Morey αποφάσισε από κοινού με τον Mike D’ Antoni να περιορίσει αισθητά τον αριθμό των screens, αφήνοντας ελεύθερο τον Harden να δημιουργεί ατομικά τις κατάλληλες προϋποθέσεις για λογαριασμό της ομάδας. Ούτως η άλλως η τρομερή ικανότητα του πρωταγωνιστή μας σε καταστάσεις απομόνωσης (isolation), καταδεικνύει την λογική συνάφεια της εν λόγω στρατηγικής.

Το σχέδιο δούλεψε στην εντέλεια. Ο Μούσιας συμπεριέλαβε το περίφημο step back τρίποντο στο ρεπερτόριο του, με την επίθεση των Rockets να πετάει για δεύτερη διαδοχική σεζόν κυριολεκτικά φωτιές. Ο σύλλογος σκοράρει 114,8 πόντους ανά 100 κατοχές, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας. Η απόσταση που τους χωρίζει από την κορυφή και τους Golden State Warriors, είναι μόλις 0,1 πόντοι – πιο οριακά δηλαδή, δεν γίνεται. Με δύο λόγια η heavy pick n roll offense των προηγούμενων ετών, μετατράπηκε σε μια heavy isolation offense με αιχμή του δόρατος τον περσινό MVP του ΝΒΑ.

Η ιδέα των Milwaukee Bucks

Η πρώτη μεγάλη πρόκληση, ανέκυψε στις αναμετρήσεις κόντρα στους Milwaukee Bucks. Όπως έχουμε συζητήσει ξανά στο παρελθόν τα Ελάφια εφάρμοσαν ένα ειδικό αμυντικό, που στόχευε κατευθείαν στην ατμομηχανή της επίθεσης των Ρουκετών.

Ο προσωπικός αμυντικός του αριστερόχειρα Harden παραμένει διαρκώς κολλημένος στο αριστερό μέρος του σώματος του, με σκοπό να του απαγορεύσει το step back τρίποντο που συνήθως εκτελείται προς την ίδια κατεύθυνση και να τον αναγκάσει να εφορμήσει, χρησιμοποιώντας το αδύναμο δεξί του χέρι. Παρατηρείστε στο παραπάνω βίντεο, ότι οι Bledsoe/Hill του «δείχνουν» προκλητικά τον δεξί διάδρομο. Άπαξ λοιπόν και πλησιάσει προς τη ρακέτα, ο Center περιστρέφεται και αναλαμβάνει να του σκεπάσει το καλάθι. Η τακτική βασίζεται σε δύο υποθέσεις από την πλευρά της άμυνας.

Ο Harden είτε θα τρακάρει επάνω στον ψηλό

O Harden θα συμβιβαστεί με το floater, μια προσπάθεια στην οποία τα ποσοστά του είναι εμφανώς πεσμένα.

Εκ του αποτελέσματος, η εφαρμογή της ιδέας κρίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένη.

One step forward – η απάντηση των Houston Rockets.

Από εκεί και πέρα η εξέλιξη της συγκεκριμένης ιστορίας, προσωπικά μου θυμίζει την στατιστική μέθοδο «one step forward ». Σε κάθε επανάληψη του πειράματος προσθέτουμε ακόμα έναν παράγοντας και στη συνέχεια, εκτιμούμε τον βαθμό στο οποίο το μαθηματικό μας μοντέλο ερμηνεύει το φαινόμενο που μας απασχολεί. Η αντίδραση των Ρουκετών, εκφράστηκε μέσα από τη μεταβολή στη αγωνιστική συμπεριφορά του Clint Capela. Εφόσον η άμυνα χρησιμοποιεί δύο μπασκετμπολίστες για να μαρκάρει τον Harden, τότε στη θεωρία η επίθεση διατηρεί αριθμητικό πλεονέκτημα – κάποιος παραμένει ελεύθερος. Ο D’ Antoni λοιπόν τοποθέτησε τον Capela στο λεγόμενο « dunker’s spot», αναθέτοντας του ως μοναδική αποστολή να καρφώνει τις δυνητικές λόμπες του Μούσια.

Το ρήγμα στα μετόπισθεν προκύπτει από την δέσμευση του ψηλού να αναχαιτίσει τον πρωταγωνιστή μας.

Όπως αντιλαμβάνεστε, η υπόθεση έχει ακόμη πολύ «ψωμί». Άλλωστε η ομορφιά του μπάσκετ είναι πως για κάθε κίνηση του αντιπάλου, υπάρχει πάντοτε το αντίστοιχο αντίδοτο. Στο δεύτερο μέρος του κειμένου θα εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι Utah Jazz κατόρθωσαν να περιορίσουν την εναέρια δράση του Ελβετού, καθώς και τις καινούριες προσαρμογές των Houston Rockets.

MUST READ

Μέγας Θρύλος «πάτησε» την Φερεντσβάρος κι έφυγε για τελικό (39-32)

Γράψτε το σχόλιο σας