Η Ευρωλίγκα είναι το μπάσκετ που μας αρέσει

Όσοι αγαπούν το μπάσκετ απόλαυσαν την πρώτη μέρα της γιορτής του φάιναλ φορ. Δύο αγώνες, οι οποίοι κρίθηκαν στο σουτ, δύο ομάδες που πέρασαν στον τελικό αλλά με την ίδια ευκολία θα μπορούσαν να παίξουν στον άχαρο τελικό της παρηγοριάς, δύο ομάδες που έχασαν αλλά δεν ηττήθηκαν. Η Ευρωλίγκα στα καλύτερά της…

Έβλεπες την Εφές να σαρώνει την ΤΣΣΚΑ κι έλεγες βρήκα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Όταν ξεκίνησε η… κατηφόρα, οι Ρώσοι θύμισαν τον Ολυμπιακό, όταν βρίσκονταν απέναντί τους, μόνο που στο τέλος της ημέρας δεν υπήρξε κάποιος να ντυθεί Πρίντεζης ή Σπανούλης κι έτσι ο Αταμάν, που είδε όλη την καριέρα του να περνά μπροστά από τα μάτια του στην τελευταία επίθεση του Κλάιμπερν, θα διεκδικήσει το πρώτο του δαχτυλίδι.

Μπαρτσελόνα και Αρμάνι έδωσαν μοναδική παράσταση κι οι λεπτομέρειες ήταν με την πλευρά των «μπλαουγκράνα». Αν, πάντως, δεν παίξει στον τελικό ο Καλάθης, θα έχουν ντεζαβαντάζ απέναντι στους Τούρκους, παρότι διαθέτουν πιο βαριά φανέλα.

Ο αθλητισμός και ειδικά το μπάσκετ προσφέρουν χαρμολύπη. Βλέπεις από τη μια τους ημιτελικούς και λες «πόσο τυχερός είμαι, που ασχολούμαι με αυτό το σπορ». Από την άλλη σκέφτεσαι «τι σχέση έχουν αυτοί με μας;». Κι εξηγώ, για να μην παρεξηγηθώ: Το τελευταίο πρόβλημα είναι ότι πλέον οι δύο «αιώνιοι» απέχουν ποιοτικά, δεν έπεισαν καμία στιγμή στη χρονιά ότι θα μπορούσαν να βρίσκονται εκεί και να είναι ανταγωνιστικοί. Αυτό δεν σημαίνει κάτι, γιατί (για παράδειγμα) οι Ιταλοί είχαν λιώσει καμιά 10αριά καναπέδες, μέχρι να βρεθούν σε φάιναλ φορ.

Η λύπη προκύπτει από τη διαφορά στη νοοτροπία. Η Ευρωλίγκα ουδέποτε επένδυσε στο να ευνοηθεί ή να αδικηθεί μια ομάδα. Όποιος πάει στο φάιναλ φορ μπορεί να το πάρει κι αυτό έχει πολλάκις αποδειχθεί. Κανείς δεν ασχολείται με τους διαιτητές, γιατί απλά είναι οι καλύτεροι, μηδενική τοξικότητα, το μπάσκετ είναι πάνω απ’ όλους κι απ’ όλα.

Αν θυμόσαστε κάτι ανάλογο στο εσωτερικό μας να το προσέξετε. Κι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα, όχι η βασική διαφορά. Το μπάσκετ πρέπει να είναι πάνω απ’ όλους κι απ’ όλα, για να έχει αξία, για να ασχολείται ο κόσμος μαζί του. Γιατί μπορεί να ασχολείται και με διαφορετικό τρόπο, να προσελκύει τους οπαδούς της νίκης κι όχι τους φιλάθλους, αλλά αυτό είναι θνησιγενές, είναι εξ αρχής λανθασμένη διαδικασία, που δεν μπορεί να οδηγήσει σε σωστό αποτέλεσμα.

MUST READ

Ο κρυφός άσος στο… μανίκι του Μπαρτζώκα (vid)

Στον τελικό, για να επιστρέψουμε στο φάιναλ φορ, πιστεύω ότι η Εφές έχει ένα μικρό προβάδισμα. Αφενός γιατί υπάρχει ο τραυματισμός του Νικ, αφετέρου γιατί δεν μπορεί να κάνει δεύτερο τόσο κακό παιχνίδι ο Λάρκιν, που νιώθει πως κάτι χρωστάει στην ομάδα και στον εαυτό του. Κυρίως, όμως, πιστεύω ότι το μπάσκετ θα κερδίσει φιλάθλους, κάτι που εδώ και πολλά χρόνια (ανεξαρτήτως νικητή) έχω πάψει να νιώθω για το πρωτάθλημά μας.

Γράψτε το σχόλιο σας