Ο Κουρμπέλης στη θέση του Καλάθη…

Ανατριχίλα, ρίγος, δέος, νοσταλγία. Κι όχι μόνο. Προφανώς τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν σε όσους βρέθηκαν στο κλειστό του ΟΑΚΑ για το τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» είναι πολλά.

Με την παρουσία τους τίμησαν τον μεγαλύτερο παράγοντα που πέρασε από τον Παναθηναϊκό. Και τον ποδοσφαιρικό και τον Ερασιτέχνη για όσους νέους δεν γνωρίζουν. Δεν ήταν μόνο η ΚΑΕ στην οποία πρόσφερε. Απλώς στο μπάσκετ μεγαλούργησε. Με τον αδερφό του Θανάση έφτιαξαν μία αυτοκρατορία και ο Δημήτρης πασχίζει σε αντίξοες συνθήκες (κρίση, ελάχιστα έσοδα από την Ευρώπη, κόντρα σε ομάδες που ξοδεύουν αλόγιστα) να κρατήσει ψηλά το λάβαρο. Με το πείσμα και την επιμονή που τον διακρίνει είναι θέμα χρόνου να βρεθεί ξανά στην κορυφή της Ευρώπης.

Η οικογένεια Γιαννακόπουλου πέτυχε κάτι που δεν μπορεί να μετρηθεί. Το τμήμα μπάσκετ ήταν και παραμένει Κολοσσός. Είναι στα χείλη οποιουδήποτε Ευρωπαίου φιλάθλου στο μπάσκετ. Διότι πολύ απλά έχουν πετύχει να γεννούν συναισθήματα. Αυτό που τονίσαμε και στην αρχή του κειμένου. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός σέβεται το άθλημα και την ιστορία του συλλόγου. Κάνει τους οπαδούς του και τους ουδέτερους να υποκλίνονται. Ανεξάρτητα αν φτάσει στην κατάκτηση ενός τροπαίου ή όχι. Για παράδειγμα, μπορεί να μην έφτασε στο Final 4, αλλά ποιος ξεχνάει τον κόσμο να κρέμεται σαν τσαμπιά από το ταβάνι του ΟΑΚΑ στο ματς με τη Μπαρτσελόνα; Ποιος ξεχνάει τις εκδηλώσεις για τους Αλβέρτη, Διαμαντίδη όταν αποχώρησαν;

Το να σταθείς σε έναν τίτλο είναι το πιο εύκολο. Ούτως ή άλλως μένει στη μνήμη η μεγάλη χαρά. Ορισμένες φορές, όμως, είναι εξίσου, αν όχι πιο σημαντικό να μένεις στη μνήμη γιατί ξεχωρίζεις. ΓΙΑΤΙ ΔΙΝΕΙΣ ΧΡΩΜΑ. Η εκδήλωση στη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου ήταν ακριβώς μία βραδιά μέρα που θα μείνει στη μνήμη. Το απίστευτο κορεό, οι πυρσοί, η αγνή αγάπη που ανάδυε από την καρδιά του καθενός για τον συγκεκριμένο παράγοντα και τον αδερφό του που συγκίνησε όταν πήρε το μικρόφωνο, όλα αυτά κάνουν το μπασκετικό τμήμα να ξεχωρίζει.

Επίτευγμα που δεν έχει το ποδόσφαιρο. Σαφώς και το μπάσκετ είναι μία σημαντικά πιο  «μικρή κοινωνία». Έχουμε δει εννέα κατακτήσεις Ευρωλίγκας και στην μπάλα μετράμε  έναν τελικό… Από ποιον άλλον; Τον Παναθηναϊκό. Το θέμα είναι να ξεκινήσει και πάλι ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός να σέβεται την ιστορία του. Ο Γιώργος Δώνης πρόσφατα δήλωσε ότι στα αποδυτήρια γίνονται μαθήματα ιστορίας. Το τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» είναι ένα αυτά.

Ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Ο Μακέντα, ο Μουνιέ, ο Ινσούα γνώριζαν σίγουρα τον Παναθηναϊκό. Ήξεραν ότι είναι ένα σημαντικό ευρωπαϊκό κλαμπ. Με συμμετοχές κι επιτυχίες στο Τσάμπιονς Λιγκ στο παρελθόν. Είναι σίγουρο, όμως, ότι γνώριζαν ακριβώς και τις επιτυχίες του τμήματος μπάσκετ. Ενδεχομένως να είχαν ακούσει εκεί που βρίσκονταν ότι ο Παναθηναϊκός πήρε την Ευρωλίγκα ή ότι έχει τόσες κατακτήσεις. Είναι διαφορετικό, όμως, να το βιώνεις. Να βλέπεις να ξετυλίγονται μπροστά σου όλες οι σελίδες της πράσινης ιστορίας. Και πόσο σημαντικό είναι για την ψυχοσύνθεση του οπαδού του «τριφυλλιού» η ομάδα μπάσκετ, τώρα ειδικά που το ποδόσφαιρο δεν είναι στο φόρτε του.

Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός σε κάθε περίπτωση οφείλει να αρχίσει να δίνει πάλι χρώμα. Να ξεχωρίζει. Τώρα με τα πιτσιρίκια κάνει μία μεγάλη προσπάθεια. Οι ουδέτεροι αναγνωρίζουν ότι κάτι ωραίο πάει να δημιουργηθεί. Χρειάζεται, βέβαια, διάρκεια. Το έχουμε επισημάνει πολλάκις. Δεν ξεχωρίζεις με 4-5 νίκες. Εκτός από τις νίκες, όμως, οφείλεις να ξεχωρίζεις για τη φιλοσοφία σου. Αυτό είναι που έχει πετύχει το μπάσκετ. Πόσες φορές έχει φτάσει στο σημείο ένας φίλος του Παναθηναϊκού να πει απογοητευμένος για το ποδόσφαιρο «αυτοί δεν είναι Παναθηναϊκοί, δεν λειτουργούν Παναθηναϊκά».

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

Θα ήθελα πάρα πολύ να γνωρίζω τι σκέφτονταν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ. Αν ζήλεψαν, αν ένιωσαν δέος, αν αφουγκράστηκαν την αγάπη του κόσμου για έναν σπουδαίο παράγοντα κι ό,τι δημιουργήθηκε επί ημερών του. Ζήλεια δεν νομίζω ότι λέγεται. Σίγουρα, όμως, πιστεύω πως όλοι θα εύχονταν να είναι στη θέση των καλαθοσφαιριστών. Ο Κουρμπέλης στη θέση του Καλάθη, για παράδειγμα. Ο αρχηγός Κουρμπέλης και οι συμπαίκτες του σαφώς νιώθουν χαρούμενοι που ανήκουν σε ένα τεράστιο κλαμπ. Έχουν αρχίσει φέτος να εισπράττουν την εκτίμηση του κόσμου. Το θέμα είναι να αρχίσουν να νιώθουν κι ευλογημένοι… Εννοείται, ότι δεν υπάρχει κανείς διαχωρισμός. Ο Παναθηναϊκός οφείλει πλέον να είναι ενιαίος. Απλώς καταγράφουμε ότι το ένα τμήμα αποτελεί σημείο αναφοράς και το ποδόσφαιρο προσπαθεί να ξαναβρεί την χαμένη του αίγλη.

Γράψτε το σχόλιο σας