Όταν ένα κομμένο μάτι, μετρά λιγότερο από καρέκλες και μολότοφ

Λευτέρης Δούκας 20.03.2019-20:45

Όπως στην υπόθεση ζαρτινιέρας, η ΕΔΕ θα καταλήξει πως οι αστυνομικοί διαπίστωσαν πως ο άτυχος φίλαθλος ήταν ματιασμένος και ανέλαβαν δράση.

Η πιο σοκαριστική είδηση αναφορικά με τα Κυριακάτικα επεισόδια στο ΟΑΚΑ, ήταν ο σοβαρός τραυματισμός ενός φιλάθλου από επίθεση αστυνομικών, με αποτέλεσμα να χάσει την όρασή του. Όπως προκύπτει από τα ρεπορτάζ, o άτυχος άνθρωπος δεν είχε σχέση με τα επεισόδια, αρχικά χτυπήθηκαν κάποιοι από την παρέα του, την ώρα που ο ένας εξ’αυτών προσπαθούσε να βοηθήσει ΑμεΑ που είχε πέσει από αμαξίδιο. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, μετά τον ξυλοδαρμό του, οι γιατροί τον ενημέρωσαν πως το μάτι του έχει κοπεί στα δύο, γι αυτό και έχει επέλθει τύφλωση.

Ανατριχιαστικό μόνο που το διαβάζεις…

Η είδηση πέρασε σχεδόν στα ψιλά, χαμένη στον υπόλοιπο ρεπορταζιακό κατιμά, όπου περίοπτη θέση είχαν οι παραδοσιακές αμπελοφιλοσοφίες των δημοσιογκράφιτυ, κάθε φορά που καταγράφονται επεισόδια.

Αναλύσεις επί αναλύσεων, βαθυστόχαστες προσεγγίσεις γαρνιρισμένες με overdose λαϊκισμού, που όλα μαζί καταφέρνουν απλά να διογκώσουν τη διάμετρο μιας τρύπας στο νερό.

Εννοείται πως τα παραπάνω είναι προσαρμοσμένα στις προτιμήσεις και τα συμφέροντα του καθενός, το σαγόνι πχ, επιδίδεται στην παράθεση θεωρητικών αντιλήψεων περί βίας, από κάτι ειδικούς της κακιάς ώρας την ύπαρξη των οποίων γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Αν δεν ήταν ο Παναθηναϊκός, ή καλύτερα αν ο εργοδότης του δεν ήταν πρόεδρος της ομάδας, θα βαρούσε Γερμανικά νούμερα φέρνοντας στο φως της δημοσιότητας συγκλονιστικές αποκαλύψεις για το δολοφονικό νυχοκόπτη κρατούσε ένας από τους εισβολείς! Τώρα, πέρα βρέχει…

Το κλασικό μιντιακό ποίημα σε περιπτώσεις επεισοδίων, είναι «το ποδόσφαιρο πέθανε-σκότωσαν το ποδόσφαιρο», από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τις ίδιες φανφαροσαχλαμάρες διαβάζω. Βάζουν το ποδόσφαιρο σε φέρετρο μπας και πουλήσουν κάνα φύλλο ή κλικ και την επόμενη Κυριακή γράφουν και πάλι για το άθλημα, που είχαν θάψει μερικές ημέρες πριν.

Έχω αναφερθεί ουκ ολίγες φορές στην ανικανότητα της αστυνομίας και κυρίως, στη λογική των συλλήψεων. Μπουζουριάζουν όποιον βρεθεί στο διάβα τους, απλώς και μόνο για να δείξουν στην κοινή γνώμη πως υπάρχουν και κάνουν καλά τη δουλειά τους. Κι η τελευταία άλλωστε αυτό αναζητά, παραμύθι και ψευδαίσθηση πως συμβαίνει αυτό που θα ήθελε να συμβεί, για να πέσει ήσυχη για ύπνο. «Μόνο 7 οι συλληφθέντες στο ΟΑΚΑ » ήταν Δευτεριάτικοι τίτλοι σε πολλά ρεπορτάζ, λες και οι συλλήψεις πάνε με το κιλό, αν αντί για 7 μπαγλάρωναν 117, θα είναι καλύτερα. Το αν αυτοί οι 7 ή οι 1007 είναι υποκινητές πρωταίτιοι, πιτσιρικάδες που βρήκαν ευκαιρία να εκτονωθούν, ή ακόμα χειρότερα περαστικοί που έτυχε να βρίσκονται σε λάθος σημείο τη λάθος ώρα, ουδόλως απασχολεί, οπότε είναι όλοι ικανοποιημένοι.

Κι αύριο μεθαύριο που θα αφεθούν ελεύθεροι από το δικαστήριο λόγω έλλειψης τεκμηρίων, οι ίδιοι θα αναρωτιούνται πως θα πάει μπροστά η κοινωνία. Λες και το να δικάζουν τα δικαστήρια με όρους επικοινωνίας κι εκτόνωσης της κοινής γνώμης, συνιστά πρόοδο.

Το ίδιο συμβαίνει με τους ξυλοδαρμούς που εντάσσονται στο ίδιο πλαίσιο, βγάζουν τα γκλοπ, τους εκτοξευτήρες χημικών και αρχίζουν να πυροβολούν, λες και πρωταγωνιστούν σε γουέστερν.

Αδιάφορο αν λίγο πέρα από το τσούρμο με τους χουλιγκάνους βρίσκονται γονείς με παιδιά και τους πάρουν τα ντουμάνια, αδιάφορο αν το γκλοπ προσγειωθεί σε πλάτη, κεφάλι, ή βγάλει μάτι, κάποιου ανύποπτου, που απλώς πήγε στο γήπεδο να παρακολουθήσει έναν αγώνα.

Κατοικοεδρεύοντας επί σειρά ετών στην Τούμπα, εκεί που έχουν γίνει τα σοβαρότερα και περισσότερα, έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία κι εξειδίκευση επί του θέματος, δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ κάποια επεισόδια μπορούσαν να τερματιστούν εν τη γενέσει τους, γενικεύτηκαν εξ΄αιτίας της ανικανότητας των αστυνομικών. Κάποιες φορές μάλιστα ξεκίνησαν από αυτούς, επειδή έκριναν σκόπιμο να μπουκάρουν σε μια κερκίδα για να συλλάβουν κάποιον που πέταξε ένα μπουκάλι, με αποτέλεσμα να γίνει μακελειό. Πόσες φορές δεν έχουμε δει σε συνηθισμένα επεισόδια κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο και πάσης φύσεως διαδηλώσεων, αστυνομικούς να επιστρέφουν αντικείμενα που δέχονται, να παίζουν πετροπόλεμο, άλλοτε να βγάζουν όπλο, συμπεριφορές που μαρτυρούν έλλειψη ψυχραιμίας και στοιχειώδους εκπαίδευσης.

Δε μέμφομαι τους αστυνομικούς, αντιλαμβάνομαι το επικίνδυνο έως και βάρβαρο των υποχρεώσεων τους, δεν είναι εύκολο πράγμα να παίζεις κλέφτες κι αστυνόμους που παίζαμε μικροί, στα σοβαρά και με σοβαρούς κινδύνους για τη σωματική σου ακεραιότητα.

Ένας λόγος παραπάνω όμως για να απαιτείται σχέδιο και εξειδίκευση, η καταστολή επεισοδίων σε γήπεδα, δρόμους, δημόσιο περιβάλλον τέλος πάντων όπου κυκλοφορούν ανύποπτοι, άσχετοι και συχνά ανακατεύονται με τους «κακούς», δεν είναι απλή υπόθεση.

Κάποια στιγμή στην Τούμπα θυμάμαι, κάναμε χάζι τους αστυνομικούς που ήταν παρατεταγμένοι μπροστά στην κερκίδα, ο ένας κουβαλούσε μια κοιλιά λες και βρισκόταν ένα βήμα πριν το μαιευτήριο, ο άλλος χασμουριόταν, άλλος είχε μάπα σαν τον Γούντι τον τρυποκάρυδο, ο παραπέρα περπατούσε λες και είχε πλατυποδία, αναρωτιόμασταν λοιπόν ποιος θα βγάλει τη Λόλα από τη φωτιά, έτσι και γίνουν μανούρες.

Εννοείται κανένας, θ΄άρχιζαν να βαράνε στο ψαχνό, να ρίχνουν χημικά, να τρέχουν πότε από δω και πότε και από εκεί, χωρίς πλάνο και στόχευση, σαν τις ομάδες του Δώνη.

Βλέπεις στο εξωτερικό ρε παιδάκι μου, από τη γενική εικόνα και μόνο αστυνομία και δυνάμεις καταστολής δε σου αφήνουν περιθώριο να μην τους πάρεις σοβαρά, θηρία, γυμνασμένοι, και απολύτως προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο.

Εδώ είναι λες και μαζεύουν μερικούς περαστικούς και τους στέλνουν σε αποστολές αυτοκτονίας, οι μισοί είναι γραφιάδες, οι υπόλοιποι ψήνουν καφέδες στα ΑΤ, άλλοι κουβαλάνε ψώνια υπουργών και όποτε φτάνει η Κυριακή τους στέλνουν στα πεδία της μάχης, για να βγάλουν το εξτραδάκι…

Κάπως έτσι φτάνουμε σε γεγονότα όπως αυτά που ανέφερα, τα οποία περνάνε δεύτερη μοίρα, εκείνο που προέχει είναι πόσες συλλήψεις έγιναν, πόσες μολότοφ έπεσαν και πόσοι βαθμοί θα αφαιρεθούν από τον Παναθηναϊκό.

Πράγματα ανούσια κι ασήμαντα, ειδικά σε σχέση με το συμβάν που ανέφερα στην εισαγωγή.

Αναρωτιέμαι πραγματικά αν μερικές υλικές ζημιές και πόντοι στο βαθμολογικό πίνακα, έχουν μεγαλύτερη αξία από τη σοβαρή ζημιά που υπέστη ένας άνθρωπος.

Το ότι όπως εξυφαίνεται στην πράξη θεωρούνται πολύ πιο σπουδαία, αποτελεί το απόλυτο τεκμήριο κοινωνικής και κυρίως δημοσιογραφικής κατάπτωσης.

Την ίδια στιγμή, τα ρεπορτάζ για την ολοένα και αυξανόμενη ταυτοποίηση χουλιγκάνων συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, έρευνα για τις συνθήκες του σοβαρού τραυματισμού του φιλάθλου, ίσως ξεκινήσει, αφού χωνέψουμε το αρνί.

Κάνοντας μάλιστα έναν παραλληλισμό με την σχεδόν παρόμοια υπόθεση ζαρτινιέρας κάποτε στη Θεσσαλονίκη, το πιθανότερο είναι πως η ΕΔΕ θα καταλήξει πως οι αστυνομικοί διαπίστωσαν πως ο άτυχος φίλαθλος ήταν ματιασμένος και αποφάσισαν ν΄ αναλάβουν δράση.

Περιττό να τονίσω πως σε περίπτωση που ο άτυχος φίλος Παναθηναϊκού είχε υποστεί την ίδια ζημιά από εκτόξευση αντικειμένου αντιπάλου οπαδού, οι δημοσιογκράφιτυ θα είχαν πάθει παράκρουση κι ο Βασιλειάδης θα έκανε ολονυχτίες έξω από τα κανάλια, ώστε να καταστήσει σαφές πως η πολιτεία θα είναι αμείλικτη.

Ο δε Σαγόνιας θα έφτανε σε απανωτούς οργασμούς με την πάνω και κάτω γνάθο να συνουσιάζονται ασύστολα, την ώρα που αποκάλυπτε πως ο δράστης είναι ο Π. Γ του Β και της Ε, γεννηθείς το 19…και πως στο γήπεδο πήγε με τον ηλεκτρικό, κάνοντας ενδιάμεση στάση σε sex shop.

Τώρα που υπεύθυνος για τον βάναυσο τραυματισμό πολίτη είναι κάποιος που υποτίθεται πως είχε αποστολή να τον προστατεύσει, ποιεί την νήσσαν.