Ο οικουμενικός κ. Ινιέστα (pics, vids)

Απέμεναν δύο λεπτά για να συμπληρωθούν τα 90 του τελικού του Κυπέλλου Ισπανίας. Η Μπαρτσελόνα ήταν μπροστά στο σκορ με το επιβλητικό 5-0 επί της Σεβίλλης. Είχε σκοράρει κι εκείνος. Παρότι πάντα με φειδώ, στον τελικό ΤΟΥ, έπρεπε να βρει δίχτυα. Το έκανε στο 51ο λεπτό. Διαμορφώνοντας το 4-0 για τους Μπλαουγκράνα. Ο Μέσι τον αγκάλιασε. Σφιχτά, σαν να μην ήθελε να τον αφήσει να φύγει.Τον συνήθισε δίπλα του. Πάντα τον έψαχνε στο γήπεδο με το βλέμμα του. Το έχει εξομολογηθεί και ο ίδιος. «Στο γήπεδο μου αρέσει να είναι κοντά μου, ειδικά όταν το παιχνίδι δεν έχει πάει καλά, όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. Τότε του λέω: «Έλα πιο κοντά».

Μόλις η χρονιά ολοκληρωθεί, ο Μέσι ίσως συνεχίσει από συνήθεια, από ανάγκη, να τον αναζητά στο χορτάρι. Όμως εκείνος δεν θα φορά πια την μπλαουγκράνα φανέλα. Μετά από 22 ολόκληρα χρόνια από την στιγμή που την έβαλε για πρώτη φορά. Δεκαοκτώ, μετά την πρώτη τους συνάντηση, ο Αντρές Ινιέστα θα αποχωρήσει από την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. (Όπως ανακοίνωσε κι επίσημα το μεσημέρι της Παρασκευής, 27/04). Το κενό θα είναι δυσθεώρητο…

Στον τελικό του Copa del Rey, μόλις έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Σόρια όλοι κατάλαβαν, κι ας μην το είχε ανακοινώσει ακόμα επίσημα. Στο 89ο λεπτό άφησε τη θέση του στον Ντένις Σουάρεθ. Έβγαλε το περιβραχιόνιο, το πέρασε στο μπράτσο του Μέσι και πήρε το δρόμο προς τον πάγκο. Περπάτησε αργά. Ποτέ άλλοτε δεν του φάνηκε τόσο μεγάλη η διαδρομή από το χορτάρι μέχρι τον πάγκο. Θα ευχόταν όμως να μην τελείωνε ποτέ.

Με δυσκολία κατάπινε και τα μάτια του είχαν κοκκινίσει. Οι συμπαίκτες του τον αγκάλιασαν. Το Wanda Metropolitano είχε πλημμυρίσει από ιαχές. Όλοι, Καταλανοί και Σεβιγιάνοι. Όσοι παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις τους και εκείνοι ακόμα ψιθύρισαν το όνομά του ρυθμικά. Κάθισε στον πάγκο. Οι κάμερες τον ακολουθούσαν, μα εκείνος ποτέ δεν τις συμπάθησε. Αν μπορούσε να χαθεί εκεί, στην ηρεμία του πάγκου, σίγουρα θα το επέλεγε. Σηκώθηκε πάλι για να κρατήσει στα χέρια του το Κύπελλο. Το 34ο τρόπαιο της καριέρας του.

Ήταν Σεπτέμβρης του 1996 όταν έφτασε στη Μασία. Ήταν η χειρότερη ημέρα της ζωής του. Δεν σταμάτησε να κλαίει λεπτό. Δεν έφαγε, δεν κοιμήθηκε. Ένιωσε μόνος. Ήταν μόλις 12 χρονών. Ο πατέρας του Ζοσέ Αντόνιο και ο παππούς του, σχεδίαζαν να πάνε να τον πάρουν. Η μητέρα του Μαρί τους απέτρεψε, «Αφήστε τον να προσπαθήσει!». Ο Βίκτορ Βαλντές είχε πει: «Η καριέρα του είναι σφυρηλατημένη μέσα από σιωπηλά δάκρυα»

Ήταν 29 Οκτωβρίου του 2002, ο Λουίς Φαν Χάαλ τον έριξε στη «μάχη». Έκανε το ντεμπούτο του με τη μεγάλη ομάδα, σε έναν αγώνα κόντρα στην Κλαμπ Μπριζ. Του πήρε μερικά χρόνια για να βρει θέση στη βασική ενδεκάδα των Καταλανών. Ποτέ του δεν γκρίνιαξε. Πράος και υπομονετικός. Μια πραγματικά ήρεμη δύναμη που όταν έμπαινε μέσα στο γήπεδο άλλαζε τα πάντα. Η κεντρική αρτηρία της Μπαρτσελόνα. «Το πρόσωπο που πραγματικά με «σκότωσε» ήταν ο Αντρές. Όταν μπαίνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο όλα αλλάζουν», είναι τα λόγια του Τιερί Ανρί αναφερόμενος στον τελικό του Champions League το 2006. Τότε ο Αντρεσίτο είχε μπει στο 46ο λεπτό του αγώνα.

Ήταν 6 Μαΐου του 2009 όταν σκόραρε στο Στάμφορντ Μπριτζ του Λονδίνου, στην εκπνοή του αγώνα. Χάρη σε αυτό το γκολ η Μπάρτσα απέκλεισε την Τσέλσι και προκρίθηκε στον τελικό του Champions League διεκδικώντας το τρεμπλ, στην πρώτη σεζόν του Πεπ Γκουαρδιόλα ως προπονητή. Στον τελικό της διοργάνωσης εκείνης της χρονιάς, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον είχε πει: «Ο Γκουαρδιόλα και ο Ινιέστα συνθέτουν την Μπαρτσελόνα, παρά οι φορ της. Είναι ο τρόπος που σκέφτονται αυτοί οι δύο!».

Ήταν 11 Ιουλίου του 2010, ήταν ο τελικός του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, μεταξύ Ισπανίας και Ολλανδίας. Όταν μόλις τέσσερα λεπτά πριν από το φινάλε, ο Ινιέστα πήρε την μπάλα μέσα από την περιοχή και πλήγωσε τον Στεκέλενμπουργκ φέρνοντας την κούπα στους Φούριας Ρόχας.

Συγκεκριμένα ήταν το 116ο λεπτό του τελικού. Σκόραρε, κι έβγαλε τη φανέλα του για να αποκαλυφθεί ένα μπλουζάκι στο οποίο έγραφε: «Ντάνι Χάρκε, πάντα μαζί μας». Ήταν ο φόρος τιμής του στον αρχηγό της Εσπανιόλ, τον φίλο του, που είχε φύγει από τη ζωή το 2009 από ανακοπή καρδιάς. Η σύζυγος του Χάρκε, Τζέσικα, έβλεπε το παιχνίδι από την τηλεόραση. Ο πρώτος αγώνα που κατάφερε να δει μετά τον χαμό του Ντάνι. «Δευτερόλεπτα πριν το γκολ, το ήξερα ότι θα μπει. Άρχισα να κλαίω πριν σκοράρεις», είπε στον Ινιέστα.

«Άκουσα την σιωπή. Σταμάτησαν τα πάντα. Είναι δύσκολο να ακούσεις την σιωπή, αλλά εκείνη την στιγμή, εγώ άκουσα την σιωπή και ήξερα ότι εκείνη η μπάλα πήγαινε μέσα. Θα δω τις εικόνες σε δέκα χρόνια και θα συγκινηθώ», δήλωνε ο ίδιος.

Ήταν το 2011, όταν οι Καταλανοί επικρατούσαν ξανά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (όπως το 2009) στον τελικό του Champions League στο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου. Τότε που μαζί με τους Τσάβι και Μπουσκέτς συνέθεταν το απόλυτο, το αψεγάδιαστο κέντρο. Ήταν το 2015 όταν το Σαντιάγο Μπερναμπέου σηκώθηκε στο πόδι για να τον χειροκροτήσει σηκώνοντας στις πλάτες του το βαρύ 4-0.

Και είναι κι άλλες πόσες στιγμές που φέρουν την υπογραφή του. Όλες αυτές που κάνουν το αντίο τόσο δύσκολο. Για όλους. Δεν υπάρχει ΈΝΑΣ άνθρωπος που να αγαπάει το ποδόσφαιρο, που να μην ένιωσε πως χάνει κάτι δικό του, όταν ανακοίνωσε κι επίσημα ότι φεύγει από την Μπαρτσελόνα. Ο Αντρεσίτο χαρακτηρίζεται από μια απροσδιόριστη οικουμενικότητα. Είναι το πρόσωπό του. Καθάριο και ήρεμο. Είναι τα μάτια του διαυγή και αληθινά. Είναι τόσο απλός. Προσιτός. Δεν είναι σταρ, δεν θέλησε ποτέ να γίνει. «Αυτό που έκανα στο 12, συνεχίζω να κάνω και τώρα», δηλώνει, μετά από 22 χρόνια καριέρας και τέσσερα Champions League, οκτώ πρωταθλήματα Ισπανίας, τέσσερα Κύπελλα, πέντε Σούπερ Καπ, μετά από ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, δύο ευρωπαϊκά, συνολικά πάνω από 30 τρόπαια!

https://twitter.com/Squawka/status/989837376183832576

Κι αυτό είναι που τον κάνει ξεχωριστό. Δεν είναι ο τρόπος που κινείται στη μεσαία γραμμή, ούτε ο τρόπος που δημιουργεί χώρο και… χρόνο στον ίδιο και τους συμπαίκτες του, αλλάζοντας τις ισορροπίες της αναμέτρησης. Δεν φταίει ο τρόπος που πρεσάρει, ο τρόπος που ντριμπλάρει, η ακρίβεια στην πάσα, το άψογο κοντρόλ του. Η απουσία του δεν θα κάνει τόσο θόρυβο επειδή είναι ένας εκ των κορυφαίων χαφ που πέρασαν από το ποδόσφαιρο.Η φυγή του δεν θα κάνει τόσο κρότο ούτε γιατί ο μοναδικός άνθρωπος με τον οποίο η σύγκριση είναι εφικτή, δηλαδή ο Τσάβι, έχει δηλώσει ότι: «είναι ένα φαινόμενο, μια δύναμη της φύσης, κανένας δεν μπορεί να παίξει όπως εκείνος, κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του».

Ο Αντρές Ινιέστα θα λείψει από τα ευρωπαϊκά γήπεδα γιατί τα δάκρυά του, στο αντίο του, ενώθηκαν με τα δικά μας. Θα λείψει γιατί κουβαλάει μαζί του μια μεθυστική απλότητα. Παίζει ποδόσφαιρο με τον πιο γήινο τρόπο, με μια ομορφιά που δεν συγκρίνεται ούτε με την πιο περίτεχνη ενέργεια, την πιο έξυπνη ντρίμπλα του μεγαλύτερου βιρτουόζου της μπάλας… Θα λείψει γιατί μπορεί να αγωνίστηκε με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, μα κάθε φίλαθλος πάνω στον πλανήτη τον ένιωθε δικό του.

Πεπ Γκουαρδιόλα: «Θέλω να τον ευχαριστήσω. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι προπονητές βοηθούν τους παίκτες, αλλά προσωπικά εμένα εκείνος με βοήθησε να καταλάβω το ποδόσφαιρο καλύτερα, απλά με το να τον κοιτάζω να παίζει. Ελπίζω να επιστρέψει στη Μπαρτσελόνα, να διδάξει τα νέα παιδιά ή τους επαγγελματίες παίκτες, αυτά που έκανε στο χορτάρι». O Καταλανός ήταν το είδωλό του…

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

https://www.youtube.com/watch?v=C_OaKYKUKWI

Γράψτε το σχόλιο σας