Η ομαδική… κωλοτούμπα για τον Καστρίτη με τον οποίο βλέπεις μπάσκετ

Ομολογώ ότι όταν η ΚΑΕ Άρης ανακοίνωσε την πρόσληψη του Γιάννη Καστρίτη στη θέση του Βαγγέλη Αγγέλου ένιωσα ένα… σφίξιμο. Όχι γιατί δεν πίστευα σαν προπονητή, αλλά διότι η παρούσα κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη για την ομάδα.

Ο Άρης βρισκόταν πολύ χαμηλά βαθμολογικά, ο κόσμος του είναι πάντα πολύ απαιτητικός (και καλά κάνει) και ο ερχομός ενός νεαρού τεχνικού χωρίς υψηλές παραστάσεις – τη δεδομένη στιγμή επαναλαμβάνω- έδειχνε να μην είναι ενδεδειγμένη επιλογή.

Προσωπικά επιθυμούσα τον ερχομό του Σούλη Μαρκόπουλου, ενός καταξιωμένου τεχνικού που είχε… φάει τη Basket League με το κουτάλι και οποίος στο παρελθόν είχε δουλέψει στους κίτρινους.

Τελικά η ΚΑΕ επέλεξε τον Καστρίτη και η αλήθεια είναι ότι εκτός από εμένα και οι περισσότεροι οπαδοί του Άρη έδειχναν τουλάχιστον επιφυλακτικοί με αυτή την κίνηση.

Όταν μάλιστα ήρθαν και οι δυο οδυνηρές ήττες με Χολαργό και Κύμη, η ανησυχία αυτή πήρε μορφή… φόβου για το που μπορεί να καταλήξει αυτό το αποκρουστικό «φλερτ» του Αυτοκράτορα με τις χαμηλές θέσεις.

Ολο αυτό το διάστημα ο Καστρίτης συνιστούσε ψυχραιμία και δήλωνε βέβαιος για ανάκαμψη. Οι περισσότεροι αναρωτιόμασταν «τι είδους ανάκαμψη μπορεί να επέλθει όταν το συγκεκριμένο ρόστερ οι περισσότεροι παίκτες έχουν… επιδερμική σχέση με το μπάσκετ;».

Τελικά εκείνος που είχε δίκιο ήταν ο 36χρονος προπονητής. Και μας οδήγησε σε μια ομαδική… κωλοτούμπα. Παιχνίδι με το παιχνίδι έφερε ηρεμία στην ομάδα, έφτιαξε ρόλους και βελτίωσε αισθητά την επιθετική αποτελεσματικότητα του Άρη. Στοιχεία που επί ημερών του ιδιόρρυθμου Αγγέλου δεν υπήρχαν και που το μόνο θετικό ήταν η αμυντική λειτουργία…

Πλέον Φλιώνης και Μποχωρίδης λειτουργούν καλύτερα τόσο ατομικά όσο και ομαδικά. Δεν μένουν με τη μπάλα στα χέρια, δεν… κουτουλάνε πάνω σε συμπαίκτες και αντιπάλους, ούτε η μπάλα τους μένει στα χέρια κάνοντας «σκοτωμένα» σουτ στο τέλος μιας επίθεσης. Παίζουν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αυτό έχει ευεργετική παρουσία τόσο στο προσωπικό τους σκοράρισμα, όσο και στην οργάνωση του παιχνιδιού της ομάδας. Κι αυτό είναι κάτι πολύ θετικό καθώς κανείς από τους δυο τους δεν είναι καθαρός άσος.

Επί Καστρίτη οι επιθέσεις του Άρη έχουν καλύτερη στρατηγική, η μπάλα κυκλοφορείται πιο ορθολογικά και επίσης περνάει με σωστότερο τρόπο στους ψηλούς. Ετσι ο ΜακΓκι, ο οποίος –κακά τα ψέματα είναι ένας από τους πιο άτεχνους σέντερ στην ιστορία της ομάδας- λαμβάνοντας τη μπάλα εκεί που πρέπει έχει εξελιχθεί σε ένα αξιόλογο «όπλο» μέσα στη ρακέτα.

Ο Αμερικανός διαθέτει κορμί επιπέδου… Ευρωλίγκας και αυτό ο Καστρίτης το έχει εκμεταλλευθεί κατάλληλα σε ένα πρωτάθλημα που λίγοι ψηλοί μπορούν να τον «ματσάρουν». Αν έβαζε και τις βολές…

Ακόμη και ο «αναιμικός» Κάιζερ έχει τα δικά του διαστήματα σε κάθε ματς στα οποία «λάμπει» παρότι οι μπασκετικές δυνατότητές του είναι μικρότερες ακόμη και από του ΜακΓκι.

Από κοντά και ο Χάρις ο οποίος με τον Καστρίτη δείχνει ανεβασμένος και παρά το… μπλαζέ στυλάκι διαθέτει αποτελεί πλέον με σωστό τρόπο τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της γραμμής ψηλών και της περιφέρειας των κίτρινων.

Ειδική αναφορά θέλω να κάνω και στον Βασίλη Τολιόπουλο. Στον νεαρό γκαρντ δίνεται μια τεράστια ευκαιρία προκειμένου να αναβαθμίσει την καριέρα του. Το να πετύχει στον Αρη, ακόμη και σε αυτόν τον προβληματικό Άρη είναι κάτι σπουδαίο.

Όπως έδειξε από τα πρώτα ματς είναι παίκτης με καλώς εννοούμενο θράσος που «δεν καταλαβαίνει» από πίεση, στοιχείο το οποίο δεν διαθέτουν πολλοί παίκτες από  αυτό το ρόστερ. Επιπλέον έδειξε ότι γουστάρει να παίζει για τον κόσμο και αγωνιζόμενος πλέον στο πιο μπασκετικό κοινό της Ελλάδας θα μπορέσει δείξει ακόμη περισσότερα. Θα πρέπει άμεσα η ΚΑΕ να του επεκτείνει το συμβόλαιο…

Με λίγα λόγια ο Γιάννης Καστρίτης δείχνει να κερδίζει το στοίχημα και να επιβεβαιώνει τις συστάσεις και τις περγαμηνές οι οποίες τον συνόδευαν από τους «ειδικούς» του μπάσκετ. Φυσικά και δεν θα πανηγυρίσει ο κόσμος του Αρη επειδή η ομάδα του κέρδισε το Ρέθυμνο ή το Λαύριο ή επειδή δυσκόλεψε τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ τρέχοντας το εντυπωσιακό 25-9 στο τρίτο δεκάλεπτο.

MUST READ

Ο κρυφός άσος στο… μανίκι του Μπαρτζώκα (vid)

Η σωτηρία ή το πλασάρισμα στα πλέι οφ δεν λένε τίποτα ούτε είναι στόχος. Απλά ο Καστρίτης δείχνει να αποτελεί κάτι αισιόδοξο για το εγγύς (ευελπιστώ) μέλλον της ομάδας, όταν ο Αυτοκράτορας θα μπορέσει (επιτέλους) να στοχεύσει ψηλότερα…

Γράψτε το σχόλιο σας