Εθνική Ελλάδος: Τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά

Η εθνική βρίσκεται στον Καναδά με μια 12άδα, στην οποία το ταλέντο δεν περισσεύει. Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να παρουσιάσει στο πρώτο της παιχνίδι για το προολυμπιακό τουρνουά μια εικόνα σύγχρονης ομάδας, απέναντι σε έναν ασύνδετο, αλλά σαφώς πιο ποιοτικό αντίπαλο. Υποστήριξε σε ικανοποιητικό βαθμό το γρήγορο τέμπο που απαιτεί ο Πιτίνο, έμεινε στη διεκδίκηση της νίκης πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, αλλά όταν η κατάσταση σοβάρεψε στερήθηκε λύσεων και επιλογών.

Με επιθέσεις στο τρανζίσιον στα πρώτα 7-10 δευτερόλεπτα, έπειτα κυρίως από early pick-n-roll, η ελληνική ομάδα κατάφερε να επιβάλει έναν ασυνήθιστα υψηλό ρυθμό στο πρώτο ημίχρονο. Το δίδυμο Καλάθη-Σλούκα δημιουργούσε ωραίες συνεργασίες με τους ψηλούς, η παρουσία παικτών με ικανότητα στο μακρινό σουτ βοηθούσε το spacing, τα ελεύθερα τρίποντα που προέκυπταν έβρισκαν ως επι το πλείστον στόχο (9/19) και η μόνιμη διάθεση για παιχνίδι σε πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα αιφνιδιασμό δεν συνοδευόταν από λάθη (μόλις τρία σε 20′). Κάπως έτσι, συγκροτήθηκε ένα ιδανικό επιθετικό σενάριο και παρά το γεγονός ότι τα αμυντικά προβλήματα δεν έλειπαν, το πρόσημο στην ανάπαυλα ήταν ξεκάθαρα θετικό.

Παίζοντας ένα μπάσκετ που (κακώς) δεν κυλάει στο αίμα της, η Ελλάδα κατάφερε να επιβάλλει στον Καναδά τον… δικό του ρυθμό. Εκμεταλλεύτηκε το μουδιασμένο ξεκίνημα των γηπεδούχων που έπαιζαν πρώτη φορά μαζί -καθώς η προετοιμασία τους περιλάμβανε μόνο προπονήσεις και κανέναν φιλικό- και εκτελώντας με μη ρεαλιστικό 42% από την περίμετρο σκόραρε 50 πόντους κι άφησε υποσχέσεις, που όμως, θα ήταν πολύ δύσκολο να… τηρήσει στη συνέχεια.

Στην επανάληψη, οι παίκτες του Καναδά απλώς αποφάσισαν να ασχοληθούν με το αμυντικό κομμάτι και αυτομάτως η πλάστιγγα έγειρε προς το μέρος τους. Πίεσαν την μπάλα, έγιναν επιθετικοί στις αλλαγές και ανάγκασαν την εθνική σε καταστάσεις απομόνωσης, στις οποίες δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Χωρίς παίκτη με post up δράση ή γενικότερα με προσωπική φάση (πλην Σλούκα), η εθνική άρχισε να εγκλωβίζεται επιθετικά, να κρατάει περισσότερο την μπάλα, να εκτελεί ανορθόδοξα στο τέλος του χρόνου και να υποπίπτει σε περισσότερα λάθη. Αμυντικά προσπάθησε να περιορίσει τα drive των αντιπάλων της με συνεχείς βοήθειες, όμως δεν κατάφερε και σπουδαία πράγματα. Ισως θα μπορούσε κατά διαστήματα να δοκιμαστεί και κάποια ζώνη, ώστε να μην εκτεθεί τόσο πολύ στο 1vs1 , αλλά η αλήθεια είναι ότι σε κάθε τακτική κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.

Καλάθης και Σλούκας έμοιαζαν απελπιστικά μόνοι στο οργανωτικό κομμάτι κι όταν έπρεπε να πάρουν ανάσες η ομάδα οδηγούνταν σε μετριότατες επιλογές. Μάλιστα, αμφότεροι έμειναν στο πάγκο στο ξεκίνημα του 4ου δεκαλέπτου, σε μια εντελώς ακατανόητη απόφαση, που προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά κι έβαλε οριστικά τον Καναδά στη θέση του οδηγού.

MUST READ

«Για αυτό ο Μπαρτζώκας δεν χρησιμοποίησε καθόλου τον Μόουζες Ράιτ»

Συμπερασματικά, όσο ο Καναδάς βρισκόταν σε λήθαργο και η ελληνική ομάδα σούταρε με υψηλά ποσοστά, το ματς έμοιαζε αμφίρροπο. Μόλις το σύνολο του Νερς αποφάσισε να ανεβάσει την άμυνα της αποτυπώθηκε στο παρκέ η διαφορά δυναμικότητας. Σε κάθε περίπτωση, το γρήγορο παιχνίδι, με την οικονομία ντρίμπλας και την εκτέλεση σε πρώτο χρόνο, ήταν μια καλή ιδέα, ευθυγραμμισμένη με το πνεύμα της εποχής. Βέβαια, για να εκσυγχρονιστεί το άθλημα στη χώρα μας ως σχολή και να ξεφύγει από την αναχρονιστική του φιλοσοφία, χρειάζεται πρώτα αντίληψη της αναγκαιότητας κι έπειτα κοινή γραμμή σε όλες τις ηλικίες.

Γράψτε το σχόλιο σας