Στη γιορτή της ουτοπίας

Ο Παναθηναϊκός έκανε αυτό που όλοι περιμέναμε, ο Ολυμπιακός ξόδεψε μάλλον φτηνά μια ήττα, που είναι διαχειρίσιμη ως προς τις επιπτώσεις της. Η κοινή βραδιά των δύο Ελλήνων πρεσβευτών στην Ευρωλίγκα είχε διαφορετικά αποτελέσματα, που όμως δεν διαφοροποίησαν την κατάσταση στον βαθμολογικό πίνακα. Ως εκ τούτου, παρότι το μπάσκετ είναι ομαδικό σπορ, δεν μπορούμε παρά να ασχοληθούμε με τον Βασίλη Σπανούλη.

Ο αρχηγός του Ολυμπιακού έγραψε ιστορία, περνώντας στην πρώτη θέση των κορυφαίων πασέρ της διοργάνωσης. Ο Σπανούλης ξεπέρασε (με την πάσα του στον Βαγγέλη Μάντζαρη) τον Δημήτρη Διαμαντίδη κι είναι πρώτος σε ασίστ στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Και αφού δεν μπορεί να απειληθεί από τον… δεύτερο, κι αφού θα συνεχίσει να αυξάνει το ρεκόρ του, δύσκολα θα βρεθεί παίκτης να τον ξεπεράσει. Τουλάχιστον στην επόμενη τριετία (και λίγο λέμε).

Παράλληλα ο Σπανούλης κυνηγά τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ώστε να ανεβεί στην κορυφή των σκόρερ, για να αποδειχθεί στην πράξη ότι είναι ένας από τους παίκτες που έχουμε την τύχη να βλέπουμε στα ελληνικά παρκέ, αλλά που δεν αντιλαμβανόμαστε (όπως συνέβη και με τον Διαμαντίδη) πόσο μας έχει ευλογήσει ο… θεός του μπάσκετ.

Οι Ισπανοί χειροκρότησαν τον Σπανούλη κι είναι μάλλον φτηνό να σημειώσουμε ότι δεν θα συνέβαινε το ίδιο στο «Νίκος Γκάλης», όπως δεν θα συνέβαινε κάτι αντίστοιχο με τον 3D στο ΣΕΦ. Για μια τόσο μικρή χώρα, με τόσο μέτριο μορφωτικό (αθλητικά) επίπεδο, η παρουσία αυτών των δύο (και όχι μόνο) μοιάζει με πολυτέλεια. Και πολυτέλεια την οποία δεν μπορούμε να αντιληφθούμε…

Στην παρέα ίσως να μπορούσε εύκολα να μπει ο Νικ Καλάθης, αν δεν μοίραζε την καριέρα του στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Κι αυτός, με τον τρόπο που αγωνίζεται, είναι ατραξιόν κι ιδιαίτερη περίπτωση, κι αυτός είναι ένας λόγος (όχι ο μόνος) για να πληρώσει κανείς εισιτήριο, ανεξαρτήτου οπαδικής θεώρησης.

MUST READ

Η Μεγάλη Πέμπτη του Ολυμπιακού: Οι σπουδαίες «μάχες» με Μπαρτσελόνα και Άστον Βίλα

Μοιάζει με τη «γιορτή της ουτοπίας», που τραγουδά το εξαιρετικό νεανικό συγκρότημα «social waste» κι είναι ζήτημα του καθενός από εμάς να απαντήσουμε στο ερώτημα «αν αλλάζει τούτος ο κόσμος». Οι τραγουδοποιοί επιμένουν «κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει», αλλά μάλλον δεν έχουν στον νου τους το μπάσκετ, την υποκουλτούρα της νίκης, που στερεί από πολλούς τη δυνατότητα να απολαύσουν αυτό που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους.

Γράψτε το σχόλιο σας