Εθνική Αγγλίας: O Πεπ και ο Κλοπ, ο Ντούντα και ο Ζοτς

Ας συμφωνήσουμε προκαταβολικά: Δεν φταίει μόνο ο server του ΑΝΤ1+ που –αναμενόμενα- δεν άντεξε το traffic (και τις… ευχές εκείνων που από την Κυριακή κατάλαβαν ότι φέτος θα δουν Μουντιάλ από την «κλειδαρότρυπά»). Είναι και όλα τα… «μεταφυσικά» που κουβαλά σε κάθε μεγάλη διοργάνωση η εθνική Αγγλίας. Μπάσιμο… six and the city το ιππικό του Γκάρεθ Σαουθγκέιτ και έπεσε «μαύρο» από τη συγκίνηση.

Παρά ταύτα τα πρώτα μαντάτα έφτασαν με ασφάλεια στον προορισμό τους. Μην ξεχάσετε απαραίτητα εκείνη την ομάδα που έχει πάντα χίλιους και έναν τρόπους για να μην τελειώνει τη δουλειά και έχει τέχνη στα δράματα. Θυμηθείτε όμως και την ομάδα που από το 2018 κυκλοφορεί και οπλοφορεί: Ημιτελικοί το 2018, τελικός στο Euro. Πιθανότατα έτοιμη για όλα.

Διαβάστε επίσης: Τι κάνεις ρε Ντόρσεϊ; – Μυθική εμφάνιση στην G-League (vids)

Ρίξτε επίσης μια ματιά στα διαβατήρια: Τζουντ Μπέλιγχαμ 19, Μπουκαγιό Σακά 21, Μέισον Μάουντ 23, Ντέκλαν Ράις 23, από τον πάγκο Φιλ Φόντεν 22 κλπ. Η νουβελ βαγκ πλάι στον κορμό του Χάρι Κέιν, του Ραχίμ Στέρλινγκ, του Χάρι Μαγκουάιρ που νομίζεις ότι είναι 40 αλλά είναι μόλις 29, του Τρίπιερ, του Σο, του Στόουνς κλπ

Πολεμική μηχανή με παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο, προσωπικότητα, ομοιογένεια, δεδομένη φόρμα από τη στιγμή που είναι Νοέμβρης. Μπορεί να πάρει αυτό, μπορεί το επόμενο, μπορεί κανένα. Το σίγουρο είναι όμως ότι η Αγγλία είναι πλέον σε μια εποχή που τη νιώθεις πραγματικά πολύ σημαντική. Μια μεγάλη εθνική ομάδα στο γήπεδο, όχι στην κερκίδα ή στο… μουσείο.

Εκείνη που εκπροσωπεί ένα ξεχωριστό ποδοσφαιρικό προϊόν: την Premier League. Το πρωτάθλημα που παραπάνω από εδώ και πολλά χρόνια εξελίσσεται υπό την αιγίδα των κορυφαίων τεχνικών team του κόσμου. Ο Πεπ, ο Κλοπ, ο Μουρίνιο, ο Βενγκέρ (πριν από όλους), ο Μπιέλσα, ο Αντσελότι, o Ράφα, ο Κόντε, ο Ποκετίνο, ο Έμερι, ο Τούχελ, ο Κόντε, ο Αρτέτα. Και τα επιτελεία τους. Και οι ιδέες τους. Και ο τρόπος δουλειάς τους. Και όλα εκείνα που σταγόνα-σταγόνα γέμισαν τη θάλασσα.

Το ζήσαμε με έναν τρόπο και εμείς, από τα 90s και πέρα για καμιά 20αριά σε φόντο πορτοκαλί. Τότε που δένοντας τα σκυλιά με τα λουκάνικα το ελληνικό μπάσκετ έγινε σημείο συνάντησης των καλύτερων προπονητών της Ευρώπης. Ο Ντούντα και ο Ζοτς δεν χρειάζονται συστάσεις. Ήρθε στα μέρη μας όμως και ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Ήταν εδώ και ο Γιόνας Καζλάουσκας, και ο Ντέιβιντ Μπλατ (του Άρη), και ο Πίνι Γκέρσον και άλλοι που άφησαν κληρονομία δίχως το όνομα τους να είναι τόσο μεγάλο (ποιος ξεχνά τον Βλάντο Τζούροβιτς, τον Ντούσαν Σάκοτα κλπ). Ήταν η Α1 η πιο δύσκολη «πίστα» της Ευρώπης.

Και έφεραν όλοι εκείνοι τις ιδέες τους, τη δουλειά τους. Τον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης. Και διεκδίκησαν τίτλους. Και όλοι τους έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που μεγάλωσαν δύο-τρεις σπουδαίες γενιές αθλητών. Ποιος ξέρει να μετρήσει με ασφάλεια πόσοι πέρασαν από τα χέρια του (άλλοτε διόσκουρου του Ντούντα) Μίλαν Μίνιτς;

Δεν φτιάχτηκε τυχαία αυτή η τεράστια βάση νέων Ελλήνων που έκαναν όλα τα βήματα ως την κορυφή έχοντας για χρόνια ολόκληρα την Εθνική ομάδα στην ελίτ. Οι μεγάλοι προπονητές άφησαν την κληρονομία τους.

Για παράδειγμα δεν υπήρξε πρωταθλητής Ευρώπης του 2005 που (αργά ή γρήγορα) να μην δούλεψε με Ντούντα ή Ζοτς. Ούτε ένας: Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Κακιούζης, Ζήσης, Φώτσης, Μπουρούσης, Ντικούδης, Βασιλόπουλος, Τσαρτσαρής, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Χατζηβρέτας. Η ομάδα που με την προσθήκη του Σχορτσιανίτη νίκησε έναν χρόνο μετά στη Σαϊτάμα τη dream team.

Και δεν υπήρξε Έλληνας προπονητής που να μην εμπνεύστηκε από τη δουλειά τους. Που να μην «κέρδισε» από την συναναστροφή μαζί τους, ακόμη και από τον γρίφο που έπρεπε να λύσουν καθήμενοι στον απέναντι πάγκο. Ο Μπαρτζώκας, ο Ιτούδης, ο Σφαιρόπουλος, ο Πεδουλάκης, ο Ζούρος και όλοι οι άλλοι. Έμαθαν ακόμη και οι παράγοντες. Σίγουρα και οι δημοσιογράφοι. Και οι φίλαθλοι. Έβλεπα προ ημερών ένα αφιέρωμα στον Ντίνο Ράτζα (Nova) και είπε ο Κροάτης σε δύο τρία διαφορετικά σημεία της συνέντευξης ότι «ο έλληνας ξέρει μπάσκετ, και δεν τον ξεγελάς»

Στο ίδιο δάσος φύτρωσε το δέντρο που κόψαμε εμείς κάποτε καρπούς, με εκείνο από το οποίο κόβουν πλέον και οι Άγγλοι. Μόνο που εκείνοι ξέρουν να το κάνουν σωστά: Το Σεν Τζορτζ κατασκευάστηκε από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας το 2012. Μισό αιώνα μετά το Κοβερτσιάνο των Ιταλών, 24 χρόνια μετά το Κλερφοντέν των Γάλλων και χρόνια μετά από το Θιουδάδ Ντελ Φουτμπόλ της Μαδρίτης. Κόστισε 127 εκατ ευρώ και έγινε η «βάση» του αγγλικού ποδοσφαίρου. «Δεν θέλω να περιμένετε θαύματα. Θα πρέπει να περιμένουμε τουλάχιστον μια δεκαετία» έλεγε τότε ο επικεφαλής του εγχειρήματος, Ντέιβιντ Σίπσανκς εξηγώντας τους τρεις μεγάλους στόχους: Την βελτίωση των Άγγλων προπονητών στα πρότυπα της ελίτ, την ανάδειξη ταλαντούχων ποδοσφαιριστών από νεαρή ηλικία προκειμένου να φτάσουν με ασφάλεια ως την εθνική ανδρών και βέβαια οι τίτλοι.

MUST READ

Η Μεγάλη Πέμπτη του Ολυμπιακού: Οι σπουδαίες «μάχες» με Μπαρτσελόνα και Άστον Βίλα

Από το 2014 η Αγγλία σαρώνει τους τίτλους σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο σε U-17, U-19, U-20. Από εκεί ξεπήδησε ο Σάουθγκέιτ, από εκεί και το μισό ρόστερ της ομάδας που βρίσκεται στο Κατάρ. Αυτό που συμβαίνει πλέον στο υψηλότερο επίπεδο δεν είναι παρά η συνέχεια όσων προηγήθηκαν…

Γράψτε το σχόλιο σας