Να μην κρίνει αγώνες η αστυνομία! Μόνο το Διαβαλκανικό...

Λευτέρης Δούκας 07.11.2018-20:05

Μετά το περιστατικό του -για- Όσκαρ, η θεία μου τρυπήθηκε από βελόνα και ψαχνόταν να βρει κρεβάτι στα επείγοντα του Μεμόριαλ.

Πριν από τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα, αναφερόμενος στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο φιλοξενούμενος, έγραψα πως επειδή έχουμε περάσει χειρότερα και σε μεγαλύτερη διάρκεια, κατανοώ την κατάστασή τους.

Επειδή η ερμηνεία του ρήματος «κατανοώ» είναι πολυδιάστατη, διευκρίνισα πως δε σημαίνει συμπάσχω, ούτε υπονόησα συμπάθεια, για λόγους που επίσης εξήγησα. Απλώς ως ομοιοπαθής, έστω και πρώην, καταλάβαινα τα συναισθήματα που νιώθουν, χωρίς προσπάθεια.

Αυτός ο σύντομος πρόλογος, θα ερμηνεύσει και την αντίστοιχη κατανόηση με την οποία διαβάζω τα άρθρα των φίλα προσκείμενων στον Ολυμπιακό ΜΜΕ και γραφίδων, μετά τη ζημιά που έπαθαν στην Πάτρα. Σε παιγνίδι της πλάκας, να κινδυνεύεις με αφαίρεση βαθμών, μη σου τύχει που λέμε…

Η υπερασπιστική γραμμή του γαύρου διεφάνη εξαρχής με επιθέσεις επικοινωνιακής φύσεως στην αστυνομία, σημείο που γεννά και την κατανόηση που προανέφερα, με τους απαραίτητους αστερίσκους.

Η αστυνομία είναι φορέας με αποδεδειγμένη αναξιοπιστία, σε όλους τους κλάδους το ίδιο συμβαίνει θα μου πεις, δεν έχουν όλοι όμως τον ίδιο ρόλο, εύρος κι εκτόπισμα.

Πάντα μπορείς να παλέψεις με τον οποιονδήποτε και να αποδείξεις τα ψεύδη του, έτσι και απέναντι σου είναι αστυνομικό όργανο, είσαι τελειωμένος.

Στα οχήματα της αστυνομίας, περιπολίες κλπ, ποτέ και κανένας αστυνομικός δεν είναι μόνος, πάντα είναι τουλάχιστον δυο κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με λόγους ασφαλείας, αλλά για να υπάρχει πάντα κάποιος μάρτυρας. Αν καταθέσει πως κάποιος πολίτης κλώτσησε, έβρισε ή χειροδίκησε κατά συναδέλφου του, η μαρτυρία του θεωρείται από το δικαστήριο πιο αξιόπιστη οποιουδήποτε άλλου. Ακόμα κι αν ο πολίτης που υποτίθεται πως επιτέθηκε, είναι κουτσός, μουγκός ή κουλός, μικρή σημασία έχει.

Αυτή η αστυνομία λοιπόν, μπορεί να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και να σε διαλύσει, καθώς αυτή η κόλλα μπορεί να βρίθει από ανακρίβειες και ψεύδη.

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την αξέχαστη «υπόθεση ζαρντινιέρα» δε μπορεί να υπάρξει, τότε που ασφαλίτες έπαιζαν ποδόσφαιρο με το κεφάλι ενός φουκαρά Κύπριου φοιτητή κι η επίσημη ενημέρωση μιλούσε για τραύματα από πτώση σε ζαρντινιέρα.

Αποτελεί το πειστικότερο τεκμήριο για τις μεθόδους και κυρίως, την αξιοπιστία της αστυνομίας. Το ακόμα πιο κωμικό είναι πως και μετά την διαρροή του βίντεο, αυτοί επέμεναν πως δεν τον σάπισαν στο ξύλο και τραυματίστηκε από την πτώση στη ζαρντινιέρα.

Αν αρχίσω να απαριθμώ τις περιπτώσεις που ο ΠΑΟΚ έπεσε θύμα της αστυνομικής αυθαιρεσίας και αναξιοπιστίας, θα χαθεί η μπάλα. Το 2011, παίξαμε κεκλεισμένων των θυρών αγώνα κυπέλλου, επειδή σε αγώνα πρωταθλήματος στο Βόλο, οι αστυνομικοί χωρίς αιτία πέταξαν δακρυγόνα έξω από το γήπεδο. Ευνοημένος της υπόθεσης ο Ολυμπιακός, που δεν χαλάστηκε καθόλου, ακόμα κι αν δεν υπήρχε λογική να πέσουν δακρυγόνα σε αγώνα της πλάκας και χωρίς επεισόδια.

Τα ζητήματα αυτά δε μπαίνουν σε ζυγαριά, ποιος αδικήθηκε ή την πάτησε περισσότερες φορές, μικρή σημασία έχει, πόσο δε όταν σε εποχές σαν τη σημερινή, το θεσμικό πλαίσιο είναι ομολογουμένως πιο αυστηρό, σε σημείο παραλογισμού θα έλεγα.

Το ότι έγινε μια μανούρα και μπούκαραν κράνη σε μια κερκίδα, ακόμα κι αν πάνω στην ένταση προκλήθηκε μια αμυχή, δεν είναι λόγος αφαίρεσης βαθμών και σε αυτό συμφωνεί κάθε νοήμων άνθρωπος, θαρρώ. Άσχετα αν σε κάθε περίπτωση ισχύει εκείνο που είχα αναφέρει για την αντίστοιχη της χάρτινης, πως καλώς ή κακώς, αυτό λέει ο νόμος.

Η ένστασή μου έχει να κάνει με την οπτική του Ολυμπιακού που δεν είναι απλά ακαταλαβίστικη και συγκυριακή, άλλα συνιστά την επιτομή της σπέκουλας και της διγλωσσίας. «Δεν γίνεται να κρίνονται αγώνες από την αστυνομία» δήλωσε ο Καραπαπάς. αναρωτιέμαι όμως αν είναι δικαιότερο να κρίνονται στο Διαβαλκανικό.

Και όχι αγώνες, αλλά πρωταθλήματα…

Οι Ολυμπιακοί μιλάνε για τραυματισμό που ανακαλύφθηκε εκ των υστέρων, ποια η διαφορά άραγε με την εκ των υστέρων συμπληρωματική έκθεση του Αρετόπουλου, που αναιρούσε την πρώτη, κάτι που παρεμπιπτόντως ήταν κόντρα στις διατάξεις;

Κι αυτό που διαβάζω από χθες για «κατά φαντασία, τραυματία», είναι άραγε πιο επικίνδυνο περιστατικό από το ρολό χαρτί στον -για- Όσκαρ;

Όταν υπάρχει δεδικασμένο λοιπόν, ο καθένας δικαιούται όχι μόνο να ανακαλύπτει τραυματισμούς, αλλά να τους ερμηνεύει κατά το δοκούν.

Μετά το περιστατικό του -για- Όσκαρ, η θεία μου στο χωριό τρυπήθηκε από μια βελόνα την ώρα που μπάλωνε κάτι κάλτσες και ψαχνόταν να βρει κρεβάτι στα επείγοντα του Μεμόριαλ, για νοσηλεία.

Τι να της πεις, όταν αυτή τουλάχιστον, είχε χάσει και δυο σταγόνες αίμα…

Τα πράγματα είναι απλά, το δόγμα «να κρίνονται οι αγώνες στα γήπεδα» είναι ξεκάθαρο και συγκεκριμένο, όταν βγαίνουμε εκτός γηπέδων, μικρή σημασία έχει αν η διεξαγωγή τους μεταφέρεται σε δικαστήρια, αστυνομικά μέγαρα, νοσοκομεία, λιμεναρχεία ή διαστημικούς σταθμούς.

Δεν έχει διαφορά, το θέμα είναι ότι ξέφυγαν από τα όρια που ορίζει το ίδιο το άθλημα και ακόμα μεγαλύτερη σημασία, έχει η μεθόδευση.

Με την απαραίτητη επισήμανση πως από θεσμικής άποψης είναι απαραίτητη η ύπαρξη και της δικαιοσύνης και της αστυνομίας, αρκεί να ανταποκρίνονται στο ρόλο τους και χωρίς να επανέλθω στα περσινά που προδίδουν την προφανή αντίφαση των ερυθρόλευκων ισχυρισμών, να θυμίσω ότι πρόπερσι, η ομάδα του Πλατανιά κατήγγειλε άγριο ξυλοδαρμό στα αποδυτήρια του Καραΐσκάκη.

Μόνο που σε εκείνη την περίπτωση δεν υπήρχε το βίντεο, μια και η αστυνομία το είχε σβήσει παρανόμως κι η υπόθεση έκλεισε, χωρίς να υπάρξει έστω μια ΕΔΕ