Κάλαντα-σουβλάκι, ξινή η βασιλόπιτα στο Καραΐσκάκη

Λευτέρης Δούκας 18.12.2018-16:47

Άλλοι πόνταραν σε Γιαννάκηδες και Θωμάδες άλλοι στην κλάψα και στο επικοινωνιακό νταηλίκι, εμείς επενδύσαμε στην ομάδα.

Η συνύπαρξη στην πόλη με τη νεοφώτιστη δευτεραθλήτρια της Β, έχει και τα θετικά της.

Παλιά έκανα εκπομπή σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης και καθ΄οδόν περνούσα από φίλο ΠΑΟΚτσή που είχε καφέ εστιατόριο στο κέντρο. Ένας από τους υπαλλήλους του, οπαδός της ομάδας της γειτονιάς, με το που με έβλεπε, άρχιζε «μόνο πέντε αγωνιστικές έφαγε ο Γκαρσία από τον αθλητικό δικαστή, κανονικά έπρεπε να τιμωρηθεί για τρία χρόνια αλλά είστε κατεστημένο, ο Κοντρέρας τραυματίστηκε στη σημερινή προπόνηση, άντε να δούμε ποιον θα βάλετε σέντερ μπακ την Κυριακή…»

Πήγαινα για εκπομπή λοιπόν ενημερωμένος για όλα, ούτε τηλέφωνα χρειαζόταν να κάνω, ούτε τίποτα, ήξερα τα πάντα με το νι και με το σίγμα.

Δεν έχουν αλλάξει, μιλάς σήμερα μαζί τους και σου λένε «πάλι ο διαιτητής σας έσπρωξε και περάσατε από τον Λεβαδειακό» .

Τι έγινε πάλι, τους ρωτάς και απαντούν «έλα μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, για τη φάση στο 24.33 λέω, που ο Πασχαλάκης έδωσε στον Κρέσπο, εκείνος στον Βαρέλα, ο Βαρέλα πάλι στον Κρέσπο που πάσαρε στον Μπίσεσβαρ, αυτός έβγαλε αριστερά στον Ουάρντα που ντρίπλαρε με τη μπάλα να βγαίνει εκτός γραμμής για 2.4 χιλιοστά, αλλά ο βοηθός δεν έδωσε τίποτα…»

Για τα 2.4 χιλιοστά δεν τίθεται θέμα, τα έχουν μετρήσει με ακρίβεια.

Αν τους ρωτήσεις για την ομάδα τους, δεν έχουν ιδέα, θα σου πουν για το φοβερό λαό που έκανε ένα ακόμα sold out με τον Παναιτωλικό και θα κράζουν το κατεστημένο που δεν τους συμπεριέλαβε στο big whatever they want.

Μας βοήθησαν να καταλάβουμε λοιπόν πως σκέφτονται οι αντίπαλοι, οπότε εύκολα μπορούμε να σκιαγραφήσουμε τις αντιδράσεις των γαύρων και την ατμόσφαιρα στον Πειραιά γενικότερα, χθες και όχι μόνο..

Ερημιά το απόγευμα χωρίς να κυκλοφορεί ψυχή στους δρόμους και τον ήχο από τα μηχανάκια των ντελιβεράδων που έτρεχαν να προλάβουν τις αμέτρητες παραγγελίες, να σπάνε την απόλυτη ησυχία του τοπίου. Κρεμασμένοι στις τηλεοράσεις οι γαύροι, ήθελαν να φάνε και γρήγορα, μην τους καθίσει η μπουκιά στο λαιμό.

Αντιλαμβάνεστε το λόγο που αναφέρομαι μόνο σε αυτούς, αν περιελάμβανα και την έτερη ομάδα του Πειραιά με τα κίτρινα, θα ήμουν υποχρεωμένος να περιγράψω όλο το μενού του ρεπόρτερ Κεφτετζόγλου και θα μας έπιανε το Πάσχα..

Δε μαζεύτηκαν για να δουν τον ΠΑΟΚ να χάνει εννοείται, είναι κάτι που δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι πλέον, μάτια έχουν και βλέπουν πως αυτό θα συνιστά έκπληξη, όταν συμβεί. Και να γίνει δηλαδή θα είναι μια φορά, για να γυρίσει το έργο πρέπει να κάνουμε τρεις ήττες κι αυτοί στο μεταξύ να πηγαίνουν τρένο.

Ούτε το ένα πρόκειται να συμβεί, ούτε το άλλο…

Μόνη τους ελπίδα είναι να κάνει κάνα λάθος ο διαιτητής και ν΄αρχίσουν τα ουρλιαχτά περί εξυγίανσης. Εννοείται πως το λάθος πρέπει να είναι υπέρ του ΠΑΟΚ, σε περίπτωση που πνιγεί πέναλτι σαν του Ζαμπά στο Ηράκλειο ή ακυρωθεί γκολ όπως του Ακπόμ στη Νέα Σμύρνη, θα το έχουν γυρίσει ήδη στο next top model..

Αν γίνει όμως φάση σαν του Βιειρίνια στη Λαμία θα παίζει συχνότερα και από τη φάτσα του Τσίπρα σε δελτίο της ΕΡΤ. Η επανάληψη άλλωστε δεν είναι μόνο μητέρα της μαθήσεως αλλά και εργαλείο προπαγάνδας, αν και χαλίφης ο Ιβάν, με εξαίρεση το πέναλτι του Πρίγιο με την Τρίπολη κι αυτή του Βιειρίνια, ο ΠΑΟΚ δεν έχει άλλη φάση που ευνοήθηκε στον πρώτο γύρο. Αν πάρεις μια λοιπόν και τη δείξεις ένα εκατομμύριο φορές, στο υποσυνείδητο του θεατή θα περάσει πως σε κάθε αγώνα κάποιος Βιειρίνια έκανε χέρι κι ο διαιτητής έλεγε να συνεχιστεί το παιγνίδι.

Παρεμπιπτόντως, μια ίδια φάση έγινε και χθες στη Λιβαδιά, μπροστά στα μάτια του βοηθού μάλιστα, ο τελευταίος όμως δε σήκωσε σημαία. Δεν ήταν μέσα στην περιοχή, εκείνο που έχει σημασία όμως ήταν η αντίδραση του διαιτητή, που ήταν παρόμοια.

Ο ίδιος βοηθός έκοψε δυο φορές τον ΠΑΟΚ με ανύπαρκτα οφσάιντ, ο διαιτητής έδινε φάουλ σε κάθε κανονική επαφή παίκτη του ΠΑΟΚ με αντίπαλό, εμείς όμως δεν έχουμε κυρ Σάββα για να κραυγάζει.

Έχουμε κάτι πολυτιμότερο ωστόσο, ομάδα, που δεν καταλαβαίνει ούτε από τέτοια. ούτε από αντίπαλο, μπαίνει στο γήπεδο για να κερδίσει και κερδίζει.

Άλλοι πόνταραν σε Γιαννάκηδες και Θωμάδες πιστεύοντας πως τα γκολ που θα στερηθούν από το μέτριο υλικό θα τα βάλουν οι βοηθοί με τις σημαίες, άλλοι στη γκρίνια, στην κλάψα και στο επικοινωνιακό νταηλίκι, εμείς επενδύσαμε στην ομάδα.

Τα χαρτιά στο Αγρίνιο είδαν την κοράκαινα να ακυρώνει πεντακάθαρο γκολ του αντίπαλου, και ν΄ αγναντεύει το φεγγάρι, στο οφσάιντ γκολ που έβαλαν μπας και ξαναμπούν στο παιγνίδι.

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως με εξαίρεση τη λεγόμενη μεγάλη σφαγή, αυτή που τα κοράκια θα τα δίνουν όλα στην ίδια ομάδα και θα σφυρίζουν με μοναδικό στόχο να τη σπρώξουν στη νίκη, συνήθως θα κερδίζει ο καλύτερος.

Ένα ανάποδο φάουλ, ένα οριακό οφσάιντ που ξέφυγε θα υπάρχουν πάντα, το είδαμε με τους ξένους διαιτητές.

Σφαγή και ομάδα να πηγαίνει καροτσάκι δεν έχουμε δει στα χρόνια της εξυγίανσης, όσο κι αν την απαξιώνουν. Τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν κανόνας, γι αυτό και αν αρχίσεις ν΄ απαριθμείς φάσεις και αγώνες εποχών παράγκας, το Μπεν Χουρ θα μοιάζει με ταινία μικρού μήκους.

Να ποια είναι η διαφορά, γι αυτό και οι γαύροι έχουν χάσει τα λογικά τους, περιμένοντας πότε θα γίνει μια στραβή, για να πάρουν τ΄άρματα βγάζοντας λόγους υπέρ της καθαρότητας του ποδοσφαίρου.

Δεν έχουν άλλη επιλογή, γιατί κατά τα λοιπά αν περιμένουν να χάσει ο ΠΑΟΚ, προτιμότερο να παίξουν Τζόκερ.