Όταν η υποτέλεια ενός συλλόγου, χωράει σε μια ανακοίνωση

Έντιμος δεν είναι αυτός που δεν έχει κλέψει ποτέ, αλλά εκείνος που ενώ είχε την ευκαιρία, επέλεξε να μην το κάνει.

Δύσκολο βέβαια, ποιος έχει τα guts που λέμε να μη βάλει το δάχτυλο στο βαρέλι με το μέλι, ενώ μπορούσε;

Όπως τραγουδούσαν κάποτε οι Πυξ Λαξ όμως, «ότι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο» η ψυχή κι ο χαρακτήρας του καθενός, ορίζεται από τη συμπεριφορά του στις δύσκολες στιγμές, στις προκλήσεις.

Αυτό είναι που σε τελική ορίζει το μέγεθός του, στα εύκολα, είμαστε όλοι παραδείγματα προς μίμηση.

Όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια στον ΠΑΟΚ με αποκορύφωμα τη φετινή χρονιά, φέρει μια και μόνο υπογραφή: Ιβάν Σαββίδης. Χωρίς αυτόν θα συνεχίζαμε να βράζουμε στο ζουμί μας, το μεγαλείο του σωματείου ωστόσο αποτυπώθηκε στις δύσκολες στιγμές, τότε που δεν υπήρχε Σαββίδης…

Ο τελευταίος μάλιστα ήταν ο πρώτος πραγματικός επενδυτής με χρήμα που είχαμε στην ιστορία μας, τη στιγμή που από την πόλη είχαν ήδη περάσει Κοντομηνάδες και Μυτιληναίοι, χωρίς οι ομάδες τους ωστόσο να ξεφύγουν από τη μετριότητα.

Στις εποχές που δεν είχαν λυμένα τα βασικά τους βάρεσαν διάλυση, ο μεν «ο Άρης» έκανε την πορεία Α-Β-Γ εθνική κάτι σαν το Παγκράτι-Κολιάτσου, ο δε Ηρακλής κοντεύει να ξεπεράσει σε αριθμό ΑΦΜ και τους άθλους του μυθικού ήρωα.

Χωρίς τον εύπορο ιδιοκτήτη εμείς, παραμέναμε πάντα υπολογίσιμη δύναμη, ακόμα κι αν το βελινεκές και το όραμα των προκατόχων του Ιβάν δεν άρμοζε ούτε σε μικρομεσαία ομάδα.

Πρόσφατα έγραφα πως η απόπειρα απαξίωσης για το πρωτάθλημα μετά από 34 χρόνια, αποτελεί για εμάς το μεγαλύτερο παράσημο, ακόμα καλύτερα αν αφορούσε 134 χρόνια και στο μεσοδιάστημα καταφέρναμε να μείνουμε όρθιοι και ακμαίοι.

Ο βασικός πυλώνας μεγέθους λοιπόν προκύπτει από το βαθμό συμβιβασμού του καθενός με τις καταστάσεις που βιώνει, εμείς δεν επιτρέψαμε ποτέ στους εαυτούς μας να βολευτούν με το σχεδόν τίποτα. Ακόμα κι οι κατά καιρούς ακραίες αντιδράσεις μας, φωτογράφιζαν αυτό ακριβώς.

Ο Κόκκαλης κηρύχτηκε ανεπιθύμητος το 2010 όταν ο Ολυμπιακός τερμάτισε 5ος, ποιος ο Κόκκαλης που αν ο γαύρος έπρεπε να επιλέξει αν θα δώσει το ένα του νεφρό στο παιδί του ή στον πρόεδρο, θα το σκεφτόταν, που λέει ο λόγος. Δεν το άντεξαν στον Πειραιά και τον καθάρισαν σαν αυγό.

Σε αντιδιαστολή δείτε τι συμβαίνει στο χαρτί φέτος, σε μια χρονιά που ισοδυναμεί με αγωνιστικό διασυρμό. Δεν κουνιέται φύλλο, η χθεσινή ανακοίνωση ενός συνδέσμου ήταν στο κλασικό κλίμα του «Δημήτρη μου-Δημήτρη μου» και κατά τα λοιπά στοχοποιούσε τους ποδοσφαιριστές. «Με αυτούς θα μπούμε στο νέο γήπεδο, πρόεδρε;» αναρωτιόνταν.

Το μπάτζετ, το υλικό, τους στόχους, το όραμα κλπ, τα ορίζει ο έχων το γενικό πρόσταγμα. Αυτός αποφασίζει για τα πάντα, αυτός χαράζει την πολιτική, τη φιλοσοφία, δίνει το στίγμα τις κατευθυντήριες γραμμές.

Μια από τις κουβέντες του Σαββίδη όταν μας συστήθηκε στη συνέντευξη τύπου του 2012, ήταν «δίπλα μου θα είναι οι καλύτεροι», ποιος δε θα ήθελε να είναι υπάλληλος ή συνεργάτης του Ιβάν, που πληρώνει αδρά και όχι απλά στην ώρα του, αλλά στις 31 του προηγούμενου μηνός.

Το θέμα είναι πως λίγοι το αντέχουν, είναι εξαιρετικά απαιτητικός, χρόνο δίνει σε όλους όχι άπλετο όμως. Γι αυτό κι ενώ πέρασαν πολλοί από δίπλα του, ελάχιστοι κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του.

Κι αυτός λοιπόν δε συμβιβάζεται με το μέτριο, οπότε έδεσε με τη δική μας νοοτροπία.

Αντίθετα όσοι βολεύονται, δεν επιθυμούν απλά αλλά επιδιώκουν να περιστοιχίζονται από μέτριους, κυρίως για να τους χρησιμοποιούν ως εξιλαστήρια θύματα στις δύσκολες στιγμές.

Ξεφτίλες δε μπορεί να είναι ποδοσφαιριστές της χάρτινης, ούτε υπέγραψαν συμβόλαια εκβιαστικά, ούτε είδαν φως και μπήκαν στα Σπάτα, ως περαστικοί.

Ξεφτίλας είναι αυτός που τους έφερε επειδή δεν άντεχε να φέρει καλύτερους, θέλοντας να παραστήσει τον Τζάμπα επενδυτή. Το ίδιο ξεφτίλες είναι εκείνοι που βγάζουν τους παίκτες στον τάκο και όχι εκείνον που κάνει κουμάντο.

Η ανακοίνωση μάλιστα ήταν στο πνεύμα της σημερινής αντίδρασης του Τζάμπα, που απηύθυνε στους ποδοσφαιριστές, το χιλιοειπωμένο «όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει, δεν θα έχει θέση στην ομάδα».

Ποιος ορίζει άραγε αν μπορεί ή όχι, ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής; Σε κάθε εταιρία αποφασίζει το αφεντικό, εδώ στο to10.gr το κάνει ο Χαραλαμπόπουλος, δε γίνεται να αξιολογεί ο καθένας τον εαυτό του.

Όσο για το ποιος θέλει ή όχι, κανένας δεν κρατάει κανέναν με το στανιό.

Οι περισσότεροι από τους χαρτοποδοσφαιριστές λογικό είναι να θέλουν, που θα έβρισκαν ομάδα οι Μπακάκηδες, οι Γαλανόπουλοι κι οι Χουλτ; Ούτε στον υποβιβασμένο Λεβαδειακό…

Είπαμε όμως, όπως η νοοτροπία κι ο χαρακτήρας του Ιβάν ταίριαξε με το δικό μας, έτσι κι ο αντίστοιχος του Τζάμπα, έδεσε ιδανικά με τη μικρότητα και την υποτέλεια του κοινού της ομάδας του.

Φάνηκε από την αρχή άλλωστε, ο δικός μας χωρίς να είναι ΠΑΟΚ από τα γεννοφάσκια του δήλωσε ευθύς εξαρχής πως «τα χρέη του ΠΑΟΚ είναι δικά μου χρέη», ο άλλος προτίμησε να δει την ομάδα του να σέρνεται στα χωράφια, για να την πάρει δωρεάν…

ΥΓ. Το παραμυθάκι με το γήπεδο πείθει μόνο τους αφελείς, σαν να λες πως αγόρασες μεζονέτα και ρίχνεις λεφτά μόνο για να φτιάξεις το σαλόνι, όποιος χρειαστεί το μπάνιο να τρέξει στη φύση.

Μια και πιάσαμε τις συγκρίσεις, η κατασκευή γηπέδου ήταν για εμάς η αιτία πολέμου με τον Μπατατούδη, που στην ουσία ήθελε να εκμεταλλευτεί την παρουσία του στον ΠΑΟΚ για να φτιάξει εμπορικό πολυχώρο και κάπου μέσα σε αυτόν να στριμώξει ένα γήπεδο.

Του εξασφάλιζε χρήμα και μάλιστα ζεστό που δεν διέθετε μια και ήταν μπατίρης, ένα βήμα πριν την κατάρρευση.

Βλέπετε κάτι κοινό με τον Τζάμπα;

Τον παπά πάντως δεν τον φάγαμε, το εκλάβαμε ως κοροϊδία, το γήπεδο για εμάς ήταν η προίκα σε εκείνον που θα αποδείκνυε στην πράξη πως μπορεί να σταθεί αντάξιος των ονείρων μας, μια νύφη με περιουσία, μπορούσε εύκολα να βρει γαμπρό.

Υποψήφιοι εργολάβοι για να αξιοποιήσουν το ακίνητο μας υπήρχαν με το τσουβάλι, πρόεδρο που να ανταποκρινόταν στις προσδοκίες μας θέλαμε.

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Επειδή μοχθήσαμε και δεν παραιτηθήκαμε ποτέ από όσα αντιλαμβανόμαστε ως αξίες, ήρθε η ώρα να γευτούμε τους καρπούς, οι άλλοι μπορούν να κάνουν πλάτες στον διαχειριστή που παριστάνει τον επενδυτή…

Γράψτε το σχόλιο σας