Στους Παπασταθόπουλους, καθρεφτίζεται η ανεπάρκεια του Αγγελάρα

Λευτέρης Δούκας 12.06.2019-16:28

Η μετάβαση από Κλοπ σε Αγγελάρα συνιστά πολιτισμικό σοκ, σα να μετακομίζεις από ρετιρέ του Μανχάταν σε στάνη της Καρδίτσας.

Το πιο περιεκτικό έως ψυχοπονιάρικο σχόλιο για την εθνική, το διάβασα χθες σε προφίλ φίλου στο facebook, «επιτέλους είδε όλη η Ελλάδα τι τραβούσαμε με τον Αναστασιάδη…»

Σας είχα προειδοποιήσει πως ειδικά σε θέματα Αγγελάρα έχουμε μεταπτυχιακά, οπότε όταν μιλάμε εμείς από Σαλόνικα θα κλείνετε τους υπολογιστές και θα μας διαβάζετε με ευλάβεια.

Πως είχε πει κάποτε ο Γιάννης Ιωαννίδης, πως «για να μάθετε για μπάσκετ, θα παίρνετε πρώτα το 031»;

Αυτό ακριβώς…

Το σύντομο πέρασμα του νυν ομοσπονδιακού από τον Παναθηναϊκό, συνοδεύτηκε από την ιστορική ρήση για τον Πάολο Σόουζα «δεν μπορεί το παλικάρι».

Ακόμα κι αν παίκτες τέτοιας αξίας σε πρωταθλήματα της πλάκας όπως το Ελληνικό, θα στέκονταν άνετα παίζοντας ποδόσφαιρο φορώντας τσόκαρα, ας δεχτούμε πως ήταν όπως τα έλεγε ο προπονητής.

Σε ένα από τα πολλά πάνε-έλα στον ΠΑΟΚ, του είχαν φέρει τον Αντόλφο Βαλέντσια, διεθνή Κολομβιανό με προϋπηρεσία στην Μπάγερν Μονάχου, ούτε αυτός του έκανε. Κάποιο κουσούρι του είχε βρει…

Την εποχή Σαββίδη έκοβε όποιο καλό όνομα προτεινόταν στον ΠΑΟΚ, διακαής του πόθος ήταν ο Ναζλίδης κι ο Καραγκούνης που είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο.

Το Γενάρη του έφεραν τον Νομπόα, αρχηγό της εθνικής Εκουαδόρ κι αυτός επίσης του μύριζε και του ξίνιζε.

Στο ξεκίνημα εκείνης της χρονιάς, ο Πάμπλο Γκαρσία έκανε τα πρώτα του βήματα στην προπονητική, τι καλύτερο από το να ξεκινούσε από τον ΠΑΟΚ, ως βοηθός προπονητή.

Ούτε αυτόν ήθελε δίπλα του, η ποδοσφαιρική ευπρέπεια του Ουρουγουανού τον οδήγησε στην παραίτηση, με τον Αναστασιάδη να δηλώνει άγνοια (!!!) για τους λόγους που αποχώρησε ο υποτιθέμενος συνεργάτης του…

Ας δεχτούμε λοιπόν πως οι παραπάνω ήταν ανεπαρκείς, τη λύση στο γρίφο δίνει η παράλληλη απάντηση στο ερώτημα «τότε ποιοι έκαναν;»

Στο βάζελο μια και ξεκινήσαμε από αυτόν, έκαναν ο Κουτσουπιάς κι ο Κουτσουρές, στον ΠΑΟΚ ο Σκαρμούτσος, ο Ανδράλας, ο Αμαεφούλε και ο Τζανδάρης! Ο τελευταίος ήταν το πουλέν του Αγγελάρα, τη χρονιά που δεν του έκανε ο Νομπόα…

Η απάντηση λοιπόν βρίσκεται στην προπονητική ανεπάρκεια του, ο Σοούζα, ο Βαλέντσια, ο Γκαρσία, ο Νομπόα, είχαν βιογραφικά που ντρεπόσουν να τα κοιτάξεις. Παίκτες που έχουν αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο, με εικόνες από κανονικό ποδόσφαιρο και παραστάσεις από μεγάλους προπονητές, δεν τους κερδίζεις, δεν τους εμπνέεις με τα «πάμε γερά, σκίστε τους, φάτε τους, ματώστε τη φανέλα». Αυτά είχαν αποτέλεσμα τις εποχές Αλέφαντου, στο ποδόσφαιρο του σήμερα χάνεις τα αποδυτήρια.

Αντίθετα, τους Κουστουπιάδες, τους Ναζλίδηδες και τους Τζανδάρηδες, όχι μόνο τους ψήνεις, αλλά άμα λάχει βάζουν και μπουγάδα στ΄ αποδυτήρια, ούτε στο πιο τρελό τους όνειρο δε θα φανταζόταν πως θα φορούσαν φανέλες τέτοιων ομάδων.

Καλό είναι βεβαίως να έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη των παικτών, με τα ψέματα όμως, με μηδέν τακτική, ποδόσφαιρο φουστανέλας και ιαχές για τα παλικάρια, δε βγάζεις παρά ένα εξάμηνο. Όσο καθόταν κατά μέσο όρο δηλαδή σε ομάδες με απαιτήσεις. Εντυπωσιακά ξεκινήματα στην αρχή για να επέλθει η κατάρρευση στη συνέχεια.

Ο Παπασταθόπουλος είναι ότι ο Σοούζα, ο Βαλέντσια, ο Γκαρσία κι ο Νομπόα, αθλητής με εικόνες και βιώματα από μεγάλες ομάδες και θητεία δίπλα σε προπονηταράδες. Αν το καλοσκεφτείς μάλιστα, η μετάβαση από Κλοπ σε Αγγελάρα συνιστά πολιτισμικό σοκ, σα να μετακομίζεις από ρετιρέ του Μανχάταν σε στάνη της Καρδίτσας. Εννοείται πως η αναφορά στον Γερμανό ήταν ενδεικτική, δεν είναι απαραίτητο να είσαι Κλοπ, αρκεί να είσαι κανονικός προπονητής κι ο Αναστασιάδης δεν είναι.

Εντούτοις, ο ποδοσφαιριστής δεν είπε δημοσίως κάτι κακό για τον προπονητή, τοποθετήθηκε ως αρχηγός και καλά έκανε.

Μιλάμε για ποδοσφαιριστή που το ήθος, η αυταπάρνηση και η αγάπη του για την εθνική είναι αδιαμφισβήτητη και αποδεδειγμένη στην πράξη. Αγωνίστηκε στο πιο απαιτητικό και επίπονο πρωτάθλημα, πρόσφατα έπαιξε τελικό Γιουρόπα, κονομημένος είναι, το όνομα του το έχει φτιάξει, δεν έχει ανάγκη την εθνική, δεν προσφέρει υπεραξία στην καριέρα του, δεν έχει να κερδίσει κάτι από την παρουσία του εκεί.

Αντίθετα υπήρχε κίνδυνος να χάσει, όπως χθες που εξαιτίας του συστήματος πλημμύρα, τα κενά στην άμυνα θύμιζαν αεροδιαδρόμους, με αποτέλεσμα να μας κάνουν πλάκα οι Αρμένηδες..

Τι πιο απλό από το να έλεγε «δε γ@μιέστε που θα χαλαλίσω τις διακοπές μου για να παίζω με τα κουτσοχώρια…»

Τα παραπάνω δε σημαίνουν πως ο κάθε Παπασταθόπουλος πρέπει να τυγχάνει ειδικής μεταχείρισης, ούτε το πλούσιο βιογραφικό του δίνει το δικαίωμα να παριστάνει κάτι περισσότερο από αυτό που είναι.

Δεν το έκανε ποτέ όμως, ακόμα και με την αγωνιστική του συμπεριφορά στο χόρτο, έδειχνε πως δεν θεωρούσε τον εαυτό του κάτι ξεχωριστό από τους υπόλοιπους.

Επαναλαμβάνω μάλιστα πως ο παίκτης δεν είπε κάτι κακό, βγήκε μπροστά και μίλησε, όπως όφειλε να κάνει κάθε αρχηγός.

Οι άλλες δυο επιλογές του ήταν ή να κρυφτεί ή να προσπαθήσει να τα μπαλώσει, πουλώντας φρούδες ελπίδες.

Αφού πραγματικά πιστεύει πως έτσι δεν πάμε πουθενά, πολύ καλά έκανε και είπε τη δική του αλήθεια.

Υπάρχει άραγε κάποιος με τη στοιχειώδη λογική, που να πιστεύει το αντίθετο;

Η αντίδραση του Αναστασιάδη ήταν να τον θέσει εκτός ομάδας, όπως έχει κάνει με τόσους ακόμα στο παρελθόν, που δεν πήγαν με τα δικά του νερά.

Κι αυτό δε μπορεί να είναι τυχαίο, βάζει των παραδειγμάτων που προανέφερα. Στα μάτια του Παπασταθόπουλου, ο Αναστασιάδης έβλεπε να καθρεφτίζεται η ανεπάρκειά του, όπως συνέβαινε πάντα με τους ποδοσφαιριστές που είχαν παραστάσεις από μεγαλύτερα και πιο αξιόπιστα πρωταθλήματα.

Ιεραρχικά ο προπονητής είναι πάντα ο άρχοντας των αποδυτηρίων, ουδεμία αντίρρηση, από την άλλη πλευρά όμως ο σεβασμός είναι κάτι που δεν επιβάλλεται αλλά κερδίζεται στην πράξη.

Ακόμα και να θες να κρατήσεις μια ουδετερότητα ως προς το σε ποιον θα χρεώσεις την κατάσταση στην εθνική, είναι αδύνατον να μη λάβεις υπόψιν το παρελθόν του καθενός.

Ο Παπασταθόπουλος ήταν ανέκαθεν αθλητής διαμάντι και ουδέποτε δημιούργησε πρόβλημα, ο Αναστασιάδης από την πλευρά του δεν κατάφερε να κερδίσει ποτέ και κανέναν παίκτη προδιαγραφών Παπασταθόπουλου και μονίμως έβλεπε φαντάσματα.

Σε μόνιμη βάση, έχανε τα αποδυτήρια, δε μπορεί είναι σύμπτωση ούτε να φταίνε πάντα οι άλλοι.

Γιατί αυτό είναι σημαντικότερο από τον κανόνα των αποτυχιών του, αφού απ΄όπου έφευγε άφηνε πίσω του καμένη γη και αποδυτήρια μπουρδέλο.

Αποτυχημένος έφυγε ο Ρανιέρι ο Σκίμπε επίσης, ουδείς όμως άφησε τα αποδυτήρια άνω κάτω.